Dinsdag 28 maart 2023.

Vandaag begin ik aan de tweede helft van de Henro van dit jaar. Deze keer zonder ontbijt omdat ik vroeg weg moet met de trein. Daarom haal ik op weg naar het station wat bij de Lawsons Ik heb ongeveer 240 officiële kilometers gelopen en daar komen er vandaag weer circa 30 bij, dus dan 270 km.

Op het stationnetje of wat er voor doorgaat het is meer een bushalte met een abri zie ik al meerdere Henro. De trein komt pas over 10 minuten dus ik kan nog snel mijn blog van gisteren afmaken en mijn broodjes opeten. De treinreis duurt een half uur en reist door de natuur langs de grote oceaan. Hier heb ik gisteren gelopen. De kilometers worden nu wat comfortabeler afgelegd. Het eerstvolgende station Awa is prachtig gelegen aan de Grote Oceaan. Ik maak al zeg ik het zelf nog een mooie foto van de opkomende zon. Verder hoef ik niet zo op te letten, alleen wat weg te dromen in dit mooie boemeltreintje. Ik stap op het eindpunt pas uit, na een half uur. Dan loop ik eerst nog naar de vlakbij gelegen tempel nr. 37. Ik zie meteen Marcella die ik twee dagen geleden al ontmoette. Ze praat met een andere Nederlander die nu in Canda woont. Aan de tongval te horen komt hij oorspronkelijk ook uit het zuiden. Inderdaad, Beek en Donk, een kleine 40 kilometer bij mij vandaan schat ik. Hij ziet er sportief uit maar draagt geen Henro kleding. Marcella “moet” de tempel nog bezoeken en Tanaka-San uit Kobe is nergens te bekennen dus ik ga lopen. Het wordt zoals indirect al gezegd een lange dag, nu met bepakking. Er staan heel wat kilometers op het programma. Meteen na de tempel zijn er wegwerkzaamheden. Er staan wat machines op de straat. Auto’s kunnen er absoluut niet langs maar de vriendelijke arbeiders zetten alle machines even stil en gebaren dat ik kan passeren. De eerste kilometers zijn vlak, langs de doorgaande weg en ik heb er goed de pas in. Ik zie al snel een Henri voor me die ik bij een stoplicht inhaal omdat hij moet wachten voor een rood stoplicht. Dan lopen Japanners echt niet door en Nii-San uit Osaka dus ook niet. Hij spreekt heel aardig Engels dus we raken snel aan de praat. We hebben hetzelfde tempo en we lopen goed door. Dat moet ook want ik loop vandaag dan wel 30 km. maar hij liefst 40…. Hij is met de auto uit Osaka gekomen en daarmee rijdt hij naar het beginpunt, dan wandelen en vervolgens met de bus en/of trein terug. Hij loopt steeds een paar dagen en gaat dan weer naar huis. Osaka ligt in het midden van het hoofdeland Honshu, net ten noorden van Shikoku. Hij hoeft dus alleen een dagrugzakje te dragen en dat is een heel groot voordeel. Dat scheelt gigantisch veel. Af en toe sprint hij ineens naar voren en dan maakt hij met zijn mobieltje een korte video-opname van mij. Keep walking zei hij, Henk in volle actie… zelfs op de onverharde op- en aflopende bospaden. Heel leuk, hij stuurt de filmpjes nog door. Net na de middag lopen we langs een klein restaurantje waar ze toriyajki verkopen, kleine gefrituurde balletjes met inktvis erin, gegarneerd met wat mayonaise en ketchup/curry. De specialiteit van Ksaka, daar op het station staan ze er voor in de rij. We gaan weer op pad met dit prachtige weer. Ineens stopt er voor ons een auto en er stapt een meneer uit in Henro-kleding. Hij vraagt of wegvervoer nodig hebben..... we kinnen met hem meerijden. Het aanbod is zeer verleidelijk maar dat doen we toch maar niet. Nii- San en ik willen alles lopen. Achteraf misschien geen goede beslissing. Daarover later meer.

Hij hoeft nog maar 15 tempels dus als ik goed tel is hij begonnen bij tempel 53, die blijkbaar het dichtste bij Honshu/Osaka ligt. @Yvonne: daar in de buurt ben jij ook begonnen of niet? Voel je overigens vrij om me te corrigeren als ik feitelijke onjuistheden vertel over de OHenro. Ik wil hier geen onwaarheden verkondigen en nonsens vertellen. Jij weet er veel meer van dan ik en hebt een prachtig boek over de OHenro geschreven met heel veel interessante informatie. Kortom, doe gerust aan “fact-checking”. Ik kan me nog herinneren dat Elly (Juhrend)dat de vorige keer , 8 jaar geleden ook heeft gedaan. Zij is de “moeder” van de Nederlandse OHenro en heeft de tocht liefst vier keer afgelegd. Nu is ze ook weer in Japan, op Shikoku en heeft me een heel aardig appje gestuurd met foto’s erbij. Wie weet volgt er nog een ontmoeting. Ook Duits-Japanse vrienden appten me. Ik ken hen al heel lang van diverse internationale wandelingen en zij ziijn nu ook in Japan. Of had ik dat al verteld?

Dan maar weer verder over de wandeling. Die loopt nog steeds letterlijk en figuurlijk naar wens….. totdat er iets “vreselijks” gebeurt… ik heb al enige jaren door omstandigheden een brug voor in mijn gebit, in de onderkaak. De laatste maanden gaat die steeds vaker los zitten. Er moet wat anders komen maar dat gebeurt pas na deze vakantie. Als we pal langs de oceaan lopen moet ik op een bepaald moment niezen…. Nii-San loopt rechts naast me, dus dan maar naar links. Ik heb het niet helemaal onder controle want in mijn linkse hand hou ik Kobo Daishi vast. Mijn elleboog is te laat en jullie raden al wat er gebeurt…. Ik proest het uit en met een ferme zwier zwiept mijn brug over de balustrade 10 meter naar beneden op het kiezelstrand. Direct besluit ik om het ding te gaan zoeken. 50 meter verder kan ik met een trap naar beneden. Het is onbegonnen werk tussen de schelpen en de steentjes. Ik hou het na een minuut of 10 wel voor gezien maar dan komt Nii-San ook nog naar beneden. Hij neemt meteen zijn en mijn bagage mee plus twee maal Kobo Daishi…. onze wandelstokken. Dat zou anders onbeheerd achterblijven. Het is een gesjouw zo over die rotsblokken. Wie zou dat nou doen? Ik krijg nog meer sympathie en waardering voor hem dan ik al had. Het is voor mij nog 5 kilometer maar voor hem nog 15. Straks loopt hij in het donker. Dat heeft hij wel vaker gedaan zegt hij. Ik vertel Ni-San ook dat ik nog een paar eerdere bruggen, reserve- exemplaren bij me heb, dan gebruik ik die maar. Hij heeft echter van boven al foto’s gemaakt en nu weer en vergelijkt die met elkaar. Hij helpt flink mee zoeken en wil van geen wijken weten. Helaas heeft Nii-San ook geen geluk en geven we de strijd maar op. Op het strand kieper ik zo’n beetje mijn hele rugzak om want waar heb ik die reserve-exemplaren nou gelaten? Uiteindelijk vind ik die wel…. Het is bijna half vier als we verder gaan. Dit is niet zo goed voor de moraal en mijn schouders en rug begin ik ondertussen toch flink te voelen. Nii- San wil weg van de doorgaande weg waarmee al de hele dag langs lopen. We kunnen een veel rustiger weggetje pakken, wel met een omweg van minstens een kilometer. Ik last me niet kennen en ga mee. Hij heeft me tenslotte zo geholpen. Ik heb heel veel osettai van hem gehad, als dank krijgt hij mijn laatste klompje dat hij vol trots aan zijn mooie Henro rugzak hangt. Die had hij niet op Shikoku maar in Osaka gekocht zei hij. Daar hebben ze een speciale Henrowinkel. Ruim half vijf ben ik eindelijk op de plaats van bestemming….denk ik… We nemen heel vriendschappelijk afscheid, we hebben e-mails geruild en kunnen ook via Facebook contact houden. Ik dacht dus dat ik bij het overnachtingsadres was maar het blijkt een winkel te zijn. Het is nog 100 meter verder in een zijstraatje. De (alweer) heel vriendelijke oudere vrouw van de winkel loopt helemaal mee. Zij ziet ook wel dat het beste er al lang helemaal af is. Ik ben doodop. Eenmaal binnen word ik zoals steeds warm welkom geheten en opnieuw in het Engels. Eerst door een leeftijdgenoot van me naar later door zijn dochter en schoonzoon, Michi en Takasi. Voel je thuis zeggen ze .Er staat al thee klaar en ze wijzen me de weg. Ik kan meteen in de ofuro en als ik daar uitkom staat het eerste eten al klaar. Dan pas komt Marcella binnen, het is dik zes uur, de schemering begint. Zij heeft wellicht een nog zwaardere dag gehad, in ieder geval een langere. Ik beantwoord of diverse sopjes en mailtjes en werk mijn blog weer bij vaste prik. Vanaf nu worden de etappes korter, rond de 20 km. Dagenlang 30 kilometer lopen met bepakking dat trek ik niet. Het is ook weer tijd voor een overnachting in een onsen-hotel vind ik… Nu in mijn futon, bed, kan ik er gelukkig om lachen. Een brug en water passen prima bij elkaar, dat dan weer wel.

Woensdag 29 maart 2023.

De lampen zijn al vroeg aan in de kamers naast mij en ik hoor ook al geluiden even na vijven als ik net naar het toilet ben geweest. Goed geslapen maar niet heel lang omdat ik mijn blog af wou hebben. Daarom is het goed dat het vandaag een kortere etappe is. Als ik vanaf nu nog dagelijks 20 kilometer loop kom ik toch aan een totaal van ruim 500 kilometer deze Henro, alles. Bij elkaar dan zo, n 700 kilometer. Misschien kan ik het dan de volgende keer afronden. Vanochtend maakt Tasski het ontbijt klaar en komt dat op de kamer brengen. Gisteren had zijn vriendin Michi het avondeten verzorgd dus nu is hij aan de beurt. Goede verdeling. Het is hier room service, dat is ook de reden dat ik Marcella niet meer gesproken heb. In het voorbijgaan hadden we elkaar alleen welterusten gewenst en nu wens ik haar voor vandaag een fijne wandeldag. Zij wil weer een kilometer of dertig lopen en heeft er blijkbaar geen moeite mee om laat bij de minshukus te arriveren. Ze schrijft misschien ook geen blog.... Een uur eerder voor half zeven waren er al twee Japanse dames vertrokken, die waren dan waarschijnlijk al zo vroeg wakker. Ze zijn twee turven hoog, maar slank en sportief. Toch vraag ik me af hoe ze dat doen, zit er alleen maar lucht in hun rugzak...

Ik vraag Takshi of hij voor vrijdag het onderkomen wil regelen, weer een onsen, na een aantal dagen. Vol pension wordt wel heel duur dus ik laat het avondeten maar zitten. Dat scheelt bijna de helft. Voor ik vertrek praten we nog wat, onder andere over zijn minshuku, Zijn schoonvader is er ook bij komen staan en ze spreken allebei redelijk Engels maar ik vraag me af of ze het allemaal meekrijgen wat ik vertel.

Klokslag 8 uur vertrek ik en ik word nog uitgezwaaid door die (zacht)aardige Takasi. Al snel zie ik een Henro voor me lopen en ik denk dat het Tanaka-San is. Dat blijkt te kloppen, tijdens een pauze nemen we de overnachtingen door voor de komende dagen. Hij loopt dan steeds ongeveer hetzelfde aantal km als ik maar logeert steeds op een andere plek. Vandaag is er weer een keuzemogelijkheid in de route. Meer landinwaarts, die neemt Tanaka of langs de kust, dat is mijn route.

Bij de Lawson haal ik een sandwich en wat fruit. Het is nog vroeg voor de lunch maar ik heb nauwelijks nog plek waar ik het kwijt kan en Tanaka- San heeft zelf pleisters gehaald. Hij ziet er (ook) moe uit en gaapt voortdurend. Hij heeft ook last van zijn schouders en rug net als ik.. Ja, dat krijg je van landurig een flinke rugzak dragen. Hij doet zijn rechtersok naar beneden en hij blijkt een lelijke blaar op zijn hiel te hebben. Het ziet er helemaal rood uit, wellicht een bloedblaar, heel vervelend. Hij had al niet zo’n hoog tempo en nu al helemaal niet meer. Die arme Tanaka is nauwelijks vooruit te branden, heel vervelend voor hem. En hij wil de hele Henro doen. en ik moet me voortdurend inhouden en/of hij moet moeite doen om mij bij te houden. Het is dan ook niet erg dat er na circa tien kilometer een splitsing komt en ieder zijns weegs gaat.

Het is opnieuw prachtig wandelweer terwijl het zoveel slechter voorspeld was. Ik vervolg mijn weg langs de kust en krijg van een mevrouw die in haar auto vol op de rem trapt een flesje drinken, de volgende osettai, geweldig. Bij een overdekte rustpost aan de oceaan ga ik nog een keer zitten. Er is ook een fietser, maar die heeft oortjes in en zegt niet veel. Om kwart voor twee ben ik bij het pension, gelukkig een iets andere tijd dan gisteren, de afstand was ook 10 km. korter. Het is mooi gelegen en het ziet er ook leuk uit. Er is een café-restaurant bij en het echtpaar dat me ontvangt is zoals steeds het geval is hartstikke vriendelijk. Ik heb zin in een groot glas bier en eet er nog een tosti bij. Daarna doe ik de was, ga badderen, uitrusten en buiten op het terras, lekker in het zonnetje werk ik mijn blog alvast wat bij. Dan ga ik nog een uurtje liggen voor het avondeten, ik had de bestelling ‘s-middags al doorgegeven. Vis en salade mrt frietjes erbij. Een keer wat westers eten. De lieve eigenaren regelen ook nog de volgende reservering voor mij. Die is voor zaterdag 1 april. Dan kan ik mooi in dezelfde minshuku logeren als morgenavond en ik kan daar dus hopelijk spullen achterlaten. Vrijdag logeer ik vlakbij tempel 38, De heenweg naar deze tempel is namelijk hetzelfde als de terugweg. Dat had ik in eerste instantie niet zo in de gaten maar gelukkig nu wel, nog op tijd. De volgorde van de verder zeer gedetailleerde kaarten in de gids is daardoor een beetje gecompliceerder omdat je dus op hetzelfde punt terugkomt. Ik hoef voor dit volpension slechts ¥ 7.000 te betalen, omgerekend een goede € 50. Ik vind het geen geld. Naar mijn idee moest ik dat 8 jaar geleden ook al betalen. Het is niet duurder geworden. Staat de yen echt zo laag? Destijds was ¥ 100 nog bijna € 1, nu iets meer dan 70 cent geloof ik. Het charmante echtpaar verontschuldigt zich nog uitgebreid dat ze geen ontbijt serveren, maar geven me evengoed wel een flesje water en een banaan mee plus wat snoepjes en nieuwe mondkapjes die ze zelf ook steeds op hebben. Het is daarom heel jammer dat er geen andere Henro-San zijn. Dit pension Hirano is een aanrader en staat terecht met een ster in de gids.Voor de weg terug naar mijn kamer, 50 meter verder krijg ik nog een zaklamp meezodat ik nergens struikel. Ik heb mijn onderkomen veilig bereikt.