Woensdag 24 april 2024.

Vandaag begint de terugreis maar eerst nog het dagboek bijwerken. Dat zal ik vanavond nog een keer “moeten” doen want morgenochtend wordt dat niks meer. Gelukkig ben ik iets eerder klaar dan anders. Ik spring nog snel onder de douche en pak daarna de “zooi” in. Ik good heel veel paperassen weg maar bewaar toch ook nog het nodige. In principle heb ik minder bagage dan op de heenweg, mijn Henro hesje heeft Nobuhiko meegenomen en ik ben natuurlijk al mijn klompjes kwijt. Wel heb ik een nieuwe rugzak en wat souvenirs, vooral de kleine poppetjes uit Matsuyama en de legpuzzels uit Kyoto nemen plaats in beslag, heel zwaar zijn ze gelukkig niet.

Ik check uit en vraag of ze mijn twee rugzakken willen bewaren tot vanmiddag. In het station ontbijt ik bij Mister Donut, een bekende keten hier in Japan. Koffie en een broodje met ook nog een koekje. De bar zit op de eerste verdieping van het station, helemaal aan de noordkant aan de rand. Het station is hier niet helemaal dicht en tot mijn verbazing zie ik duiven af en aan vliegen. Totaal niet mensenschuw lopen ze omder de tafels door om de kruimels op te pikken. Dat is blijkbaar niet de eerste keer want in een gangpad tussen twee tafeltjes ligt ook al vogelpoep zie ik. Ik eet snel verder en geef mijn dienblad aan de behulpzame medewerksfer.

Dan ga ik voor de laatste keer op pad, nog een bezienswaardigheid bekijken, het oude kerizerlijk paleis. Dan heb ik volgens mij de belangrijkste dingen wel gezien. Ik ben er zo, deze keer had ik goed gekeken waar ik moest zijn. Het weer is niet denderend, licht gemiezer. De cape die ik als osettai heb gekregen doet nog steeds dienst. Om 10.00 uur en om 14.00 uur iser een Engelstalige rondleiding, maar ja mijn bezoek zit daar net tussen in. Met de Engelstalige folder en de toelichtimg op de borden krijg ik er voldoende van mee, ook zonder goed werkende qr-code.

Terug op het station drink ik nog een keer koffie en bestel er een broodje bij, lunchtijd. Naast mij zitten twee vrouwen Engels te oefenen, ze hebben dezelfde studieboeken lijkt het. Ik roep wat over hun Engels en raak met ze in gesprek.. De jongere Sawa blijkt de oudere, Yoko les te geven. Ze is docente Engels en geeft daarnaast pianolesaan knderen, haar grote hobby. Het is een charmante dame en ze praat honderduit. We ruilen emailadressen en maken zelfs foto’s. Als ik nog eens naar Japan ga wil ze me desgewenst overal mee helpen zegt ze, we zullen zien. Voor de Henro ga ik sowieso nog een keer terug.

Ik zeg ze gedag en ga een kaartje halen voor de reis naar Tokyo-Narita over een klein uur. Dan heb ik nog voldoende tijd. De Shinkansen treinen vertrekken helemaal aan de zuidlamt van het station. Als ik daar de uitgang neem hoef ik de straat maar over te steken en ben bij mijn hotel. Ik verdeel de inhoud van mijn kleine opvouwbare rugzakje over de grotere twee en ga terug naar het station. De Shinkansen treinen naar Tokyo rijden af en aan, op twee perrons, wel zorgen dat ik de goede neem. Het weer blijftgrauw en grijs, dus van de Fuji zie ik niks, een zitplaats aan de goede kant van de trein helpt niet.

In Tokyo moet ik,overstappen op de trein naar Narita, het vliegveld. Ik hebzitplaats 1d, maar de coupes beginnen bij 7, ik begrijp het niet. Er zijn maar zes wagons, een paar stations verder komen er nog eens zes bij.die worden er aan gekoppeld. Ik had dus feitelijk dat eerste gedeelte helemaal geen plaats, de eerste coupe was er niet. Een andere passagier met stoelnummer 7d wijst me daarop, ik moet verkassen.De trein is nu twee keer zo lang nu wel met coupe nummer 1. Nu heb ik mijn plaats gevomden.om 19.00 uur ben ik op Narita, nu nog zoeken naar de juiste shuttlebus. Ieder hotel heeft blijkbaar een eigen bus. De derde bus is raak. Daar stappen ook de meeste mensen in, het wordt nog dringen met inchecken.

Dat gaat net als bij eerdere hotels echter automatisch en daarom vrij vlot. Als ik de deur van de kamer open hangt er een vieze lucht, ik blijk een rookkamer te hebben. Ik wist niet dat die nog bestonden. Ik wil niet overal moeilijk over doen, maar hier ben ik niet zo blij mee en ik besluit terug te gaan naar de receptie voor een andere kamer. Het duurt even maar dat wordt geregeld. De receptioniste vraagt voor de zekerheid of ik al wat heb gebruiikt in de rookkamer, née. Morgen heb ik wel ontbijt maar avondeten is er niet. In de Lawson’s die in het gebouw zit koop iik eenbakje bami en laat die opwarmen. Je moet wat en samen met een blikje bier krijg ik het wel weg. Ook nu een ijsje toe. :-) Nog even badderen en dan naar bed. Ik moet er op tijd uit. De controles zullen lang duren en ik wil niet nog een keer bijna te laat komen.

Donderdag 25 april 2024.

Laatste reisverslag waarschijnlijk, hoewel, ik moet het helemaal afmaken. Dus ook als ik thuis ben, het kan altijd pas achteraf. Ik zit al in de wachtruimtes bij de gate. De controles gingen heel soepel, veel sneller dan in Amsterdam. Het is niet zo druk en/of veel beter geregeld. Alles automatisch, geen stempel meer of het standaard visum dat gecontroleerd moet worden op de looptijd. ik kreeg een sms van de KLM, ja wat ouderwets ondertussen maar die zie je meteen, daar heb je geen WiFi voor nodig. Nog twee uur te gaan. De vlucht KL 862 vertrekt een uur later maar is volgens het nieuwe schema een uur eerder op Schiphol. Dan gaat de turbo er wel heel hard op, Max Verstappen door de lucht. We vliegen toch nog steeds om Rusland heen neem ik aan, anders weet ik het niet. Ik hoor al veel Nederlands om me heen en dat is in alle opzichten zo ruimtevullend, heel anders dan de Japanners, de cooling down kan beginnen. Om de wachttijd te vullen lees ik het nieuws en een mooie, zeer informatieve reisblog op polarsteps, ook over Japan. Ik heb nog voldoende ¥¥ dan hoef ik de volgende keer niet meteen te pinnen.Vanmorgen heb ik nog goed ontbeten, dus eten of drinken hoef ik voorlopig niet.

Bij de gate kunnen we in groepjes aan boord. Ik heb zone 3 maar heb het het wat laat in de smiezen, dus ik kom al bij zone 4 terecht. Maakt niet uit, ik heb een stoel bij de nooduitgang dus extra beenruimte. Ik hoop op Japanse buren, maar het is een jonge Nederlandse jongen en die is ook heel aardig. Het blijkt een streekgenoot te zijn, ik hoorde het al, uit Asten, dat is in de buurt. Hij is volgens mij nog geen 30 en voor de tweede keer in zijn uppie naar Japan geweest. Nu helemaal naar het noorden van Honshu en naar Hokkaido, bijzonder. Dat zijn niet de meest voor de hand liggende bestemmingen. Hij redt zich ook al engiszins in het Japans vertelt hij, bijvoorbeeld in de mini bars van een paar vierkante meter waar 7 mensen in kunnen. Dat kende ik niet. De jonge spontane stewardess vraagt ons belangstellend wat we gedaan hebben in Japan. Ze is een en al oor, leuk. We vertrekken en zwaaien Tokio symbolisch uit. Matane, zeker weten zeggen we allebei. Bij de toiletten is het een continu komen en gaan van passagiers. En dan maar hopen dat ze het net zo school houden als de Japanners dat doen. Een jonge Nederlandse vrouw moet haar peuter verschonen en vraagt netjes of ze even kan gaan zitten op die vierkante meter voor ons. Natuurlijk, die is van iedereen. Ze is al net zo onder de indruk van Japan als mijn buurman en ik en we roemen alle drie het vriendelijke, beleefde, lieve en beschaafde gedrag van de Japanners. Wat houden zij rekening met elkaar en wat kunnen wij daar veel van leren. Dat hoor je van iedereen. De stewardess vertelt dat Tokio samen met Kaapstad de populairste bestemming is onder het personeel. Ze blijven na de heenvlucht een paar dagen en gaan dan terug.

Ik luister af en toe wat muziek en speel wat spelletjes op het scherm en ik probeer wat te slapen maar dat schiet niet op. Alleen na een maaltijd als ik een wit wijntje heb gedronken lukt dat enigszins. We vliegen overdag en reizen met de tijd mee. Het wordt dus niet of nauwelijks donker, alleen even boven de Noordpool. Niet zo bevorderlijk voor de slaap. Na een uur of 12,13 komt dan toch eindelijk Nederland in zicht. Een Japanse vrouw moet nog snel naar het toilet. Ze moet even wachten en ik wens ze een fijne vakantie in ons land. Ze woont echter met haar Franse echtgenoot in het zuiden van de Elzas, dichtbij de Zwitserse grens en ze vliegt nog verder naar Basel. Ze vertelt dat Japan voor de toeristen goedkoop is maar voor de Japanners zelf is vooral het buitenland duur. Ze reizen dan ook minder dan voorheen denkt ze. In Tokio leven de taxichauffeurs van de toeristen, de Japanners nemen die daar niet meent ze.

De landing is zacht en heel goed. De stewardess is eveneens onder de indruk, maar zij heeft het ook heel goed gedaan, ze neemt mijn compliment dankbaar in ontvangst. Toch mooi om in je eigen taal te worden toegesproken in het vliegtuig. Ik heb alleen handbagage bij me dus ik kan na de automatisch paspoortcontrole meteen naar de uitgang. Mijn zus komt me normaal gesproken ophalen maar zij is deze keer zelf met manlief op vakantie dus dat gaat hem nu niet worden. Wandelmaat Reint is een goed alternatief. Hij appt dat hij wat later is, Ik antwoord hem en vertel waar ik ongeveer sta en even later staat hij voor mijn neus. Hij doet nog wat boodschappen voor het ontbijt van morgen. Ik kom met het OV vanavond niet meer thuis dus ik blijf bij hem pitten in Amsterdam . Avomdeten hoeven we niet meer maar koffie met cake gaat er nog wel in. Reint is natuurlijk benieuwd naar mijn ervaringen en vol trots laat ik hem mijn stempelboek zien. Hij moet er morgen weer vroeg uit en ik ben moe. We gaan dus bijtijds slapen. Hij op een matras in de woonkamer en ik in zijn bed in de slaapkamer.

Vrijdag 26 april 2024.

Een paar keer wakker geworden maar toch goed geslapen. Enigszins slaapdronken wist ik niet eens waar ik was. Om half zeven ben ik wakker en ik hoor Reint al. Om zeven uur ontbijten en Reint is voor acht uur al de deur uit. Hij geeft me een reservesleutel zodat ik de deur goed af kan sluiten, maar ik ga eerst nog een paar uur pitten. Tegen de middag weer opgestaan, douchen en naar de metro. In de trein naar Nijmegen komt een grote groep jonge pubers in de coupe, allemaal jongens. Ik schrijf mijn ervaringen dagelijks in dit dagboek en zij vertellen net luidruchtig in geuren en kleuren. Bij hun Japanse leeftijdsgenoten is in ieder geval het volume wat lager. De us in Kuuk sluit mooi aan op de trein en om drie uur ben ik eindelijk thuis. Mijn lieve zus kon me niet ophalen maar ze heeft wel een prachtige bos bloemen op tafel gezet met een mooi kaartje erbij. Fijn dat ik er weer ben.