Vrijdag 5 april 2024

Om 7 uur gaat de wekker. Op tijd uit de veren want ik heb een lange reisdag voor de boeg. Terwijl Jiro het gebruikelijke heerlijke ontbijt klaar maakt ga ik snel douchen. Bij de wastafel zie ik zijn verbandkistje weer staan. Het staat er ook in het Engels op. Band Aid en dan moet ik natuurlijk meteen denken aan die kerstplaat uit de jaren 80 van dat muzikale sterrenensemble. Brand X schreef de recensent van de Gelderlander destijds. Die was wel heel cynisch, ze hebben heel veel geld opgehaald.

Om half negen vertrekken we naar het dichtstbijzijnde metro station Honancho, dan kan ik in een keer door naar Shinjuku. Vanaf daar heb ik een treinkaartje. Jiro heeft een tasje bij zich met een blikje drinken en een plastic zak met snacks. Ik vermoed zo maar dat hij die bij het afscheid aan mij geeft, het is mijn lunch.

Ik bedank hem hartelijk, hij mij ook voor het bezoek en we hopen elkaar natuurlijk weer te zien, geen sayonara maar matane, hoe vaak nog? Ik ben ruim op tijd bij station Tokyo waar de Shinkansen richting Okayama vertrekt, de poort naar Shikoku. Op het perron realiseer ik me pas dat ik mijn wandelstok slash wandelbegeleider Kobo Dsishi niet bij me heb. Dat is heiligschennis, ik ga als een speer terug naar de toegangspoortjes waar ik hem/haar heb laten staan. Maar het was een trap verder, weer naar boven en ergens anders naar beneden. Grlukkig terug gevonden en net op tijd voor de trein.

Die vertrekt om 10.03 maar op het kaartje stond 10.12 uur? Ik had het er gisteren al met Jiro over maar hij zei dat het vast klopte en ik me er verder niet druk om moest maken. Dat doe ik ook niet zozeer maar ik heb er wel een raar gevoel bij.Er stonden ook zo veel haltes op het reisschema. In Kobe wordt het me duidelijk, daar is het nog ongeveer 100 km. Dat gaat ‘m niet worden in een kwartier. De Shinkansen heeft hoogstens een paar seconden vertraging, maar geen minuten, laat staan een half uur. Ik zit gewoon in de verkeerde trein en ik mis dus de aansluiting. Gelukkig had ik geen gereserveerde plaats. Snel breng ik via de gratis WiFi van de JR mijn mede Henro Nobuhiko op de hoogte dat ik later ben. Ik heb hem vorig jaar ontmoet en hij was er bij toen ik zo moest niezen en mijn neptanden, mijn brug met een sierlijke boog vanaf de boulevard over de reling op het strand van de Grote Oceaan terecht kwam. Urenlang en zelfs dagenlang zoeken, door hem, mocht helaas niet baten.

In de boemel naar Shikoku kijk ik wat Jiro me nog heeft mee gegeven. Een zakje rijstcrackers en het laatste pilsjedat gisteren over bleef, Ik had het kunnen weten. Het is nog redelijk koel, ik heb nog een paar uur reizen te gaan, dus ik trek het blikje maar open, dat scheelt weer bagage.

Uiteindelijk ben ik net voor het donker om half zeven in Uchiko, daar waar ik vorig jaar ben gestopt. Nobuhiko San staat me op het perron al op te wachten, het is een heel fijn weerzien. Hij heeft de hele Henro al voor me geregeld. Ik hoef alleen maar te wandelen. Het is ongelooflijk wat een genereus en behulpzaam gedrag. Ik kan er met mijn pet niet bij. Gratis reisbegeleiding van A tot Z, toevallig ook de naam van het hotel.

Na het inchecken ga ik nog een keer snel onder de douche. Daarna naar restaurant Zum schwarzen Keller van het Duits-Japanse echtpaar Jens en Chisato. In Uchiko ben ik dus vorig jaar geeindigd en Ik had hen toegezegd in 2024 terug te komen, bij deze. Chisato slaat de handen voor haar gezicht als ze me ziet. Henk-San roept ze, het is heel ontroerend, geweldig. Ze laat me meteen de foto van vorig jaar zien. We hebben een top avond met lekker eten en Jagermeister als afsluiter. Weer eens wat anders dan sake of Ichiko. We zijn nu nog de enige gasten en praten honderduit over van alles en nog wat. In het Engels en het Japans, dan pas ik, en soms nog een beetje Duits. Ook Nobuhiko San geniet er zeer van. Met een diikke knuffel nemen we afscheid en beloven elkaar weer te zien, waar dan ook. Op de terugweg naar het hotel praten we nog even na. Nobuhiko zegt dat hij ook zijn Japanse Henro hier mee naar toe gaat nemen, flinke nieuwe klandizie voor hen.

Nobuhiko gaat waarschijnlijk meteen pitten maar ik “dwing” mezelf om weer wat te schrijven. Morgen begint de Henro, maar heel voorzichtig, een kleine aanloop van 5 km. wel bergop.

Zaterdag 6 april 2024

Rond middernacht naar bed, ik wou het verslag afmaken. We ontbijten pas om half negen, dus qua uren is de nacht lang genoeg. Na de gebruijkelijke sanitaire onderbreking kan ik de slaap weer moeilijk vatten. Ik moet steeds aan Jens en natuurlijk Chisato denken. Wat een ontvangst, wat een ontzettend aardige, lieve mensen. Ik baal ervan dat ik geen klompjes heb meegenomen. Nobuhiko-San loopt vandaag niet mee dus ik vraag hem bij het ontbijt of hij misschien nog iets kan en wil regelen. Hij krijgt natuurlijk ook alvast klompjes,ze komen uit een nieuwe zak en hopelijk ook een ander soortige dan die van vorig jaar.

Ik had nog niet geschreven dat hij een heel mooie Henro rugzak voor me had gekocht met ook nog een beschermhoes erbij tegen de regen, eveneens met de Henro tekens erop. Osettai zegt hij maar dat vind ik allemaal te gek worden. Daar hebben we het nog wel over. Ik stop er meteen mijn spullen voor vandaag in. Morgen zie ik hem weer dus ik kan alle overtollige bagage bij hem in de auto kwijt. Terwijl ik mijn boeltje pak past hij mijn hoed wat aan. Hij heeft een of ander dun stoffen hoesje voor de rieten randen waarmee de hoed op mijn hoofd rust. Dat kan na verloop van tijd wat zeer gaan doen. Hij denkt werkelijk aan alles. In Osaka waar hij woont is blijkbaar een grote Henro winkel, dan wel on-line. Hij had me dat vorig jaar al verteld. Ik zeg hem dat hij wel een reisbureau voor de Henro kan beginnen. Nou, dat is hij niet van plan, hij wil grssg mensen helpen, naar hij kan dat niet bij iedereen doen. Blijkbaar ben ik een van de gelukkigen. Hij neemt twee weken vrij en rijdt 400 km. om mijn Henro te begeleiden en zijn vrouw blijft thuis....

Hij kan niettemin toch ook nog wat nuttigs voor zichzelf doen. Dit gedeelte van de route heeft hij al lang gelopen maar hij miste nog de nokio, de stempel van tempel 40. Toen hij daar aan kwam was die namelijk nog of al dicht, dat weet ik even niet. Hoe dan ook, die pagina was nog blanco. Die tempel ligt helemaal in het zuidwesten van Shikoku dus het is zo ongeveer de slechtste die hij kon missen, Hij moet er vanuit Osaka het verste voor rijden.

Eerst gaan we nog snel naar de family mart voor wat noten en rijstcrackers, voor onderweg. Er is op dit gedeelte vsn de route verder weinig of niets verkrijgbaar, vandaar. Water en groene thee had ik nog. Dan rijdt hij mij naar het punt waar ik vorig jaar ben gestopt. 15 km. buiten Uchiko. Toen wou ik de bus terug nemen maar dat werd op zondag de taxi. Die heb ik nu weer, de andere kant op en deze keer helemaal gratis. Nobuhiko-San wil nog snel wat foto’s nemen maar hij staat wat onhandig op de weg. Een andere auto moet bij het huis zijn en kan er niet goed voorbij. Ik moet me sterk vergissen maar volgens mij is het de man die vorig jaar toevallig naar buiten kwam en voor mij een taxi heeft besteld. Nobuhiko vertelt het hem meteen maar er gaat geen lichtje branden. Ik kan me vergissen.

Nobuhiko heeft zich ook vergist of misschien had ik het niet goed doorgegeven. Hij denkt dat ik vanaf Uchiko verder moest, maar ik had dus die 15 km ten noorden ervan vorig jaar al grlopen. Daarom heeft hij de eerste overnachting afgebeld en heeft hij een nieuwe geregeld. Daardoor is het niet 5 km. maar 16 km. Vijf is ook wel erg weinig, zelfs op de eerste dag. Ik ben wel laat weg, maar ook 16 km. moet goed te doen zijn al gaat het op het eind behoorlijk omhoog. Daarom is het fijn dat ik alleen een dagrugzakje nodig heb. Er zijn vandaag geen tempels op de route dus de stempelboeken blijven ook in de auto liggen. Het eerste gedeelte gaat langs de weg 379 en is zeer goed te lopen. Het tempo zit er goed in en ik stop alleen af en toe kort voor wat foto’s van de prachtige bloesem die nu op het mooist is. Er zijn ook wat speciale rustplekken voor Henro en daar liggen in een plastic bakje altijd gastenboeken met de ervaringen van de diverse pelgrims. Ze komen uit de hele wereld. Van Zuid America tot Taiwan en van Canada tot Nieuw Zeeland. Ook uit heel veel Europese landen en uiteraard Japan! Het meeste kan ik niet lezen, want die zijn in de meerderheid. Onderweg kom ik geen enkele Henro tegen en verdere osettai blijven achterwege, er wordt door niemand wat aangeboden. Met de zware stijging erbij ben ik toch in goed drie uur bij mijn onderkomen.

De gastvrouw komt op het pad al naar me toe gelopen en verstrekt in prima Engels de.nodige informatie. Ze complimenteert me met mijn paar woorden Japans, nou dat mag geen naam hebben. Ze blijkt Yoko te heten en ze stelt me voor aan haar man Hiroshi. Er zijn ook wat scholieren die vakantie hebben en komen helpen met het planten van bomen. Het hele huis is ook van hout en zo veel mogelijk duurzaam. Even later komt xe me thee brengen en liefst twee plakken cake, ik denk van eigen makelijj. Ze is uitermate vriendelijk en beleefd zonder dat het overdreven is en zeer belangstellend.

Als ze vraagt waarom zoveel buitenlanders de Henro lopen en zo geinteresseerd zijn in Japan begin ik in het algemeen over dat karakter van zo veel Japanners. Je hoort dit van bijna iedereen, dat komt steeds terug en er staat weer een perfect voorbeeld voor me. Daarom en waarschijnlijk ook door de vermoeidheid schiet ik ineens vol. Ze weet zich even geen raad en ik geneer me lichtjes en excuseer me. Gelukkig herpak ik me snel. Ze stelt voor om de ofuro vol te laten lopen,goed plan. Daarna voel je je weer als herboren. Ondertussen is de andere gast ook gearriveerd. Een jonge zwaar bepakte Italiaan, Carlo die er dik 30 km. op heeft zitten. Daar begin ik niet (meer) aan, al zaten dergelijke dagen er vorig jaar door verkeerd lopen, dus onbedoeld ook bij. Terug op de kamer hoor ik allerlei insecten die ik door het raam naar buiten laat. Die hebben het overleefd, mijn bril die op de grond naast mijn futon op de tatamimatten lag, helaas niet. Ik heb gelukkig nog een andere bij me, wel in de auto. Nou ik heb wel een stok bij me maar dat is Kobo Daishi ik vertrouw erop dat ik morgen nergens tegen aan zal lopen. Misschien kan die in Matsuyama, de hoofdstad van de derde prefectuur Ehime, nog gemaakt worden. Daar hoop ik over een paar dagen te zijn.

Om 18,00 uur is het eten gepland, de avondmaaltijd, bangohan. Het is niet meer heel warm maar toch heerlijk.Ik ben alleen met de Italiaan en we krijgen sake van Yoko. Carlo blijkt een echte wereldreiziger te zijn. Hij heeft een jaar in Australië gewoond en gewerkt en is nu voor een paar maanden hier. Vanaf half maart loopt hij de Henro We zitten nu op dik 720 km,en 24 dagen wandelen betekent dus 30 km. gemiddeld per dag. In dit tempo is hij over twee weken klaar en dan in zo’n terrein, ongelooflijk. Ik loop de helft van hem en ben naar schatting twee keer zo oud dus als je die twee factoren vermenigvuldigt kom je op hetzelfde uit.... :-)

Hij vertrekt morgen al om zes uur, hij hoeft geen ontbijt en betaalt daarom nu alvast. Ik maak mijn blog af waar ik voor het eten al mee begonnen was en kan een paar uur eerder naar bed dan gisteren en tevens met wat minder alcohol.

Zondag 7 april 2024

Yoko-San vraagt ‘s-morgens als ze me voor het ontbijt roept of ik goed geslapen heb. So-so zeg ik, een beetje la’ la dus. Ik heb ook Valdispert bij me die je zo bij de drogist kunt halen maar daar ben ik niet zo van. Sommige tablettten zijn ook al wat geplet en misschien zijn ze wel over de datum, ik heb ze al lang niet meer gebruikt. Ik zit helemaal alleen aan de ontbijttafel want de Italiaan is al om 06.00 uur vertrokken, een uur geleden. Hij haalt in het dorp wel wat zei hij gisteren. Hij wil vandaag 40:kilometer gaan lopen met 4 tempels onderweg. Ik kan er met mijn pet niet bij. Op de tafel staat al yoghurt klaar met heerlijk vers fruit. Aardbeien, banaan, sinaasappel en grapefruit. Ook die laatste twee soorten zijn helemaal schoon gemaakt.. Er zit geen vliesje meer aan. Daarna komt er nog een bordvullende omelet,, het lijkt wel een dikke pannenkoek. Het is veel te veel maar ik eet alles op. Ik pak mijn boeltje en wil afrekenen maar dan vraagt Yoko-San of ik Eddy-San ken. Ik versta het niet goed, ze bedoelt Elly-San, Ella Juhrend de moeder van de Nederlandse Henro. Ze zijn goede vriendinnen en ze was vorig jaar nog hier. Yoko-San zegt dat ze al een tijdje niks meer van haar heeft grhoord en ze maakt zich grote zorgen. Daarom vraagt ze of ik misschien kan en wil informeren. Ik beloof haar mijn best te doen. We babbelem nog verder en voor ik het weet is het al half negen, de hoogste tijd om te gaan. Ik reken af en geef haar de klompjes die ik al mijn broekzak had zitten. Na haar verhaal over de Nederlandse Henro verwacht ik dat ze die al een stuk of 10 heeft maar dst blijkt zeer mee te vallen. We nemen hartelijk afscheid en ik ben weg.

Gevoel voor richting is niet bepaald mijn sterkste eigenschap, en ik loop derhalve aan de verkeerde kant het erf af. Dat is snel hersteld en even later sta ik op de weg voor de tweede wandeldag. Het asfalt was maar van korte duur., heel snel ga ik de bossen in op weg naar tempel 44. Daar wacht Nobuhiko San op me en gaan we samen verder lopen. in het dorpje net ervoor wordt er een markt, een matsuri georganiseerd. De kramen worden opgebouwd. Tegen tienen ben ik bij de eerste tempel van mijn Henro van dit jaar. Nobuhiko is dan ook net gearrriveerd. Omdat ik het belangrijk vind om alle handelingen in de goede volgorde uit te voeren gaat het waarschijnlijk daarom prompt mis. We lopen de bron voorbij waar je je handen en polsen kunt reinigen. Daar moet je mee beginnen en daarna ga je naar de gebedshallen. We llachen er een beetje om en laten het maar zo. Nobuhiko San spreekt de sutra uit voor zijn tante die onlangs is overleden. Ik haal mijn stempel op, tegenwoordig voor ¥ 500. De Italiaan was er niet blij mee, net is inderdaad een flinke verhogimg van ¥ 300 naar ¥ 500. Mijn boek is half vol.

We lopen verder afwisselend over asfalt en door de bossen, klimmend en dalend. In de bossen loop je noodgedwongen achter elkaar en kun je weinig praten. Op het asfalt des te meer en dat doen we dan ook. Tot we plotselimg stil houden. Op een paar meter afstand kronkelt een slang over de weg zich warmend aan het asfalt en de eerste zonnestralen. Het is een behoorlijk best van minstens een meter. De schrikreactie valt mee ook al is het de allereerste slang die ik tijdens mijn Henro ooit gezien heb. Ik hoor en lees van diverse Henro dat ze die regelmatig zien. Nobuhiko zegt dat het zeker niet de gevaarlijke mamushi is en ook niet de andere voorkomende gifslang. Het is wel vlak bij een huis, ramen en deuren dicht houden.

Even later komen we de Italiaan tegen. Hij is al bij tempel 45 gweest en op weg daarna naar toe loop je een stukje dubbel. Je komt op hetzelfde punt terug en je kunt je zware bagage daarom achter laten. Dat heeft de Italiaan ook gedaan, hij heeft alleen een plastic tasje bij zich met zijn stempelboek. Nobuhiko kijkt zijn ogen uit, hij weet niet wat hij ziet. Bij de eerstvolgende rustplek gaan we lunchen, het is al bijna half twee. We hebben allebei lekkere ssndwiches gekocht met een drankje erbij. Ik had ook nog een zakje macadamia noten gekocht, daar is mijn wandelmaat wel voor te porren. Daarna volgt een ongelooflijk zwaar stuk op weg naar de tempel over oneffen bospaden, dat zijn ze meestal. We klimmen tot bijna 800 meter en bovenop de heuvel staan oude gedenkstenen waar Nobuhiko veel over weet te vertellen. Vervolgens nog een moeilijke afdalimg voor we arriveren bij tempel 45. Ik ben doodop en heel blij dat we er zijn. De inspanningen worden wel beloond want de tempel ligt er prachtig bij op de heuvels tussen de bossen. Ik vind het een van de mooiste tot nu toe. Dan is het nog twee kilometer naar ons onderkomen. Zo blij als we er om 5 uur zijn. Nobuhiko moet dan ook nog met de bus zijn auto ophalen dienog bij tempel 44 staat. Ik ga na het inchecken metern naar de onsen. Wat een weldadig gevoel na deze zo zware dag. Om half zeven staat het eten klaar. Het Is ontzettend veel, sashimi, tempura en udon met vlees en groenten die staat te pruttelen in de hotpot. We nemen er een halve liter Asahi bij en omdat die zo heerlijk koud is daarna nog een. Nobuhiko gast naar de onsen die tot 10 uur open is en ik schrijf mijn blog die voor vandaag klaar is.

Maandag 8 april.2024

Deze nacht heb ik heel goed geslapen. Na de sanitaire stop maar kort wakker gelegen. Ik ben er heel blij mee en voel me fit. Na het prima ontbijt kan ik vanaf hier,, Furiyawa so tussen tempel 44 en 45 mijn route vervolgen. Nobuhiko-San loopt vandaag niet mee, hij gaat andere dingen doen. Ik loop aan de rechtse kant langs de doorgaande weg en mis daardoor de afslag naar links. Ik besluit toch om door te lopen omdat die routes na een paar kilometer weer bij elkaar komen. En zo kom ik Nemoto-San tegen uit Tokyo, zij is op weg naar tempel 45 en ik naar 46. De route gast hier twee kanten op. Ze begroet me met een high five en is heel enthousiast. Ze vraagt natuurlijk waar ik vandaan kom en ze zegt dat ze al in veel Europese landen is geweest maar nog niet in Nederland. Dat gebeurt vast en zeker nog een keer. We ruilen onze contactgegevens en lopen verder. De route is nog een paar kilometer gelijk aan die van gisteren maar dan de andere kamt op. Ongeveer op hetzelfde punt als gisteren stop ik pardoes weer van de schrik. Er kronkelt opnieuw een slang midden op de weg. Zo zie je er de hele Henro geen een en dan ineens twee dagen achter elkaar. Het lijkt dezelfde soort te zijn, lichtbruin, beige, wat ribbelig, circa 1-1,5 meter lang. Misschien was het wel dezelfde. Ik wil een foto nemen maar dan is het reptiel al lang in de berm en achter een golfplaat verdwenen. Het was opvallend genoeg opnieuw dichtbij de bewoonde wereld en niet in een rustig bos, Wellicht is het daar deze tijd van het jaar nog te nat en te koud. Heel bijzonder en mooi dat je dezedieren in het wild ziet.

In het dorp splitsen de routes zich. Je kunt hier drie kanten op naar evenzo veel tempels, Nummer 44, 45 en 46. Volgens de kaart moet ik hier naar rechts naar tempel 46 maar ik zie zo snel geen teken. Nog een keer goed kijken en dan zie ik een piepklein Henro figuurtje dat naar rechts wijst. Mijn vermoeden klopte.

Nu volgt er een zwaar stuk, het is de deride bergetappe achter elkaar. Het gaat behoorlijk omhoog en verderop in het bos zie ik over een heel stuk ineens een dread met allergen lege bierblikjes eraan. Die rammelen wat door de wind en zijn blijkbaar bedoeld om wild boars tegen te houden. Dat zijn misschien vegetariers maar ik zie er gelukkig geen een. Als ik het bos uitloop komt net Henro toilet als geroepen want ik moet hoog nodig plassen en dat will ik niet in het wild doen . Ik trek mijn broek omhoog en heb te laat in de gaten dat de zak van mijn Henro hesje nog open staat. Op de een of andere manier vallen de twee rolletjes met de ¥ 5 minuten zo de toiletpot in. Door het gewicht gaat het klepje van de wax naar beneden en verdwijnen ze in het riool. Acht ja, in Nederland moet je er ook voor betalen. Ik zal Nobuhiko maar niet vertellen dat ik zijn osettai door de WC heb gespoeld.

Als ik even daarna terug ben bij de doorgaande weg begint het te regenen. De eerste bui tijdens deze Henro. Het kan me niet deren, ik ben blij met mijn Henro rugzak en de bijbehorende beschermende regenhoes. Voorsl vanwege de mooie tekens natuurlijk. Net voor mijn vakantie had ik nog een mooie regenbroek gekocht die je aan de zijkant helemaal open kunt ritsen. Je hoeft je schoenen dan niet uit te doen. Lekker makkelijk bij het aantrekken. Monter vervolg ik mijn weg, ik kan de komende 7 kilometer snel vooruit ook al regent het behoorlijk. Na de lunchpsuze vergeet ik mijn stok weer eens mee te nemen. Lekker onhandig want ik moet weer onverhard terrein op. Net op dat moment stopt er een auto. Een mevrouw die heel goed Engels spreekt geeft me een splinternieuwe regencape en daarna ook nog een zak snoepjes. Zoveel goedheid verdient een tegenprestatie: de volgende klompjes.

Het regent nog steeds en tijdens de afdaling door het bos glij ik een paar keer bijna uit op de gladde stenen. Uiteindelijk kom ik weer op een asfaltweg terecht en kan ik opnieuw meters maken. In het laatste dorpje voor de tempel kan ik in het postkantoor pinnen en net voor de afgesproken tijd van vier uur ben ik bij de tempel. Die bezoek ik morgen, dan zijn er meer tempels onderweg en dasrom had ik nu de boeken niet meeegenomen.

Op weg terug naar het hotel slaat Nobuhiko nog wat drank in. Hij is een whiskey liefhebber en wil vanavond nog een afzakkertje met mij drinken. De komende dagen ben ik alleen op pad en gaat hij andere dingen doen. Terug in het hotel pak ik snel mijn vuile was. Ik ben bijna door de voorraad schone kleren en sommige dingen trek je al vaker aan. Terwijl de was draait gaan we de onsen in en daarna eten, natuurlijk met Asahi. Daarna gaat de was in de droger en wij naar de borrel op de kamer van Nobuhiko. Die is heel gezellig en hij zegt heel mooie dingen. Hij is behalve ontzettend aardig en behulpzaam ook heel verstandig. Mijn kleine flesje likeur is leeg de whiskey van Nobuhiko nog lang niet. Die fles is ook wat groter en de inhoud veel sterker. De was is droog en ik gs terug naar mijn kamer om weer wat te schrijven. Het was een mooie dag.