Vrijdag 12 april 2024.

Vroeg uit de veren want het is weer wandelen geblazen, ik zie door het gordijn al dat het een mooie dag gaat worden. Ik check al voor het ontbijt uit, voor zeven uur. De deur van de ontbijtzaal staat al op een kier, ik maak ze een paar minuten voor zeven, helemaal open. Iets te vroeg, misschien niet helemaal correct. Er staan echter ook al Japanners achter me die wellicht haast hebben, net als ik. Het ontbijt wordt meteen geserveerd en ik eet het binnen vijf minuten op, het kan wel. Mijn bagage staat al beneden, maar ik heb mijn drinken in de koelkast laten gaan dus ik moet nog een keer terug. Toch om 7.10 uur weg, nog 10 minuten om de tram te halen achter de winkelgalerij, dat moet lukken, het is maar een par honderd meter. Ik heb zelfs nog tijd om rond de klok te lopen en de informatiete lezen. Een voetonsen zit er niet meer aan, al s er plek genoeg op dir vroege tijdstip.

Het is een heel oud trammetje, niet zo’n moderne als gisteren. De snelheid zit er evengoed in en dat is het belangrijkste. Ik arriveer op tijd bij het station van de Japan Railways, JR. ik moet even goed kijken welk perron ik moet hebben want er vertrekken twee treinen om 08.10 uur. Gelukkig heb ik perron 1, dan hoef ik de trap niet over. De mensen staan netjes in de rij tussen de twee lijnen te wachten terwijl een medewerker de coupes inspecteert en alle stoelen omdraait. Je reist in Japan altijd in de rijrichting, geweldig.

Net oor half negen arriveer ik op het station waar ik eergisteren ben geëindigd, Iyo-Hojo. Het is weer een grotendeels vlakke etappe vandaag, opnieuw langs de kust ban de Seto zee, maar wel een lange met op het einde wee tempels, nummers 54 en 55. Om half negen ben ik gestart, het is werkelijk prachtig wandelweer. Toch zie ik weinig Henro, beter gezegd, vooralsnog geen. Dat is me al een aar dagen opgevallen, vorig jaar was het naar mijn idee veel drukker. Na een uur wordt ik staande gehouden door een heel oud krom gebogen vrouwtje. Ik zie dat ze twee mandariijnen in haar handen heeft. Osettai voor mij. Ik heb een nieuwe voorraad klompjes aangesproken en er voor vandaag twee in mijn tas gestopt. Nu zit er eentje minder in.

Ik loop verder langs de kust en soms zelfs boven het zeewater. Het fietspad hangt iets over de zee. Door de roosters zie ik het water tegen de muren klotsen. Mijn tanden zitten dir jaar vast, geen probleem. Tegen de middag moet ik naar het toilet en ga naar de Family Mart. Bij deze kleine supermarktjes koop ik dan altijd wat. Dat komt goed uit want het is bijna lunchtijd. Een mierzoet drankje dat op cassis lijkt, eenkoude plak gebakken rijst, een soort ongepaneerde nasischijf en rijstcrackers. Ik peuzel en drink het aan de zijkant op een muurtje op en ben in gedachten verzonken. De oude maar fitte Japanse Henro merk ik daarom niet op. Hij legt een snoepje naast me neer. Als ik weer vertrek zie ik hem in de verte maar ik haal hem niet meer in.

Hij neemt vaak parallelwegen van de hoofdweg, dan ben je even iets van de drukte weg en het is ook een stuk veiliger. Na ee(n halve of hele kilometer komen die steeds weer op de doorgaande verkeersweg uit. Op een van die parallelwegen staat een excentrieke Japanner zijn auto zorgvuldig te poetsen. Het is een dikke Mercedes met gllittersteentjes over de hele carrosserie, een foute bak als je het mij vraagt.. Bij de volgende rust ga ik even naar het strand en laathet water over mijn schoenen lopen. Het water is ook al op een goede temperatuur volgens mij. Ja, behalve kersenbomen groeien er hier ook palmen, het is subtropisch.

Tegen drieën bereik ik eindelijk de eerste tempel van vandaag. Ik zie al van verre een heel groepje ouderen, helemaal in het wit gekleed. Er is ook een leuk, lief ouder echtpaar en die lopen! Ze laten me hun schema zien en dan zie ik dat ze zelfs tegen de klok in lopen, andersom dus. Dat is ontzettend knap want die route is nauwelijks of niet gemarkeerd. Ik vermoed dat ze dan ook al de route kloksgewijs hebben gelopen. Ik neem mijn petje af, ook voor hun vriendelijke lieve gedrag. Volgens mij zijn ze heel gelukkig met elkaar en nog zo sportief, heel mooi om te zien. Ik haal mijn stempel en ga op weg naar de volgende tempel maart dan gaat het helemaal mis. Ik vind vanuit de tempel de wandelroute binnendoor niet en ga daarom maar terug naar de hoofdweg. Dat is dus een eind om, zeker als ik daarna ook nog een afslag mis. Het wordt nu wel heel krap voor tempel 55, ze gaan om 17.00 uur dicht. Ik kan alleen mijn stempel wel ophalen maar dat wil ik niet. Daarom besluit ik om naar het hotel te gaan, JR Clement Inn in Imabari. De tempel ligt nog een kilometer verder. Ik heb dik 30 kilometer gelopen en ik heb het helemaal gehad. De receptionist geeft wat restauranttips, waar kun je wat eten, Het is echter een Japanse plattegrond, dat schiet niet op. Ik laat het bad vollopen en besluiit om in het hotel te blijven. Ik heb nog wat chips en nootjes dus dan maar wat snacken als avondeten. Tussen 18.00 uur en 21.00 uur kunnen we hier gratis drinken. Ongelooflijk, ze hebben wijn, sake, whiskey, alles. Zelfs creme de cassis van De Kuyper uit Schiedam. Nederland is niet ver weg. Onder het genotvan een wit wijntje schrijf ik mijn blog, de zakjes snacks blijven dicht.

Zaterdag 13 april 2024.

Ik ben weer vroeg opgestaan omdat ik de bagage nog moet sorteren. Ik kom hier morgenavond weer terug dus wat neem ik mee voor de komende dag, overnachting in het cabinehoteleen eindje verderop, wel met een heerlijke onsen erbij. Mijn kamer is een chaos na de vermoeiende dag gisteren. Gelukkig heb ik goed geslapen. Het ontbijt is heel uitgebreid. Er is een buffet met Japans eten en westers eten. Ik neem daarom ook twee soorten bestek mee naar de tafel, mes en vork en natuurlijk de stokjes, de hashi. Het is al druk en als ik nog yoghurt met fruit ga halen is mijn plaats bezet als ik terug kom. Ja, logisch, daar was dat geplastificeerd kaartje dat iedereen kreeg nou voor bedoeld, vacant, groen of occupied, rood. Het zit ongebruikt in mijn broekzak, ik ben nog niet helemaal wakker.

Als alles volgens plan verloopt wordt het een bijzondere dag vandaag. De nummers van de tempels en de datum, het komt allemaal samen. Ik wil vandaag van tempelen 55 naar 59 lopen. Net of het zo moest zijn dat ik die gisteren gemist heb. 55 is het trouwjaar van mijn ouders Jan en Mientje, 56 is het geboortejaar van mijn oudste broer Peter die jong is overleden. 58 en 59 zijn ook nog twee geboortejaren en 57 centraal, in het middelpunt is voor mijn lieve en o zo wijze moeder. Het is vandaag haar sterfdag, 15 jaar geleden.

Bij de receptie laat ik de bagage achter en ga even na 8 uuur op pad. Ik moet de weg weer even zoeken en slaag er opnieuw in verkeerd te lopen. Daarom ga ik er toch maar eens maps.me bij pakken de app die je off-line kunt gebruiken. Met dank aan mijn aardige zwager, hij is hier nogal wat meer mee bekend dan ik,.... Het weer is opnieuw prachtig en voor half negen ben ik bij tempel 55. De wensen voor vandaag zijn duidelijk, gisteren heb ik die bij tempel 54 overigens voor jullie allemaal gedaan. Kobo Daishi is in de vorm van een wandelstok steeds bij me, zo moet je dat zien. De Engelbewaarder voor iedere Henro-San, al wil ik dat populaire Vierdaagsedeuntje hier niet bij halen. Dit is een heel andere wandeling, hier geef ik zeer zeker de voorkeur aan al loop ik ook dit jaar weer mee in Nijmegen en omgeving. Maar goed, waar was ik, jullie zijn steun op afstand. Ik waardeer jullie reacties enorm,vandaar. De wandelstok, de kongozue als ik het goed schrijf, -mijn wandelgids ligt in een kluisje, daar staat het in- noem ik steeds liefkozend Kukaido. Het slaat nergens op maar ja, ik vind het grappig klinken. Hoewel, Kukai is de andere naam van Kobo Daishi en do is volgens Nobuhiko San, in het kanji route, dus Kukai’s weg :-)

De afstand vandaag is amper 20 kilometer, dus de tempels volgen elkaar snel op. Ruim voor de middag ben ik ook bij tempel 56 en 57 geweest. Daar worden aan iedere Henro San osettai uitgedeeld. Een lieve oudere vouw- dat kan ik wel iedere keer schrijven- die achter een tafel zit met ervoor het bord van de osettai komt ze alle pelgrims persoonlijk brengen. Ik haal vandaag het eerste klompje uit mijn pelgrimstas en dan krijg ik nog een osettai, gratis zoete deegballetjes of iets dergelijks. Lekker als tussendoortje. Verder naar tempel 58, daar moet ik via een andere route naar toe, want er zijn sinds vorig jaar augustus al weg wegwerkzaamheden. De gids van maart 2023 is heel actueel want daar stond het al in. Nobuhiko San had al geschreven dat het “hard” zou zijn, “tough” is een graadje erger in zijn terminologie, de overtreffende trap. Dat heb ik ook al gehad en over aan paar dagen nog een keer...... Ook volgens de kaart en maps.ne loopt de weg natuurlijk omhoog, wat dacht ik dan. Er is geen ontkomen aan. Het is puf, puf en als ik beneden aan de poort sta moet het zwaarste nog komen, een oneffen snel stijgend pad van een halve kilometer met als uitsmijter helemaal op het eind nog een steile trap van ongeveer 70 treden. Overbodig om te zeggen, maar niettemin: ik ben blij dat ik er ben. De tempel is werkelijk schitterend gelegen, midden in de bossen, op deze heuvel met een prachtig uitzicht over de Seto Zee. Onderweg er naar toe zag ik al een mooie “golden gate brug” , ik vermoed vanaf de kust naar een van de dichtbij gelegen eilanden in de Seto Zee (?)

Ik blijf ruim een uur om bij te komen en van deze tempel te genieten en van alle Henro die er rond lopen. Er is een grote groep oudere Henro die heel mooi gelijktijdig de sutra’ s zingen of reciteren, hoe zeg je dat? Bij het stempelkantoortje is het daarom natuurlijk een drukte vsn belang, maar de medewerker wenkt me dat ik wel even tussen door kan komen. Ik maak van de gelegenheid gebuitk en koop leuke sleutelhangers in de vorm van een rugzakje met een belletje en met Henro teksten. Een als osettai voor Nobuhiko en eentje voor mezelf. Ik hang die meteen aan mijn rugzak. De begelieder, reisgids van deze Henrogroepen die vaak met een bus komen levert na aankomst alle stempelboeken al meteen bij het kantoortje in. Vervolgens gaan ze alle rituelen doen bij beide hallen, de hoofdhal en de Daishi hal. Dat duurt wel een half uur en zodoende hebben de (meestal) twee medewerkers voldoende tijd om dit af te werken. Het zetten van de stempels en natuurlijk het schrijven van de mooie naam met de inktpen.

Ik ga verder, op weg naar de laatste tempel. Eerst volgt er een lastige afdaling met stenen en trappen. Goed voor de enkels en de knietjes, maar niet heus. Eenmaal beneden gaat het voorspoedig en ben ik binnen een uur bij tempel 59, de laatste vandaag, ook volgens de planning, al moet je daar helemaal niet naar kijken. Hoewel met het openbaar vervoer en de accommodaties is het toch wel handig om je daar zo veel mogelijk aan te houden. De hele dag heb ik al een liedje van George Michael in mijn hoofd zitten, A different corner over het lot, het toeval en zo. Ik heb een wat melancholische bui maar verder gaat het prima. Morgen een ander liedje. Binnen een uur ben ik bij tempel Kokobunji. Op het terrein kun je her beeld van Kobo Daishi een hand geven en kan je een wens doen. Het eerste heb ik wel gedaan, het laatste niet. Ik las het te laat. De scherpte, het arttente, was aan het eind van de wandeldag weer even weg. Afijn,niet getreurd, want ik haal nog voor vier uur de trein terug naar Imabari. Ik ga eerst naar het hotel waar de grote rugzak staat. Mijn bagage wordt morgen per pakketdienst naar de/het volgende onsen/overnachtingsadres vervoerd en is daar dan maandag. Morgen kom ik niet langs tempels dus ik zou mijn pelgrimstas ook achter kunnen laten bij Clement Inn waar ik morgen, zondag, weer ben. Dat durf ik echter niet goed omdat die dan misschien ook wordt vervoerd en maandag heb ik die wel nodig. Dan volgt de zware klim naar tempel 60. En een stempel missen dat kan vanzelfsprekendniet, die zijn “ heilig” en helemaal zeker als je er zoveel moeite voor moet doen. Hopelijk is het duidelijk?

Als dit is afgehandeld ga naar de onsen. Die ligt vlakbij het hotel. Hier in de onsen slaap ik vannacht in een cabinehotel. Nobuhiko had dit voorzichtig voorgesteld omdat er een onsen bij zat maar hij had er al een hard hoofd in. Zeker voor drie nachten, voor een nacht wil ik het wel een keer proberen. Ze zijn zo bekend in Japan. De baliemedewerkers leggen met handen en voeten uit hoe het allemaal in zijn werk gaat. Met Google translate en een directe vertaler op spraak komen we er wel. Hun Engels is zeer beperkt maar mijn Japans nog meer. Zij wonen en werken hier en ik ben te gast: succes ermee Henk.

De onsen is heerlijk, er zijn verschillende baden en er is een sauna. Ik ga het hele rijtje af, ook het koude bad en de emmer met verfrissend water..... Morgenvoreg vanaf zes uur kan ik nog een keer, dat moest ik maar eens doen. Nu eerst eten, allemaal binnenshuis. Iedere avond alleen maar nootjes of wat drank is ook zo wat. Ik had me in de kleedruimte nog gewogen en ben een paar kilo lichter dan in Nederland. Vanwege de inspanning en het gezonde calorie arme Japanse voedsel natuurlijk, dat gaat volledig ongemerkt. Zelfs een paar Asahi kunnen dit niet compenseren. Daarom als toetje ook nog maar een heerlijk ijsje met aardbeien en slagroom gegeten. Onderin zit cornflakes, die combinatie kende ik nog niet. Op de derde verdieping is mijn slaap cabine, ik ga vast even kijken. Er staat alles in, een opbergkastje, een TV je verzint het niet, misschien in 2 m3. ongelooflijk. Nobuhiko heeft voor mij de meest luxe versie gereserveerd..... ik hoef in ieder geval geen trapje op. Ik ga weer naar beneden en neem een alcoholvrij biertje. Een wit wijntje bij het eten vind ik genoeg. In de gemeenschappelijke ruimte beneden kan ik mijn telefoon en iPad opladen en zo meteen mijn blog bijwerken. Om 22.00 uur naar bed maar dan realiseer ik me ineens dat ik een grote fout heb gemaakt. Ik ben Imabari vandaag al voorbij en morgen helemaal. Ik lig een dag voor op het oude schema en Ik moet dus niet teruggaan naar hetzelfde hotel JR Clement Inn, maar ik heb al geboekt. Ik stuur Nobuhiko meteen een bericht en hoor het morgen wel. Gelukkig slaap ik goed in.

Zondag 14 april2024.

Om 02.30 uur word ik wakker voor de gebruikelijke nachtelijke sanitaire onderbreking. Nobuhiko heeft een bericht gestuurd. Hij heeft gisteren om 23.00 uur nog naar het hotel in Imabari gebeld om de kamer te annuleren. Dat kon eigenlijk niet meer kostenloos maar voor deze keer zien ze het door de vingers. Op het toilet stuur ik Nobuhiko een bericht terug om hem heel hartelijk te bedanken, voor de zoveelste keer. Ongelooflijk wat hij allemaal doet. Ik neem me meteen voor om het hotel in ieder geval nog een tegemoetkoming te betalen in de kosten als blijk van waardering al weet ik nu al bijna zeker dat ze dat niet zullen aannemen. Terug in mijn riante slaapplek overdenk ik alles nog een keer en val weer in slaap.

Voor de wekker afloopt om 06.30 heb ik die al afgezet. Je maakt hier volgens mij meteen het halve hotel wakker met het alarm van een mobieltje. Nou ja, ze hebben wel voor oordopjes gezorgd. Die kan iedereen pakken. Ik ga nog een half uur de onsen in, ontbijt wordt hier nier geserveerd. Na het uitchecken eerst naar het hotel want Nobuhiko heeft ook nog per post, ik denk zelfs aangetekend het nieuwe reisschema met de overnachtingen gestuurd en of dat nog niet genoeg is zit er als osettai ook nog een mooi Henro portemonneetje bij met kleingeld. Hoe ver kun je bij iemand in het krijt staan. Op het einde van deze Henro maar eens kijken hoe en wat ik kan regelen. Mijn bagage gaat naar Saijo City, 30 kilometer verder, dat is veel beter. Ik bedank de medewerkers van de receptie heel hartelijk en bied mijn excuses aan voor het misverstand. Ik bied de man, ik denk de bedrijfsleider die goed Engels spreekt, wat geld aan voor de gederfde inkomsten, maar zoals verwacht hoeft dat niet. De jonge receptioniste heb ik hier iedere dag gezien en was steeds zo behulpzaam en vriendelijk, geweldig. Ik wil al gaan maar net voordat ik de deur uitloop draai ik me om, natuurlijk, het eerste klompje van vandaag. Ze neemt het zoals alle Japanners doen, letterlijk met twee handen aan, schattig on te zien, n iet hebberig, naar beleefd. Kawaii roept ze zachtjes. Haar dag is hopelijk goed begonnen.

Gisteren had ik al een kaartje grkocht voor de treinreis naar het station waar ik toen geëindigd was, soms denk ik wel vooruit. In de stationshal ga ik snel naar de 7 Eleven voor mijn ontbijt, een rijstbal, sandwich, water en sinaasappelsap. Dat kan ik zo meteen voor ik ga wandelen mooi op een bankje gaan nuttigen. In de trein zitten nog meer niet Japanners. Ik denk dat het het Latino’s zijn, die wonen er volgens mij ook best veel in Japan en begin al in het Spaans. Dat is net een niveautje hoger dan mijn Japans en stekt dus ook niet veel voor. Het blijken echter Filipijnen te zijn. Ze werken hier voor een paar jaar op contractbasis en keren dan weer terug naar hun land vertelde een van hen.

Na het ontbijt op de startlocatie begin ik om half negen aan de etappe van vandaag. Het is nog steeds vlak terrein langs veel doorgaande wegen en het spoor,, eenvoudig derhalve. Het is opnieuw schitterend weer en het wordt warm, richting 25 graden. De zon brandt al behoorlijk maar het tempo zit er zeker in het begin goed in. Bij een nieuw tempelcomplex, niet een van de 88 ga ik naar het toilet. Ik wil de trap oplopen, maar die is afgesloten omdat er nog druk wordt gewerkt, en dat op zondag. Dan maar aan de andere kant het terrein op. Er wordt een soort pagode gebouwd van hout en steen. Er staat een vrachtwagen met een kraan. Ik denk dat het allemaal mannen zijn maar er is ook een jonge vrouw bij met kort haar. Ik maak aanstalten om te vertrekken en zij gast juist vanaf haar kant richting het toilet. Daar staat mijn rugzak nog.... misschien lukt het om kennis te maken. Ze blijkt Madoka te heten en komt uit Fukuyama, nog even zoeken waar dat ligt. Ze heeft ook een paar tempels van de Henro bezocht, 3 stuks lacht ze. Ze krijgt natuurlijk ook klompjes, we ruilen onze FB namen en nemen selfies met onze mobieltjes. Dan rent ze snel weer de trap op. Haar collega’ s en/of voorwerker hebben ons vast gezien. Ze moet weer aan de slag, deze stoere meid! Helemaal opgetogen over deze leuke ontmoeting ga ik verder en loop dan prompt weer eens verkeerd. Ik moet het spoor over maar waar. Op maps.me tik ik het dichtstbijzijnde station in dat ook vlakbij de route ligt in de hoop dat ik die daarvoor weer bereik. Ik loop een paar blokjes extra maar kom uiteindelijk voor het station inderdaad weer op de Henromichi, de pelgrimsroute. En nu weer opletten.

Dat doe ik. Tegen de middag kom ik door een dorpje en passeer een busje waar ze lekkere hapjes verkopen, op de kaart zien ze er tenminste wel zo uit. Koude en warme versnaperingen, vanwege het weer bestel ik iets koels, een soort bowl met veel vruchten maar zonder alcohol. Juist op dat moment komt er een moeder aan met drie bloedjes van kinderen, allemaal meisjes. Ze zijn helemaal niet verlegen en de oudste wijst al naar mijn wandelstok. Wat rinkelt daar toch? Kukai buigt naar voren en ze pakt het belletje vast. Aan mijn rugzak rinkelt ook van alles. Een klein rugzakje dat je zelfs open kunt maken, ook met een belletje. Haar moeder maakt ondertussen de ene foto na de andere, ook met mijn mobieltje. Het deride klompje vandaag voor deze drie schattige kinderen. Ik geen het aan de moeder, een voor een morgen ze het bekijken, er wordt niet om gevochten, heel leuk. Al hun kleine vingertjes passen er nog met de toppen in.

In het volgende dorpje kom ik langs een bakkerij, open op zondag. De 24 uurs supermarktjes zijn heel convenient, voor toiletbezoek en om eventueel te pinnen, maar deze kleine winkeltjes zijn natuurlijk veel leuker. Ik bestel een klein mokkagebakje met vruchten. Ik vraag of ze misschien ook koffie heeft, maar ja, het is een bakkerij, geen cafe. Ik hebben wel dorst en drink mijn lauwe water er maar bij op. Wel wat onbeleefd wellicht. De bakker ziet het en komt me groene thee brengen, service zegt hij. Als ik op will stappen geeft zijn vrouw me nog een verpakte zoetigheid mee. Het vierde klompje vandaag, zo raak ik er wel een keer door heen. We raken met handen en voeten aan de praat, Ik laat ze de kaart zien vsn Ehime met alle tempels, de route die ik loop. Haar (schoon)moeder start er ook bij, zij kent die allemaal. Ze zwaait me uit tot ik helemaal uit het zicht verdwenen ben. Ik kijk nog af en toe om en zwaai terug maar ik moet ook op het verkeer letten.

Even later krijg ik onderweg nog groene thee en om half drie bereik ik mijn volgende bestemming, Komachi Onsen in Saiijo City,.ik heb precies 22,22 kilometer gelopen, hoe verzin je het. In de hal hangen de foto’s van alle 88 tempels. Ik krijg de sleutel van mijn tatami kamer. Er is een eigen toilet bij, fijn. Om half vier gastenboeken de onsen open. Die is net zo groot als die van gisteren. Twee keer op een dag in zo’n bad, wat een luxe. Ik ga weer overall in, na de sauna ook in het ijskoude bad dat raar maar waar fijn is na de sauna.

Voor het eten herb ik nog een uur om uit te rusten en dommel half in slaap. In het restaurant hebben alle hotelgasten een tafel apart daar waar er zes kunnen zitten. De twee Japanse overburen zijn allebei Henro San. De oudste vsn de twee heeft zelfs het Engelstalige routeboekje dat ik uiteraard ook gebruik op tafel liggen. Zijn boekje ziet er nog heel nieuw uit. Hij heeft natuurlijk ook de Japanse versie. De jonge jonger heeft de Henro met de fiets gedaan, die zie ook veel. De hele route in 8 dagen tijd, 150 kilometer per dag, ongelooflijk. Het eten is ondertussen opnieuw heerlijk, weer met t hotpot. Dat krijg je vaak in een onsen. Ik bestel er een biertje bij, hrt is zondag zoals al een paar keer aangehaald. De wandelaar wens ik morgen veel succes. Hij gaat ook de berg op naar tempel 60. Dat wordt een zware dag.

Maandag 15 april2024.

Rond kwart voor zes wakker. Ik schrik want ik wil nog in de onsen en om half zeven staat het ontbijt klaar. Ik check de mailtjes, appjes enz en pak mijn spullen. Het is een grote onsen met heel veel baden en ik ga kort weer overal in, ook naar het buitenbad. Tot slot in de sauna, maar die is nog niet warm en Ik kan eerder naar het ontbijt, op tijd. Er staat weer Bethesda een birdie met mijn naam, allleen mijn goed gespelde voornaam. Het ontbijt ziet er prachtig uit. Het is weer hotpot, tai- chugaze (?) staat er op de Engelse beschrijving als ik het goed heb onthouden. Er wordt precies uitgelegd hoe ik het moet eten, geweldig. Alle ingedrienten. mengen met de rijst en de warme saus er over heen gieten. Verder staat er nog een mooi houten zwart rood gelakt doosje op tafel mrt kleine hapjes, diverse groenten, een stukje omelet en een stukje gebakken vlees. Het is heel gevarieerd, van alles een beetje en bij elkaar ruim voldoende. Wat wordt er toch veel aandacht aanbesteed, ik word er blij en vrolijk van.

Ik ga terug naar mijn kamer, poets mijn tanden en schep weer orde in de achter gelaten chaos. Om half acht aan de wandel. Eerst terug naar de route, de onsen ligt er een kilometer vandaan. De eerste 6 - 7 kilometer gaan prima. Het gat wel geleidelijk omhoog, maar het is allemaal asfalt, effen harde weg. Ik doe er ruim anderhalf uur over en kom bij een rustplek met toilet. Dssr zit een Japanner dir zegt dar we hier op 400 meter zitten, de tempel ligt op 745 meter en we moeten allebei nog dik twee kilometer lopen, ofwel een stijgingspercentage van circa 15%.

Ik kan nog een klein stukje over het asfalt en dan moet ik links omhoog, daar begint het feest. Meteen is er al een trap van ongeveer 100 treden, naasten snel stijgend pad, komen er meer steile trappen, ik ben het aantal treden snel kwijt geraakt, niet bij te houden. Veel beter kan ik me concentreren op de route en al mijn energie daar voor aanwenden. Iedere 100 meter ongeveer staat er een bordje met de afstand tot de tempel en tot de rustplek van zojuist. In het begin is die naar de tempel natuurlijk het grootst, maar beetje bij beetje verandert dit. Af en toe zie ik een andere Henro, de Japanner van de rustplek was daar eerder vertrokken, hij is al uit het zicht verdwenen. Op een bruggetje over een bergriviertje staat een oude maar nog kwieke vrouw. Ze spreekt prima Engels, ze woont hier in de buurt. Ze heeft vorig jaar met de bus de Henro gedaan vertelt ze, begrijpelijk, ik schat haar dik in de 70 of nog iets ouder. En ze is toch maar mooi dit stuk naar boven geklommen. Ze geeft me een paar snoepjes, helaas kan ik geen osettai teruggeven. Ik klauter verder en ben om ongeveer kwart voor elf boven, de laatste twee kilometer duurden net zolang als de eerste zeven. Op het laatst zie ik de jonge Henro uit Hong Kong nog. Ik zag hèm eerder rond Matsuyama. Hij haalt me nog bijna in, maar dat wil ik niet, zo kort voor de top. Ik neem ruim de tijd voor deze magnifiek gelegen tempel op de flanken van Moint Ishizuchi, mrt bijna 2.000 metervde hoogste berg van Shikoku. Je kunt met een kabelbaan een tuk naar boven en dan het laatste stuk wandelend naar boven. Ik heb er nog over gedacht om hier een dag voor uit te trekken, maar dat lukt niet. Ik wil ook vrienden envekenden bezoeken. Misschien een andere keer.

Ik maak veel foto’s en op het wensbriefje bedank ik Kobo Daishi dat ik hier ben beland. Het is de 60ste tempel en ik ben van 1960. Zestig is een belangrijk getal in Japan, kanreki, dan begint je tweede (Henro) leven.... Het is nog even zoeken waar ik verder moet, dat heb ik vaker bij de tempels en ik vraag het nog even na voor de zekerheid. Aan de achterkant dus bij het parkeerterrein en de drankautomaten. Daar begint een lange afdaling, eerst nog over de weg maar na verloop van tijd weer het bos in. Dat is zo mogelijk nog zwaarder dan stijgen, je moet verschrikkelijk,opletten opende gladde en oneffen stenen en je hebt Kukai, de stok continu nodig.

Er komt geen eind aan, ik loop hier moederziel alleenen het begint ook lichtjes te miezeren. Gelukkig niet veel en het zet niet door. Ik laat mijn regenspullen daarom in mijn rugzak. Na lange tijd is er weer een toilet want ik moet hoognodig. Het is helaas wel een ouderrwets hurktoilet. Ik gebruik het helemaal verkeerd maar ik ben mijn plasje kwijt en laat het uiteraard schoon achter. Dat biedt de gelegenheid om toch maar de cape aan te trekken, de osettai van die vriendelijke mensen en een regenhoes over mijn Henro rugzak te doen.

Eindelijk ben ik beneden en rond drie uur bij tempel 61. Het is een beetje een afknapper na tempel 60. Het is een heel modern gebouw en je moet ook naar binnen voor de sutra’s, bijzonder. Afijn het is weer eens wat anders. Weer buiten zie ik ee naar later blijkt Amerikaans gezin met twee nog jonge jongens, misschien een jaar of twaalf. Ze volgen ook de Henro, maar hoe lang en hoe ver? De vrouw van het gezin in gesprek met een medewerker, in het Japans. Dat moet ze gestudeerd hebben, dat kan niet anders. De rest van de familie kijkt zwijgend toe. Er is ook een oudere Japanner die dan weer goed Engels spreekt. Hij is net als ik doodmoe maar k knoopt toch graag een praatje aan.Hij koopt voor de derde keer de Henro zegt hij als we het tempelcomplex verlaten. onderweg naar tempel 62 die vlakbij ligt, in de buurt van het station. Dan wil hij nog veel meer vertellen, maar dat gaat moeilijk want we moeten op deze smalle wegen vanwege het verkeer achter elkaar lopen. Ook heb ik er de pas noodgedwongen nog goed in, ik wil graag de trein halen naar Saijo City, waar mijn hotel Extol Inn is,anders moet ik een uur wachten. Ik had nog naar tempel 62 kunnen gaan, maar ik vind het na 8,5 uur “bikkelen” in dit terrein wel genoeg voor vandaag. De trein zit vol met schoolkinderen maar blij toe heb ik een zitplaats, al duurt het ritje amper een kwartier. Ik koop alvast een treinkaartje voor morgen. Dan kan ik verder vanaf tempel 62.

In het hotel wordt mijn paspoort gescand, ik kan in het apparaat meteen betalen en mijn kamerpasje wordt meteen afgedrukt. Dit had ik nog niet eerder gezien, weer wat nieuws dus. De bsliemedewerker vertelt nog wel even mijn kamernummer, dat is blijkbaar nog niet automatisch geregeld. Het is een riant hotel met diverse voorzieningen. Mijn bagage is uit Imabari gesrriveerd, die sleep ik ook mee de lift in, ik kom handen tekort. Eenmaal boven merk ik hoe moe ik ben. Het duurt even voordat ik weer wat bij zinnen ben. Eerst maar eens even liggen. Dan naar de soort van onsen, ook in dit hotel, al is het een keintje. Het heet hier public bath en mag de naam onsen niet dragen.

Ik besluit opnieuw niet meer te gaan eten, ik heb er de puf niet meer voor. Beneden haal ik nog wel een klein blikje bier uit een van de automaten. Samen met het kleine zakje chips dat ik nog had is dat mijn avondeten. Morgenavond is steun en toeverlaat Nobuhiko er weer bij, dan gaan we zeker wel eten. Nog even een uurtje liggen en dan is het weer tijd voor mijn dagboek.