Maandag 1 april 2024

Mijn zus moest er op deze 2e Paasdag ook behoorlijk vroeg uit en staat rond half negen al bij mij op de stoep. Ondanks een kleine omweg arriveren we toch op tijd op Schiphol waar wandelmaat Reint uit de hoofdstad al op ons staat te wachten. Zijn reis was wat korter. We hebben nog voldoende tijd voor koffie en wat lekkers. Marianne vertrekt iets eerder want die gaat vanmiddag haar eigen vakantie plannen, Reint en ik drinken nog een tweede mok. Nog voor twaalven nemen we afscheid en ga ik naar de controles. Met nog ruim een uur te gaan denk ik voldoende tijd te hebben maar dat valt zwaar tegen. De bagagecheck duurde al een half uur en bij de paspoortcontrole daarna begint het echt te nijpen. Ik word steeds nerveuzer en vriendelijk maar heel sneaky schuif ik steeds wat verder naar voren. Niet bepaald het standaard gedrag in het land van mijn bestemming, maar ja nood breekt af en toe wet. Als de dienstdoende beveiligster het tijdstip van boarding ziet maakt ze snel het lint open en laat ze me door. De gate heeft gelukkig een laag nummer dus dat moet vooraan zijn schat ik in. Dat blijkt te kloppen, ik ben er vijf minuten voor de sluiting, zucht. Bijna 2023 in de herhaling met een dag vertraging, maar toen kon ik er niks aan doen... Het loopt zelfs iets uit dus ik kan ook nog gauw naar het toilet.

Ik zit helemaal achterin naast een Japanner met zijn oudste zoon. Ze zijn een week in Nederland geweest, gelukkig diuurt mijn vakantie wat langer. Iets voor me zit een heel jeugdteam van VVV Venlo met natuurlijk een paar begeleiders, “alles heej is VVVeej” Ze waren me bij de controles al opgevallen en ik had gehoord dat ze ook naar Japan gingen. Ik heb jarenlang in Arcen gewerkt, nu gemeente Venlo, dus hun dialect versta ik prima. De kinderen spraken overigens bijna allemaal ABN. Streektaal verdwijnt langzaam maar zeker, zelfs blijkbaar in Limburg. De jonge voetballers blijven maar rondjes rennen in het vliegtuig. Nou ja, meer rechthoekjes, van het ene toiletblok naar het andere en over het andere gangpad weer terug. Zeker om de beentjes wat soepel te houden. Alleen als de stewardesses met hun karretjes rondrijden worden ze wat opgehouden. Het ging zo de hele vlucht door, iedere keer als ik wakker was liepen ze langs me heen. Ze moeten doodmoe zijn en na aankomst gaan ze zo ongeveer meteen door naar het trainingsveld vertelde een van de coaches. Ik vraag hem hoe het komt dat deze jonge gasten zo’n mooie reis kunnen maken, ik zie het de jeugdteams vsn andere clubs nog niet zo snel doen. Er zijn al een lange periode contacten met de Japanners zei hij, sinds de tijd dat Honda voetbalde in “het stedje vsn plezeer” Hij maakte later nog furore bij AC Milan.

Behave dit regionale team was er ook een landelijk team aan boord, volgens mij de selectie van Jong Japan, het meisjesteam. Ze droegen tenminste allemaal het nationale tricot van Blue Samurai, kan niet missen. En dat met reclame van Kirin, een van de grootste biermerken op een sporttenue, bijzonder. Van slapen kwam ondertussen niet zo veel terecht, af en toe een half uurtjje, dat was het. Evengoed bereikten we met hoogstens wat turbulentie zonder problemen Japan en was het ineens zeven uur later. Het eerste uur tijdsverschil had ik in Nederland al ingehaald.

Dinsdag 2 April 2024.

Iets te laat geland, maar in Nederland hadden we al een half uur vertraging dus de geschatte vluchttijd klopte precies. Na het liefst twee keer invullen van ongeveer hetzelfde formulier ben ik door de douane. De bureaucratie doet hier zeker niet onder voor de Nederlandse. De douanebeambte vraagt of ik vaker in zijn land ben geweest en wat ik precies kom doen. Als ik hem vertel dat ik een gedeelte van de Henro, de pelgrimsroute op Shikoku wil gaan lopen is hij helemaal onder de indruk. Eenmaal in de aankomsthal wil ik als test eerst gaan pinnen. Dat lukt niet en ik denk er ineens aan dat ik mijn bankpas nog niet geactiveerd heb voor pinnen buiten Europa. Dat doe ik strraks wel bij Jiro, als ik WiFi heb. De eerste paar dagen verblijf ik bij hem, om wat uit te rusten en te acclimatiseren voor ik naar Shikoku ga. Ik heb met hem afgesproken bij het Keio Plaza Hotel vlakbij Shinjuku, waar zich het drukste treinstation ter wereld bevindt, circa 4 miljoen passagiers per dag. Bij een van de belies koop ik een kaartje voor de bus naar het genoemde hotel. De rit duurt dik anderhalf uur met een paar tussenstops. Vliegveld Narita ligt circa 60 km.ten oosten van Tokyo en vervolgens moet je deze gigantische metropool nog in. Bij de hoofdingang van het hotel waar de bus stopt is het rustig en Jiro ziet me al meteen vanaf de straat. Dat ging iets soepeler dan vorig jaar in Shinjuku. De ontmoeting is zoals altijd allerhartelijkst. Hoe vaak gaan we dit nog meemaken? Dit jaar bereik ik de laatste tempel nr. 88 nog niet maar Jiro als het goed is wel die leeftijd. .

Als ik instap denk dat hij een andere auto heeft maar dat is een misvatting, ik zag wel dat het merk hetzelfde was gebleven, dat kan dan ook moeijlik anders. Onderweg gaat hij nog even boodschappen doen. De catering moet ook op orde zijn. Hij kan zijn auto bij zijn broer parkeren die naast hem woont. Aan beide kanten heeft hij nog 10 centimeter over, Het past allemaal net. Jiro toont me de logeerkamer, het bed is een kwartslag gedraaid maar verder is er niets veranderd. Dan is het tijd voor een biertje van de shirtsponsor met wat hapjes erbij. Als we zijn bijgepraat gaan we siësta houden. Ik ben doodmoe en Jiro gaat denk ik ook even liggen. Wel jammer van het mooie weer. Tot half zes hebben we gezegd. Dan wil Jiro naar een heel lokale bar waar volgens hem alleen Japanners komen. Als wij arriveren is het nog maar net open en wij zij daarom de eerste gasten. Later volgen er meer, inderdaad geen “gajin” het is ook wel heel moeilijk te vinden in die kleine steegjes, maar Jiro kent zijn wijk natuurlijk op zijn duimpje, van Alzheimer is geen sprake. Ongelooflijk hoe fit hij nog is, lichamelijk en geestelijk. Je kunt er voor tekenen.

De eerste warme sake komt op tafel en daarna heerlijke hapjes teiriyaki en tempura, typische Japanse gerechten. Als hij wat gedronken heeft komt iedere keer de ellende in de wereld ter sprake en vooral het oorlogsgeweld. Als “kind van Hiroshima” hoopt hij dat het in Gaza en Oekraïne voorbij is voordat hij dood gaat. Dan moet dat niet te lang meer duren. De manier waarop hij dit alles vertelt raakt me steeds opnieuw, vooral in het licht van zijn geschiedenis en zijn levenslange trauma.

Jiro wil weer afrekenen, als ik niet oplet betaalt hij iedere keer alles, dat wil,ik voorkomen. Thuis bij hem gaat het vrolijk verder met sake en ichiko. Dat is nog een veel sterker goedje van 35%, het lievelingsdrankje van Jiro. Tot slot komt er ook nog zelf gebrouwen pruimenjenever op tafel.Afzakkertje, slaapmuts, voor zover nog nodig. De alcohol stijgt me lichtelijk naar het hoofd, van schrijven komt niks meer. Bedtijd om een uur of tien.

Woensdag 3 april 2024

Vanzelfsprekend als een blok in slaap gevallen, maar rond twee uur moet ik er uit voor de nachtelijke sanitaire onderbreking. Daarna slaap ik weer lastig in, maar ik tel dan in gedachten steeds tot 100:in diverse talen en dan lukt het. Je kunt maar een methode hebben. Ik slaap door tot negen uur. Jiro had dat als vertrektijd in gedachten voor het programma van vandaag. Dat is niet helemaal geslaagd. Gelukkig heeft hij me laten liggen. Dat is morgen anders waarschuwde hij.... Hij is al duik met het ontbijt aan de slag en dan kan ik nog even douchen. Iedere dsg eet hij bij het ontbijt hetzelfde vertelt hij. Prima toch, hij is er al heel oud mee geworden. Lekkere omelet, cornflakes en wat fruit. Ik vertel hem dat mijn ontbijt wat simpeler is. Heerlijk tijdens de vakantie, maar dit duurt me wat te lang, zeker doordeweeks voor het werk.

Om half elf vertrekken we pas, nogal wat later dsn gepland. Het weer is verre van ideaal, lichte tot matige regen. Wel fijn dat we eerst in de hus en de metro zitten. Jiro woont in Honancho in het westen van Tokio en we gaan vandaag naar Kiyosumi in het Oosten van Tokyo. Daar arriveren we tegen de middag. maar dat maak niet uit. Eerst bezoeken een van de ongeveer 10 mooie Japanse tuinen van Tokyo waar gelukkig de informatie ook in het Engels vermeld staat. Ze hebben zelfs folders in diverse talen maar dat werkt niet met dit regenweer. En ik heb maar een plastic hoesje bij me. Die is voor de plattegrond van Jiro. In de tuin zijn zelfs schildpadden maar dir laten zich moeilijk zien met dit druilerige weer. Toch heb ik er eentje kunnen spotten.

Het is een mooie tuin en in de zon lijkt het me hier heerlijk toeven opnemen van de bankjes in en bij het theehuisje. Wij gaan verder naar het vlakbij gelegen museum en dat is dus gelukkig binnen. Het is het streekmuseum van dit gedeelte van Tokyo met een nagebouwde buurt met verschillende soorten handeldrijvende bewoners en hun woning. Het doet denken aan het Arnhemse openluchtmuseum, fijn dat het zeker vandaag overdekt is. Aan het eind is er ook nog een kleine tentoonstelling over een van de grootste sumo worstelaars van Japan, Taiho, die 45 wedstrijden achter elkaar ongeslagen was. Nog beter dan PSV. Hij is inmiddels ooverleden maar net voor zijn dood heeft hij nog de hoogste onderscheiding ontvangen van de toenmalige premier Shinzo Abe die ook al niet meer onder ons is. Een paar jaar geleden is hij volgens mij tijdens een verkiezingsbijeenkomst vermoord, misschien wel bekend. Dat komt helaas niet alleen in Nederland voor. Zijn vrouw stond ook op de foto, nu weduwe.

Na het museum willen we nog wat mooie sakura bomen langs het water gaan spotten, maar het is dit jaar laat zegt Jiro, het mooiste moet nog komen. De lunch hebben we vanwege het late ontbijt overgeslagen maar nu beginnen we allebei toch wel trek te krijgen. Het is echter nog maar vier uur, een beetje vroeg voor het avondeten, dat is het nog niet. Er is ook nog niet veel open en daarom besluiten we maar terug te gaan naar zijn wijk. In de metro dommelt Jiro al snel in, dus ik moet zelf opletten. De charmante jonge vrouw dir naast me komt zitten heeft het in de gaten en is zeer behulpzaam. Dat is niet echt nodig maar soms laat ik me graag adviseren.

Ze vraagt waar ik vandaan kom en als ik antwoord uit Nederland begint ze meteen over Mifi,Nijntje dus van Dick Bruna, die kent hier iedereen. Namae wa desuka. Ze blijkt Nana te heten net als de twee maal gouden Takagi van 2018 op de Winterspelen in Zuid Korea. Ze informeert of ik hier alleen ben, nu (helaas) even niet. Zij moet er in Shinjuku uit, de drukte in, wij slechts een halte verder. Dan vinden we snel een restaurant, Jiro wil soba eten, een soort noedels. Ik eet ramen met tempura, een soort gevulde noedelsoep. Ik weet niet of ik het allemaal goed uitleg, anders maar even googelen voor verdere informatie? En misschien zijn er wel lezers die van de Japanse keuken beter op de hoogte zijn.

Eenmaal thuis drinken we nog een glas bier en een veel kleiner glaasje sake. Niet te veel, want ik wil aan mijn dagboek beginnen. Jiro gaat uitgebreid in bad, in de ofuro en daarna slapen dus nu heb ik de tijd. Tussendoor heeft hij vanwege de aardbeving voor de kust van Taiwan zijn wandelvriendin Roos die in Taipei woont nog gemaild Het heeft even geduurd, een paar uur, de batterij is bijna leeg, maar ik ben voorlopig bij. Ik hoop vanaf nu zoveel mogelijk dagelijks te schrijven. Morgen verder. Dan komen er als het goed is ook foto’s, dat lukt nu even niet.... jammer genoeg.

Donderdag 4 april

Het slaappatroon was hetzelfde als gisteren, ik moest er alleen wat eerder uit dus de nacht was wat korter. Niettemin heb ik de jetlag al aardig verstouwd denk ik zelf. Jiro is al weer druk in de weer met het ontbijt. Dat doet hij hartstikke goed. Hij is volledig in fe kost bij zijn schoonzus die naast hem woont maar hij krijgt zelf regelmatig gasten over de vloer. Zijn Zweedse ex-vrouw dir hij in Japan heft leren kennen waar ze werkte en zijn zoon met zijn familie die in Stockholm woont. Daarnaast nog diverse wandelvrienden vanuit de hele wereld waaronder uit Nederland. Die heeft hij na zijn pensioen allemaal leren kennen toen pas zijn echte leven begon zoals hij steeds vertelt. En of dat nog niet genoeg is nodigt hij ook al mijn familie, vrienden en bekenden uit, wie ook maar naar Japan komt om gratis bij hem te overnachten. Hotel Jiro zegt hij dan. Dat heeft hij al een paar keer herhaald.

Hij heeft ook voor vandaag een mooi programma bedacht. We gaan naar het zuiden van Tokyo en vanaf de “Golden Gate Bridge” van de Japanse hoofdstad over de Sumida rivier, de waterweg naar de Grote Oceaan lopen we naar de oude vismarkt van Tsukiji. Toen ik dik twintig jaar geleden voor de eerste keer in Japan was ben ik daar al eens geweest. Een “moetje” voor iedere toerist volgens alle reisgidsen. Toen was ik er ‘s-morgens in alle vroegte met de eerste metro, dat red ik nu niet.... dat hoeft ook niet want de markt is intussen verplaatst.

Ik kan me de joekels van diepgevroren tonijnen nog goed herinneren die met motorzagen in moten werden verdeeld. Vervolgens werd alles met opbod verkocht door een veilingmeester die op een zeepkist stond. De bestie gedeelten aan de duurste restaurants. Tegenwoordig schijnen de duurste stukken voor honderden €€ per kilo van de hand te gaan of misschien nog meer. De blauwvintonijn wordt ook steeds schaarser en Japan vangt het leeuwendeel.

Daar zie ik deze keer niks vsn. De reis naar de brug duurt alles bij elkaar al bijna anderhalf uur. Zeker omdat we in Shinjuku besluiten om alvast een treinticket te kopen voor morgen. Gezien de grote drukte is dat niet onverstandig. Ik zou morgen nog in tijdnood komen.

Rond de middag zijn we dan toch aan de wandel, het is er prachtig weer voor, een graad of 20, bewolkt, maar droog. Vanaf de brug hebben we prachtig uitzicht over de skyline van Tokyo. De belangrijkste handelsgebouwen in het financiele centrum en verder de Tokyo Tower, een soort Eiffeltoren en natuurlijk de Tokyo Sky Tree vsn 634 meter. Dat is een van de hoogste grbousdn ter wereld en vanaf het bovenste platform kun je bij helder weer de ongeveer 100 km. verderop gelegen Fuji-vulkaan zien liggen. De hoogste en mythische heilige berg van Japan van 3.776 meter. Ook daar is het uitzicht prachtig als je niet al te veel pech hebt.

Wij wandelen vrolijk verder en komen langs een strandje aan de rivier dat ik me eveneens nog herinner. Ook van die eerste reis en later met Kimi nog een keer. Jiro is in een jolige bui.Hij maakt een foto en wil die naar Xian’s wandelvrienden sturen met de mededeling dat dit Hawaii is. Daar wil hij graag nog een keer naar toe. Als ik vraag waar de rieten rokjes dan zijn is het stil. Later komen we nog langs de nieuwe vismarkt en rond half drie zijn we bij de oude. In de rondom liggende steegjes is het inderdaad een drukte van belang. Veel westerse toeristen die je er natuurlijk zo uitpikt. Dat zullen ze ook van mij zeggen...

We kunnen nog mooi heerlijke sashimi eten in een van de kleine restaurantjes. Heel fijn gesneden rauwe vis, onder andere zalm en tonijn met sojasaus en de pittige wasabe. Logens Jiro is het hier na drieën wel een keer afgelopen. Dan waren we nog net op tijd.

We hebben ongeveer tien kilometer in de benen en de terugweg gaat dus helemaal met het openbaar vervoer. Eerst de metro en dan de bus. Jiro is weer voortdurend aan het knikkebollen en ik ben ook moe. Om vijf uur weer “thuis”. Eerst een biertje terwijl Jiro het bad last vollopen zodat ik kan genieten van zijn ofuro. Als ik er uit kom staan er grote schalen eten op tafel. Zijn schoonzus heeft uitgebreid gekookt, meer dan genoeg voor twee personen. Ik eet een flink deel maar Jiro laat het allemaal liggen en probeert me nog meer onderhand letterlijk door de strot te duwen.... eh even niet, voordat ik behalve mijn rugzak nog meer kilo’s op Shikoku mee moet sjouwen. De gastheer heeft alleen oog voor de inhoud van de glazen, bier, sake en de onvermijdelijke ichiko. Ik zeg hem dat ik mijn dagboek nog wil bijwerken en om 20.00 uur is het genoeg. Dan kan ik gaan schrijven en hij gaat uitgebreid badderen, zijn dagafsluiting. Ik hoop dat er niet te veel schrijffouten in staan, daar kan ik zo slecht tegen. Na voltooing van mijn Henro, ja je weet het niet maar ik ga ervan uit dat dat binnen een paar jaar het geval is, zal ik de hele tekst nog eens nalopen en waar nodig corrigeren en aanpassen. Met Polarsteps kun je er een mooi boekwerk van laten maken maar omdat ik destijds met Reis Mee begonnen ben hou ik het hierbij.