Maandag 3 april 2023.

Om 06.30 uur ontbijten, dat is toch wel met afstand de meest gebruikelijke tijd deze Henro. Er zit deze keer weer eens een heel ei bij. Ik “vertrouw” het niet want wellicht rauw. De eigenaar heeft mijn gezichtsuitdrukking waarschijnlijk door en zegt meteen: boiled. Dat Engels woordje kent hij gelukkig. De Japanse vrouw komt na mij binnen. Toch heeft ze het ontbijt veel sneller op dan ik. Ze eten echt supersnel de Japanners en ze lijken te toveren met de stokjes. Mijn rolllende volledig loszittende reservebrug heeft er ook mee te maken. Soms weet ik niet wat ik aan het eten ben, rijst, ei, groenten en vis of dir 3 neptanden… Als ik ben uitgegeten ruimt de eigenaar alles meteen op en verlaat volgens mij meteen zijn huis. Even later ben ik klaar voor vertrek en wil hem bedanken voor de gastvrijheid. Dat is gepraat tegen de muren want de eigenaar is in geen velden of wegen te bekennen. Alweer: onvoorstelbaar. Ik ben nota bene als buitenlander alleen in zijn huis en kan “alles meenemen” Wat een vertrouwen. Het lijkt wel of de Japanners alleen maar “geven” en niks “nemen”. Zo mooi en bijzonder je wordt er stil van. Dat is niet erg, want ik ga alleen op pad. Bij tempel 39 kijk ik of ik bekenden zie maar het is er nog heel rustig. Jann is er ook niet. Hopelijk kan hij zijn Henro vervolgen met zijn pijnlijke knie. Ik zie wel een vrouw weglopen die ik volgens mij nog herken van een ryokan van een paar dagen geleden. Later kom ik haar tegen bij de Lawson, ik koop een blikje koffie dat ik buiten opdrink. Het is inderdaad een bekende van gezicht. Zij drinkt ook wat maar de conversatie is na een paar zinnen afgelopen, vanwege onze verschillende talen. Ik loop verder, de laatste kilometers op het grondgebied van Kochi. Voor ik in Ehime ben moet ik nog wel eerst een flinke heuvel over van enige honderden meters hoogte. Je komt er niet zomaar. Op weg naar de top hangen er allerlei schattige tekeningen van kinderen met Engelse teksten erop. Don’t give up, please continue enz.Heel leuk.Bij de Lawson had ik nog een flesje water moeten kopen want het wordt krap.Ik red het net tot de top en eenmaal boven staat er een man met zijn auto geparkeerd die me een koude halve literfles drinken aanbiedt. Oh toeval, het kon niet beter en komt als geroepen. Zeker met dit al dagenlang prachtige zonnige weer van rond de 20 graden.Na de afdaling volgen er weer wat varianten in de route. Ik hou voortdurend Google maps en de gids erbij, ik wil niet weer verkeerd lopen zoals gisteren, maar moet ook mijn batterij in de gaten houden. Verderop kom ik langs een heel mooie rustplek die er pico bellouitziet. Ook het erachter gelegen publieke toilet is brandschoon. Er liggen keurig beschermde schriften voor de Henro om hun belevenissen te delen, in verschillende talen, ook in het Nederlands. ik schrijf er wat in.
in de laatste paar kilometers word ik gewenkt door twee mannen. Een vader en zijn zoon, allebei volwassen. Zij zitten heerlijk te picknicken en nodigen me uit om mee te doen. Voordat ik er erg in heb schenken ze al sake in. Ik hou het absoluut bij eentje, hoe ze ook aandringen. Het zakt gelukkig niet te veel in de benen. Het is toch weer een vrij late en lange dag geworden. Rond half vier loop ik het stadje binnen. Nu nog het hotel zoeken, het staat niet op Google maps en dat is een veeg teken. Bij het wellness centrum komen ze met zijn drieën naar de balie maar het zegt ze niks. Dan maar naar het stadhuis, als ze het daar niet weten. Daar zijn ze nog behulpzamer en kijken ze wel met vijf ofzes man in mijn reisgids. Ze pakken er van alles bij, tot kadasterkaarten aan toe, maar ze geven geen sjoege, of ze het in Keulen horen donderen. Uiteindelijk komt een jonge vrouw die goed Engels spreekt me helpen. Ze heeft voor haar studie 2 jaar in Australië gewoond, vandaar. Het blijkt een heel kleine minshuku te zijn in een beetje “shabby” gebouw waar ook een klein restaurantje in zit. Ik ben de medewerkster, “mijn collega” Hajuki ontzettend dankbaar, dit had ik alleen nooit gevonden. Mijn opkomende ergernis is als sneeuw voor de zon verdwenen. En een groot geluk dat het maandag was…. Hier moet ik dus ook opletten met de reserveringen. Toch maar weer een grote onsen boeken dan, daar loop je niet aan voorbij…

Die is er hier helaas niet, ook geen ofuro, tenminste geen volle. Het blijft bij een warme douche, ook fijn. Ik zie op Google maps wel dat er een restaurant in de buurt is waar ze okonomiyaki serveren, heerlijk. Helaas is het dicht en een ander restaurant vlakbij ook. Ja, maandag is wel een werkdag maar geen dag om uit eten te gaan. Dan maar naar het restaurantje beneden. De oudere man kan wat sushi klaarmaken dan heb ik toch nog iets in mijn maag, ik had behoorlijke trek. Het smaakt prima, zeker met een glas tapbier erbij.Terug op de kamer wil ik mijn blog afmaken maar ik ben behoorlijk moe en val om half negen al in slaap.

Dinsdag 4 april 2023.

Vroeg opgestaan om mijn blog van gisteren af te schrijven en de eventuele mails en appjes te beantwoorden. Maar goed, van 20.30 uur tot 05.30 uur is nog altijd 9 uur slapen, rusten. Die wordt halverwege wel onderbroken door de gebruikelijke nachtelijke sanitaire stop. Gelukkig val ik nadien snel in slaap. Ik tel dan meestal in 6 talen tot 100 meestal haal ik die niet... rond kwart over zeven ben ik klaar voor vertrek maar de eigenaresse had het gisteren al over ontbijten hoewel dat helemaal niet is inbegrepen. Dat kwam dan wel rond zeven uur maar ja, ik hoorde niets, het zal een misverstand zijn. Ze hoort me echter passeren op de gang en roept me terug. Er is wel degelijk een ontbijt, brood, salade, een ei, koffie en vers fruitsap. Lekker. In een apart kamertje kan ik fijn gaan zitten en het allemaal nuttigen. Ik bedank haar hartelijk en wil wat extra betalen, gisteren had ik de overnachting al afgerekend. Daar wil ze zoals verwacht niks van weten. Alweer: geven en niks nemen. Dat is hier op Shikoku niet af en toe aan de orde, nee het is structureel. Je went eraan, maar dat moet niet, het blijft zo bijzonder. Is dit overal zo en gedraag ik mezelf ook op die manier? Dat zijn vragen die door mijn hoofd schieten. We praten nog wat na, ze is van Marokkaanse afkomst vertelde ze en ze heeft haar Japanse man leren kennen toen hij als expat in Rabat werkte. Ik ben haar zeer erkentelijk want over twee kilometer ligt tempel 40 op mijn pad en volgens de reisgids is er een kilometer later pas een Lawson te bekennen. Dan had ik dus 1 a 2 uur met een lege maag rond moeten sjouwen, nu niet.

Ik bereik al snel de tempel, maar slaag er zelfs in om die nog bijna voorbij te lopen. Een attente man die langs de route woont ziet het en stuurt me 50 meter terug, daar naar links wijst hij en zegt hij. Ik hoop weer bekenden te zien, maar helaas. Ook Seiko is er jammer genoeg niet, met haar heb ik dagelijks contact. We houden elkaar steeds op de hoogte waar we zijn. Er staan tegen of in een muur allerlei boeddhabeeldjes die ieder een teken van de dierenriem voorstellen. Ik zoek natuurlijk naar de rat, mijn teken en ik vraag een medewerker voor zekerheid welke dat is, ik had het goed ingeschat. Door water over het beeldje te gieten mag je een wens doen en die komt dan misschien uit.... Mijn wierookstokjes zijn op, nou ja er liggen er nog een paar verkruimeld in mijn Henro-tas. Die kan ik weggooien, ze zijn ook zo broos. Daarom koop ik een nieuw doosje en laat ze daar inzitten, dan zijn ze beter beschermd. Ik zie ook een mooi Henro t-shirt liggen met voor iedere prefectuur een Henro in een andere gemoedstoestand. Dat koop ik dus ook. En voor de volledigheid scan ik de qr-code met veel informatie over de betreffende tempel weer eens een keer. De informatie in de gids is vrij summier. Dat kan ook niet anders want een pagina is op,A5-formaat, als je de gids opent is het dus A4, het dubbele. Daar moet de hele plattegrond van dat deel van de route opstaan en alle aanvullende informatie. Waar zijn de minshukus, ryokans met de telefoonnummers, extra informatie over de betreffende stad of regio enz. enz. Het is knap hoe dat allemaal in zo’n klein boekje is verwerkt, heel handzaam. Op de website lees ik derhalve de extra informatie over de beeldjes, dat wou ik toch wel graag weten.

Ik blijf er daardoor alles bij elkaar bijna een uur. Het is een kortere etappe vandaag, dus het kan. Bij de eerder genoemde Lawson daarom rustig inkopen gedaan voor de lunch en nu wel een extra flesje water gekocht. Ik loop verder langs de mooie kust maar ook langs de drukke provinciale weg. Het geeft een dubbel gevoel. Er is ook vandaag verderop weer een keuze, de oude inlandse route of de kustroute vervolgen. Ik moet het laatste kiezen want daar ligt mijn volgende minshuku. In het binnenland was op een stuk van 10 kilometer niks te bekennen en ik had geen zin om na de twee zware dagen opnieuw 30 kilometer te lopen. Dat scheelt me ook een klim van 500 meter, die heuvel hoef ik niet over en laat ik rechts liggen. Toch een prettige bijkomstigheid. Op een punt waar ik gemakkelijk naar de oceaan kan loop ik er nog even naar toe om pootje te baden. Nou ja, wel met de schoenen aan, het is geen voetonsen. De laatste golf overvalt me bijna, ik moet snel naar achteren voor het zoute water in mijn schoenen loopt. Voor half drie bereik ik de minshuku. Veel sneller en gemakkelijker dan gisteren. Het Stags goed aangegeven op Google maps en de eigenaresse wenkt me al. Ze geeft me na het inchecken de sleutel en laat me de kamer zien. Die heeft een eigen toilet en badkamer en er staat zelfs een koelkastje, geweldig. Ik zet mijn waterflesjes koud en ook het flesje Japanse whiskey dat ik van Nii-San heb gekregen. Dat kan helaas niet het vliegtuig in. En dan lekker inzepen en in bad. Ik kan zelf de temperatuur bepalen en hoef ook niet in de ofuro die door meerdere mensen wordt gebruikt. Daarna ga ik nog lekker een uur plat en werk al aan mijn blog. Om zes uur staat er een giga maaltijd klaar met de leuke en lekkere hotpot. Een klein pannetje op een brandertje dat na een minuut of twintig uitgaat. Heel grappig. Echt een aanrader deze minshuku. Dat zeg ik ook tegen de alleraardigste mevrouw. Via Google translate en gesproken berichten communiceren we met elkaar. Ik beloof haar het op de internationale henrogroep op Facebook te zetten. Dat heb ik zojuist gedaan. En dan krijg ik een telefoontje uit Nederland. Mijn zus aan de lijn, heel leuk en ontzettend lief. Het wordt daar gelukkig ook wat beter weer, dat is het hier al dagen. Zojuist zag ik dat het toch wat kan veranderen. Meer regenkansen, we zullen zien. Ik denk dat ik nog een klein glaasjjewhiskey ga drinken, als slaapmutsje en ook dat scheelt morgen wat gewicht. Alle kleine beetjes.........

Woensdag 5 april 2023.

Ik kan “uitslapen” want het ontbijt is pas om 07.00 uur. Het plan was om eerst nog in bad te gaan en ik had het schone water in bad laten staan, net als bij een ofuro, maar dat is nu natuurlijk hartstikke koud. Afdekplaten om de warmte vast te houden zijn er niet. Ik had er nog voor kunnen kiezen om het half weg te laten lopen en het vervolgens aan te vullen met gloeiend heet water maar de tijd ontbreekt. Dan maar leeg laten lopen, de wastafel is voor vanochtend wel voldoende. Net om 07.00 uur of toch iets erna vanwege die kleine voor mij onhandige houten slippers waar ik de trap mee af moet arriveer ik in de ontbijtzaal. De 4 Japanse dames zijn al aan het eten,, die komen gewoon altijd dik op tijd. Zij zijn ook metern na het eten weg. Ik moet dan nog betalen, mijn thee opdrinken en nog wat met de eigenaresse “prater” . Ik laat haar mijn bericht voor de internationale Henrogroep zien waarin ik haar minsuku aanbeveel. Ze weet niet hoe ze me moet bedanken. Dat doet ze meer dan voldoende, hoeft niet. Om kwart over acht eindelijk weg. Het zou vandaag ongeveer even lang zijn als gisteren en dan zonder tempels, dat moet kunnen. De weersvoorspellimgen zijn helaas minder gunstig, er komt regen, maar wanneer? Voorlopig is het droog, de eigenaresse zwaait me tot aan de straat uit en dan vervolg ik mijn weg langs de kust met de Oceaan weer links van me. Bij de Lawson moet ik naar het toilet en neem een blikje warme koffie dat ik buiten tegen de muur van het winkeltje opdrink. De rugzak is mijn stoel. Ik voel me verplicht om bij ieder toiletbezoek bij de Lawson of de Family Mart wat te kopen. Mijn regenjas had ik vanmorgren meteen al aangedaan, maar de regenbui wordt wat serieuzer dus ik trek mijn cape aan. Ik sita nu toch stil. Ik moet een tunnel door, alleen voor fielsers en voetgangers, die hebben ze gelukkig ook. Wel zo veilig. Bij een bakker koop ik een paar broodjes voor de lunch, bij Mason de Soleil. Grappig, die taalfouten.

Onderweg kom ik een paar Henrosan tegen maar het zijn allemaal Japanners dus praten schiet niet op en het miezerweer nodigt daar ook niet toe uit. Bij een bepaald punt kan ik een oudere Henroroute volgen maar dat is 5 kilometer om en ik loop al weer veel meer dan de gids aangeeft. Rara hoe kan dat toch. Om kwart over drie ben ik na 29 kilometer op het station van Uwajima. Ik heb met Seiko afgesproken om elkaar daar nog te ontmoeten voor ze jammer genoeg teruggaat naar Kyoto. Een uur later is ze er, ze heeft er dik 30 km. opzitten, nog wat meer dan ik. Zo zie ik in ieder geval vandaag nog een bekende mede Henrosan en bepaald niet de minste. Ze gaat met de luxe nachtboot vanaf Matusyama naar Osaka en ze is daar dan morgenochtend. Ze heeft een eigen hut en ze zegt dat er zelfs een onsen aan boord is. Ik krijg spontaan het idee om die ferry ook te boeken. Dan moet ze naar de trein, een omhelzing zit er niet in, dat “kan niet in het openbaar” zelfs niet met een mondmasker op. We spreken wel af om contact te houden per mail en what’s app en ik moet mijn Henro toch ook nog afmaken zegt ze. We zullen zien.

Het hotel had ik al opgezocht, het is vlakbij het station en ik koop ook een treinkaartje voor vrijdag als ik verder reis naar Uchiko, dat wordt mijn laatste halteplaats deze Henro. Onderweg naar het hotel koop ik bij de 7 Eleven een blikje bier en een bakje noedels in de hoop en de veronderstelling dat er in het hotel wel ergenseen magnetron staat en op mijn kamer een koelkastje. Dst blijkt allebei te kloppen. Dan kan ik gerust eerst uitgebreid in bad met een speciaal rozengeurtje en is er eveneens tijd voor de was. Als die draait kan ik aan mijn opgewarmde avondeten beginnen. Morgen zoek ik wel een restaurant in de buurt uit., dit is een grote plaats. Dan hoef ik voor de verandering nog een keer maar met een klein rugzakje op soap want ik ben hier twee nachten. Die kan ik in bed doorbrengen, dat vind ik ook weer fijn na een aantal dagen matrasjes op tatamimatten.