Dinsdag 9 april 2024

Goed geslapen, het was alleen niet zo heel lang. Verder voel ik me goed, geen last van de “second party” zoals Nobuhiko het noemt. Het eerste feestje is dan het diner met wat alcohol erbij, indrinken... Hij had tot 5 uur vanmorgen een kater zei hij. Heb je me niet gehoord? Ja, ik hoorde door mijn oordoppen heen soms vreemde geluiden, maar waar ze vandaan kwamen? Bier en whisky is een slechte combinatie zegt Nobuhiko, maar de volgende keer doet hij het weer. Hij is misschien wel fan van Blue Samurai maar niet van de blauwe knoop.

Het ontbijt ziet er ongeveer hetzelfde uit als gisteren, weer met viscake die op het stelletje van de hotpot wordt warm gemaakt. Ze steken dan een soort brandbaar rond steentje aan en na ongeveer een kwartier is dit helemaal opgebrand. Dan kun je gaan eten. De Japanners zijn zoals altijd als eerste klaar. Nobuhiko legt het reisschema uit voor de komende dagen. Hij heeft andere plannen en ik loop vandaag alleen verder, richting Matsuyama, de hoofdstad van Ehime en volgens Nobuhiko de grootste stad van Shikoku met circa 600.000 inwoners. Het is na de drie bergetappes van de afgelopen dagen een eenvoudige wandeling, allemaal asfalt en nagenoeg compleet vlak. Het is alleen wel druk met de tempels, ik ga er vandaag 6 bezoeken, binnen 15 kilometer, het hoogste aantal op een dag. Nobuhiko zet me af bij tempel 46. Het regent behoorlijk onderweg in de heuvels en we zien nog een aap oversteken. Beneden in het dal wordt het beter zegt Nobuhiko en hij krijgt gelijk. Om goed contact te kunnen houden heeft hij zelfs nog een simkaart voor vijf dagen gekocht zodat ik op zij account internet moet hebben. Het blijkt niet zo goed te werken maar dat zal vast en zeker aan mijn onhandigheid liggen.

Bij het ophalen van de eerste stempel bij tempel 46 krijg ik gratis een stevige netjes gevouwen plattegrond mee van alle tempels in Ehime met foto en toelichting. Het zijn er in totaal 26, van tempel 40 tot en met 65. Vorig jaar heb ik de eerste al bezocht en ik hoop dit jaar de laatste te bereiken. Het is ontzettend lief van die mevrouw. Ze vraagt waar ik vandaan kom, wakarimasu. Uit Nederland antwoord ik met mijn paar woorden Japans. Ze wijst me meteen op een paar klompjes die aan een haakje hangen. Ik heb andere bij me dus de keuze is snel gemaakt. Ze is er net zo blij mee als ik met de mooie plattegrond.

De tempels volgen elkaar in snel tempo op, om de paar kilometer ligt er eentje. Daar tref ik Yoshiya uit Tokyo die de Henro liefst voor de vierde keer loopt. Hij is volgens mij ouder dan ik, maar slank en sportief en dan kun je dit soort dingen doen. Ik raak ondertussen door mijn voorraden heen met zoveel tempels. Kaarsen, wierookstokjes en wensbriefjes. Ik wil,zo snel mogelijk nieuwe kopen maar dat lukt pas bij de laatste tempel, nummer 51. Dat scheelt veel tijd. Ik kon de rituelen niet uitvoeren en daardoor ben ik veel eerder in het stempelkantoortje. Bij de laatste tempel kan ik alles weer gebruiken. Yoshiya zegt dst het mooie herinneringen voor mij zijn en als ik zeg dat ik daarom een weblog bij hou, valt zijn mond open van verbazing. Hij vraagt of hij het mag zien en of ik zelfs de link door will sturen zodat hij het ook kan volgen. Ik zal uiteraard aan zijn verzoek voldoen. Zo meteen heb ik nog een Japanse Henro-San als volger. We lopen verder tot bij Dogo Onsen in Matsuyama. Hij heeft een hotel geboekt rechts van dit oudste badhuis van Japan, circa 3.000 jaar. Ik verblijf hier een paar dagen.Morgen loop ik verder vanaf hier en ga dan met de trein terug. Donderdag neem ik een rustdag, uiteraard om de onsen te bezoeken en ook het kasteel van Matsuyama.

Het hotel is heel luxe en ik laat het bad vollopen, mijn eigen ofuro. Bij de balie heb ik een plattegrond gekregen van de buurt met een overzicht van de cafe’s en restaurants. Ik kies voor de Italiaan ter herinnering aan Carlo, de supermarket bag boy zoals Nobuhiko zo treffend zei. In een dun doorzichtig plastic tasje zat zijn stempelboek. Ik bestel geen pizza, maar gegrikde vis met verse groenten, licht verteerbaar, uiteraard met witte wijn erbij. Koffie met een borrel na, ze hadden grappa. Het was heerlijk, goede kwaliteit zoals het niet-Japanse stel al zei toen ik naar binnen ging. Zij verlieten net het restaurant. Terug in het hotel wil ik mijn blog helemaal afmaken. Dat is net niet gelukt, daarom op de ochtend erna.

Woensdag 10 april 2024

Na het ontbijt in het hotel ga ik rond half negen op pad. Een beetje laat maar dat is niet zo heel erg want ik kan meteen vanaf hier mijn weg vervolgen en het is vandaag een heel eenvoudige route. Als ik naar buiten loop zie ik een andere Henro naar links gaan voor het hotel langs. Hij brengt me van mijn apropos want volgens mij moet ik toch de andere kant op. Ik wandel naar de Dogo Onsen en loop er twee keer omheen maar zie geen stickers. Zou die Henro dan toch gelijk hebben? Pas dan zie ik het stenen paaltje aan de achterkant van de Dogo Onsen met het handje dat naar links wijst. Ik moet door de overdekte winkelgalerij. Vanaf daar gaat het weer goed en is de markering prima. Al blijft het in de stad zeer opletten. Je kunt veel kanten op en je loopt sneller verkeerd dan in het bos waar vaak maar een pad is. Als ik langs de noordkant het centrum van Matsuyama verlaat kom ik langs een sloot waar de kersenbomen nog volop in bloei staan. Er hangen lampionnen aan een lang snoer en er staan bankjes onder die met kettingen om de boom zijn vast gemaakt. Iedereen heeft hier zijn eigen plekje om te picknicken, hanami. Verderop zie ik het gebouw van een golfclub met een grote plas, vijver erachter. Iedereen oefent hier met het slaan vanaf de tee of hoe heet dat. Er staan een paar kleine platforms in het “meertje”, daar moeten de ballen blijkbaar op terecht komen maar de meeste eindigen in het water. Ik vind het een koddig gezicht en vraag me af of ze die ballen er ook weer uitvissen of dat ze die daar laten liggen. Dan hebben ze er veel nodig.

Even later steek ik het spoor over dat ik vandaag grotendeels blijf volgen. Ik laat Matsuyama achter me en bereik al snel tempel 52. Het tempelcomplex is meer dan 700 jaar oud en wordt beschouwd als nationaal erfgoed. Het is de oudste tempel van Ehime en de 2e oudste in totaal. Ik weet even niet welke de oudste is en of ik daar al ben geweest..... :-) Hoe dan ook ik zie daar Yoshiya weer. Ik had gehoopt hem weer te ontmoeten. Hij praat met een andere lange Nederlander, maar die staat op het punt om te vertrekken. Hij is met zijn gezin hier lijkt het, vrouw en dochter of zoon, met vriend of vriendin, denk ik. Ik ben vergeten om mijn handen te reinigen. Het waterbassin stond al voor de poort, een eindje links van de trap onhoog.. Als ik het Yoshiya vertel en hem zeg dat ik ook na zoveel tempels er nog steeds in slaag om iets “verkeerd” te doen, moet hij lachen, niks aan de hand zegt hij, daijoubu. Komt in orde. Hij loopt overigens niet voor de vierde keer de Henro, maar dit is zijn vierde gedeelte. Yoshiya loopt de Henro dus net als ik ook in stukken, we zij even ver. Onderweg bij een parkeerplaats worden we staande gehouden door een schattig oud vrouwtje, tjewant klein van stuk, maar groot van daden. Ze geeft ons snoepjes en een paar honderd yen. Dat kan niet onbeantwoord blijven. Ze is dolblij met de klompjes en ik krijg meteen nog een paar munten van 100 yen, ik geef meteen ook klompjes aan Yoshiya. Ze heeft al meer dan 1.000 Henro osettai gegeven zegt ze. Yoshiya rekent uit dat ze daar al een aardige vakantie van had kunnen houden in een of ander buitenland.

Samen lopen we verder en komen we snel aan bij tempel 53, de laatste voor vandaag. Ik ben bij tempel 1 begonnen, maar je kunt om bijzondere redenen natuurlijk overal starten, zo ook bij deze tempel. Als je daar weer eindigt is de cirkel net zo rond. Bij het verlaten van de tempel vergeet voor de verandering Yoshiya zijn wandelstok. Volgens mij was hij afgeleid door een andere Henro-San. We bereiken de kust van de Seto zee, tussen Honshu en Shikoku, een prachtig uitzicht. Je verwacht hier boten maar er staat ook een treinwagon langs de weg pal aan de kustlijn. Het is een cafe-restaurant, toepasselijk Café Train geheten, hoe kan het ook anders. We lopen er eerst voorbij maar besluiten daarna toch om er te gaan pauzeren, het is ook koffietijd. Thuis neem ik ook altijd wat lekkers bij de koffie, hier dus ook. Het is alleen een beetje groot uitgevallen, een gigantisch bord met wafels met chocolade en verse vruchten, ijs en slagroom . Een calorieenbom. Yoshiya vraagt grappend of ik vanavond nog wel hoef te eten. Ik antwoord dat dat pas over vier-vijf is en we hebben nog een kilometer of zeven te gaan, Een gedeelte wordt nog verbruikt, verbrand. Ik loop stevig door want ik wil nog graag de express trein halen van 17. 12 uur anders moet ik een uur wachten. Het is een smal pad langs de doorgaande weg en we kunnen niet naast elkaar lopen. Ik moet dus regelmatig omkijken of Yoshiya nog volgt. We komen langs een groter postkantoor waar ik eindelijk met mijn gewone bankpas kan pinnen. Die is bijna verlopen en ook al wat versleten. In Nederland gaat dat nog goed, maar hier in Japan was die al een paar keer geweigerd omdat de magneetstrip onleesbaar zou zijn. Ik had al wat (geld)zorgen want aan de creditcard zit een limiet. Daar kan ik wel goed mee pinnen en op de meeste plaatsen ook mee betalen.

Om vijf uur zijn we bij het station en dus op tijd. De medewerkers denken dat ik de stoptrein wil nemen die vertrekt een paar minuten na de exprestrein, intercity. De intercity is anders dan in Nederland waar naar het traject gekeken wordt, namelijk twee keer zo duur. Een kaartje kost ¥ 430 en de toeslag ¥ 450. Dat is samen amper € 6 dus geen geld. Op het station in Matsuyama neem ik de bus naar de Dogo Onsen. Het is een paar kilometer dus ik denk er in 10 minuten te zijn maar het duurt drie kwartier. De bus rijdt met een grote omweg half Matsuyama door en eindigt bij de galerij achter de Dogo Onsen, waar ik vanmorgen begon. Waarom nam ik ook niet de tram, wat Nobuhiko me had geadviseerd? De scherpte is er helemaal af want bij het verlaten van de bus staan er mensen achter me. Ik voel me wat opgelaten en gooi maar een hoop klein geld in de gleuf maar die geeft geen geld terug zoals bij de drankautomaten. Het staat er ook duidelijk in het Engels bij.. Te laat. Het is maar (een beetje) geld zou mijn moeder zeggen en zo is het.

Als ik terugloop naar het hotel spreekt een charmante oudere dame me bij een poppenwinkel in de galerij in uitstekend Engels aan. Ze komt dan ook uit de Verenigde Staten maar ziet er niet bepaald als een stereotype Amerikaanse uit. Ze is klein en tenger en ziet er veel meer als een Japanse uit. Ze woont hier al lang want ze is met een Japanner getrouwd. Heel goed ingeburgerd lijkt het. Samen met haar man loopt ze ook de Henro en ze weet veel over de onsen hier in buurtte vertellen. Bij eentje kun je als Henro zelfs voor half geld terecht, maar dan moet je wel wandelen.. Ze zijn bij tempel 64 dus het schiet al op. Die hoop ik ook te bereiken, liefst nog eentje verder dan heb ik ze allemaal gehad hier in Ehime. Ik ga terug naar het hotel en na een heerlijk bad vraag ik bij de receptie waar ik taimeshi kan eten, de lokale visspecialiteit. Yoshiya vertelde me dit tijdens onze lunch in de treinwagon. De medeeerker is zeer behulpzaam en belt een paar restaurants. Het is al laat en eentje is er al dicht. Uiteindelijk kan ik terecht in een zaak vlak achter de galerij. Ik kom als alleenstaande aan de bar te zitten waar ik de betreffende vis bestel. Lekker maar ik heb toch liever tonijn. Veel Japanners vinden die echter te vet vertelde Yoshiya. Er komt een man uit Osaka naast me zitten en die werkt voor een theaterproductie. Een rondreizende voorstelling over geisha’s of iets dergelijks. Het heet Haboutu of zoiets? Hij moet snel weg want hij gast nog Nasr de onsen en last zijn sashimi half staan. Eet jij de rest maar op zegt hij. Voor sashimi ben ik altijd te porren, zeker in combinatie met sake. Ik reken af en ga naar het hotel. Snel naar bed.

Donderdag 11 april 2024

Vandaag lekker een vrije dag. Ik blijf liggen tot een uur of acht en ga dan ook pas laat ontbijten, er is niemand meer. Daarna ga ik terug naar de kamer want ik heb gisterenavond niks meer geschreven. Nu kon dat maar tijdens de wandeldagen wil ik het wel dagelijks bijhouden anders komt er niks meer van. Ik sorteer ook mijn bagage want ik kan de grote rugzak hier achterlaten. Die wordt voor circa € 10 vervoerd naar mijn volgende adres in Imabari, ten noordoosten van Matsuyama, JR Clement Inn. Ik lever mij n bagage in en het betaal de rekening. Het is zo fijn en zo’n luxe dat ik steeds met een kleine rugzak kan lopen. De mooie nieuwe van de Henro, wat een weelde.

Bij de balie vraag ik ook nog naar een plattegrond, zodat ik goed kan bekijken wat ik als eerste wil zien. Dat wordt de klok en de voetonsen die vlakbij lligt, aan het eind van de overdekte winkelgalerij. Daar is ook het bus en tramstation Dogo Onsen waar ik gisteren na die lange busreis ben uitgestapt. Ik snap niet dat ik die klok toen niet gezien heb. Als je moe bent ontgaat je blijkbaar bijna alles. De voetonsen is heerlijk. Een jongedame biedt spontaan aan er een foto van te maken, heel aardig. Dat is vaker gebeurd bij een voetonsen. Dan is het bijna 12 uur, tijd voor het klokkenspel.. Het is een prachtig gezicht, de klok wordt zelfs helemaal opgetild van het voetstuk. Er gaan allerlei luikjes open en de wijzerplaat draait rond. Schitterend om te zien, iedereen maakt foto’s en opnames. Dan ga ik naar Dogo Onsen want ik heb gereserveerd voor de rondleiding in het keizerlijk gedeelte. Prachtige kamers met bladgoud enz. Ik krijg een map met Engelse informatie en een van de voornamelijk oude vrijwilligers geeft zo goed mogelijk extra uitleg, ze doet haar stinkende best. Een keizer is er al 70 jaar niet meer geweest. Dat zou ook een hele operatie worden denk ik zo midden in de stad. Ik krijg trek en eet in een binnentuin wat zoetigheid voordat ik naar het kasteel ga.

Daar kun je beste de tram voor nemen en vanaf halte Okaido moet je nog een paar honderd meter lopen naar de kabelbaan. Je kunt kiezen, of een stoeltje of een kar maar dan moet je lang wachten. Een stoeltje is veel leuker, je zit buiten, niet achter glas en je je kunt alles dus heel goed zien. Het is een heel mooi Castle on the Hill, ruim 400jaar oud. Ed Sheeran had hier zijn jeugd misschien ook wel willen doorbrengen. Het liedje blijft maar in mijn hoofd zitten. Eenmaal boven bij de ingang kom ik tussen een grote groep Chinezen terecht. Er stasn nog steeds veel kersenbomen in bloei. Een vrouw gaat eronder staan en een jonge Chinees schudt een paar keer flink aan de laagste tak zodat er veel blaadjes op en rond de vrouw vallen waar dan door een man/vrouw of wat foto’s van worden gemaakt. .ik vraag me meteen af of de Japanners dit ook zo doen.

Binnen is het een drukte van belang, kruip door, sluip door op de smalle trsppen en dito gangetjes. Ik drink op het terras nog koffie en koop wat kleine snuisterijen. Als ik weer beneden ben pak ik de tram want ik wil nog twee stations bezoeken. De eerste is het station van de maatschappij van deze trams en bussen. In het gebouw zou een Henro winkel zijn, maar waar? De mevrouw van de informatiedesk loopt een eindje met me mee en wijst me de weg. Het blijkt een heel klein winkeltje te zijn in een van de galerijen. Er hangt een leuk regenjack, maar ja ik heb een regenjas bij me en bovendien heb ik als osettai nog een cape ontvangen. Wel wat kleine dingetjes gekocht voor aan mijn rugzak. Vlak ernaast was een klein barretje en daar werd Duvel en zelfs Chimay verkocht. Een echte trappist, ongelooflijk, dat had ik nog niet gezien in Japan. De dienster verleidt me bijna om er eentje te drinken,. Toch maar niet, dan zit ik daar een uur en ik wil nog meer doen. Naar het JR station gaan bijvoorbeeld om alvast een kaartje te kopen voor de trein van morgen om 8.10 uur. Het wordt krap met het vervoer er naar toe.

Mijn maag begint te knorren en ik ga eten. Nog een keer taimeshi. Het staat pijlsnel,op tafel en ze leggen me uit hoe ik het moet eten. Dat was gisteren dan niet helemaal goed gegaan. Ik ben daarom ruim op tijd voor de Dogo Onsen, daar heb ik om 20.00 uur gereserveerd. Voor een paar €€ kun je een half uur badderen. Er kunnen slechts 6/ mensen tegelijk in, bij de mannen althans dus het is niet heel groot. De jonge niet Japanner die voor mij de ruimte met de onsen in loopt gaat er meteen in. Een Japanner die het ziet zegt hem dat dat niet de bedoeling is, je moet je eerst zittend op een van de krukjes uitgebreid wassen. Dat had hij blijkbaar nog niet begrepen. Besmuikt komt hij het water uit en doet dat alsnog. Ook een verkeerde volgorde. Om half negen komt het volgende zestal. Tijd om terug te gaan naar het hotel om voor de tweede keer vandaag mijn blog bij te werken.