Vrijdag 24 maart 2023.

Wat onrustig geslapen in de wetenschap dat ik vanaf vandaag alleen verder wandel. Jiro klopt al voor zevenen op de deur maar ik kom net onder de douche vandaan dus hij moet nog even wachten. Hij had gisteren sandwiches en een rijstbol gekocht omdat hij vandaag geen tijd meer heeft om te ontbijten.Nu vraagt hij echter of ik die op wil eten omdat hij die voor Tokio waar hij die middag arriveert toch niet kan eten. Ik zeg hem dat dat voor mij veel te veel is. Ik ga zo meteen zelf wel ontbijten, ik heb gisteren voor de lunch ook een broodje gekocht en die viskoekjes zijn ook nog lang niet op. Gelukkig hadden we een koelkastje op de kamer anders hadden we het nu al weg kunnen gooien. Daar houdt Jiro absoluut niet van dus neemt hij het uiteindelijk toch zelf mee. Dan staat chauffeur Kota voor de deur en nemen we afscheid. Jiro is niet zichtbaar aangedaan maar ik moet een traantje wegpinken. Ik bedank hem heel hartelijk voor onze gezamenlijke Henro en zwaai hem uit. Het is ongelooflijk en zo bewonderenswaardig dat iemand van zijn leeftijd 10 dagen achter elkaar met bepakking zo’n 170 kilometer kan lopen en als we alle niet officiële Henrokilometers erbij tellen gaat het denk ik richting de 200 km.

Ik moet even de zinnen verzetten en ga ontbijten. Er staat een naambordje op de tafel waar ik kan gaan zitten. Ik mag zelf drinken halen. Vruchtensap en ko-o-hi. Dat katakana kan ik nog net lezen. Dan komt het ontbijt, werkelijk prachtig opgediend in een doos met allerlei vakjes. Het lijkt de jaarlijkse lunch van de Nederland-Japanvereniging wel in het Okurahotel maar dan met een iets ander prijskaartje. Zo, en dan ga ik alleen op stap. Ik zet meteen Google maps aan want het hotel ligt in een park en omdat we gisteren mrt de auto kwamen moet ik nu even kijken hoe ik te voet weer het snelste op de route kom. Als ik het park uit ben weet ik het wel en zet de telefoon snel uit. Ik wil absoluut niet met een leeg mobieltje komen te staan, problemen voorkomen. Het is een prachtige wandeldag vandaag en ik ga nog even naar tempel,34 ook al hebben we dir gisteren samen al bezocht. De vrouw van de no-kyo-sho, het stempelkantoor kijkt me na en ze vraagt zich wellicht af waarom ik niet naar binnen ga. In een mengelmoesje van een klein beetje Japans en wat Engels probeer ik haar duidelijk te maken dat ik de stempel gisteren al heb gehaald. Ze lijkt het te begrijpen. Verder naar tempel 35 passeer ik een vrouw die wat in een kraampje legt. Het blijken tomaten te zijn. Even later rijdt ze met haar busje voorbij, ze stopt en Ik krijg er een paar in mijn handen geduwd. Ze was blij dst ze de moed had om me in het Engels aan te spreken en ze vrssgt of ik haar kan verstaan. Als ik bevestigend antwoord stelt haar dat gerust. We spreken af via Facebook nog contact te houden. Dat was een van de weinige ontmoetingen vandaag. Onderweg nog wel een paar Henro gezien die in tegengestelde richting liepen. Ik rust nog een keer uit op een bankje, drink wat en kijk even op de NOS- app. Daar zie ik dat onze vorige burgemeester naar Maastricht verkast. Dat is nog wel even iets anders dan het “ Land van Kuuk” Zij zijn ook wandelliefhebbers, heb ik vernomen. Zijn vrouw is zelfs vrijwilligster bij het onderhouden van het streekpad door onze gemeente. Dat zal nu misschien wel afgelopen zijn

Om half een bereik ik de tempel en zelfs daar was het behoorlijk rustg. Een paar Japanners die me vragen een foto van hen te maken. Ik maak er een flinke pauze van. Alles opeten voor ik het weg kan gooien en ik haar liefst twee flesjes drank uit de automaat. Het is dorstig weer en het was weer een klauterpartij naar de top van deze heuvel.Ik daal af en ga op zoek naar mijn logeeradres voor vanavond. Dat heeft Jiro voor vandaag en ook voor morgen nog geregeld. Ik wil die vanaf nu direct langs de route hebben liggen en/of bij een herkenningspunt zoals vandaag de Family Mart, de 24/7;supermarkt. Het is het budgethotel in Tosa waar ik voor drieën al arriveer. Te vroeg want ik kan pas vanaf drie uur inchecken. Daarom ga ik nog wat eten en drinken bij de bakker naast het hotel. Als ik daarna wil inchecken weet ik niet welke verdieping ik moet hebben. Het is een gebouw van 6 verdiepingen en de ingang beneden is dicht. Ik kan alleen de lift pakken daar zie ik bij de 5e en 6e verdieping de naam van het hotel staan. Daar aangekomen zie ik veel kamers maar geen receptie. Ik bel dan maar, er zit niks anders op. Uiteindelijk blijkt het op de 2e verdieping te zijn aan de andere kant van het gebouw. De second floor zegt de receptioniste in haar wat gebroken Engels, maar ja ik weet niet wat de tweede verdieping in het Japans is..... Uiteindelijk krijg ik een kamer op de 4e verdieping. Het hele gebouw is dus van het hotel. Eenmaal op de kamer laat ik meteen het bad vollopen. Ik plaats opnieuw wat op Facebook, app het nodige en werk mijn blog bij. In dit budgethotel iwordt geen diner geserveerd maar ik heb al zoveel grgeten dat het wel een keer zonder kan. Ik heb nog wat te knabbelen en in de buurt zit alleen een McDonald. Daar ga ik sowieso niet naar toe. Vandaag dus evenmin alcohol gedronken en dat is ook veel beter voor de nachtrust zegt men.

Zaterdag 25 maart 2023.

Op de haast gebruikelijke tijd van 07.00 uur aan het ontbijt. Dat serveren ze wel. Aan een andere tafel tegrnover me zit een oudere bescheiden Japanner, dat is bijna een pleonasm of hoe het dat? Hij vraagt me vriendelijk waar ik vandaan kom en of ik ook Henro ben. Hij ontbijt rustig en heeft alle tijd, hij heeft namelijk geen nieuwe slaapplek voor vanavond en moet dus min of meer gedwongen daar blijven. Zelfs komt hij uit Chiba ten Oosten van Tokio, waar ook de internationale luchthaven Narita ligt. Dus hij woont ook niet naast de deur hier. Ik opper dat hij dan misschien zonder bepakking kan gaan lopen en vanavond met de bus terug kan komen. Dat heb ik ook al twee keer gedaan, maar dan met de trein, dat is wat eenvoudiger als je de taal niet spreekt. Bij alle stations ook de allerkleinste staat de naam in ons westerse schrift. Overigens ook in het hiragana en dat kan ik gelukkig eveneens lezen. Later op mijn kamer denk ik er ineens aan om hem voor te stellen vanavond mijn kamer te delen als hij dat wil. Henro behoren elkaar te helpen. Als ik weer beneden ben om te vertrekken is hij jammer genioeg weg, kans verkeken. Ik vind het ontzettend halen voor hem, hij heeft tot en met zaterdag 1 april tijd om nog wat in te halen.

Voor ik defenitief vertrek ga ik nog wat broodjes halen bij de bakker voor de lunch. Gisteren was het kleine zoete gebalkje me daar ook goed bevallen. Het is er zo vroeg in de ochtend al een komen en gaan van klanten. De jonge kassieres hebben het er maar druk mee. Het is vandaag zwaar bewolkt en er wordt regen voorspeld. Ik heb mijn regenjas al aan, maar mijn cape nog niet. Het begint eventjes lichtjes te miezeren, een “muggenpis” , vrij naar mijn moeder, Zij zou dit prachtig hebben gevonden. Mijn vader overigens ook. Verder blijft het de hele dag droog, mooi. Als ik het stadje uitloop loopt de route rechtsaf omhoog over een nationaal historisch erfgoed, de Shoryuji trail. Niet toevallig ook de naam van de volgende tempel. Er is niets te veel mee gezegd, het is werkelijk een prachtige route. Bovenop de heuvel, toch weer ruim 200 meter hoog geniet Ik op een bankje nog maar weer eens van het uitzicht over de grote oceaan. Ik loopt er wel niet meer steeds helemaal langs, maar hij/zij is wel voortdurend in beeld. De nieuwsberichten lees ik ook nog even en ik zie dat Nederland kansloos heeft verloren van Frankrijk. Jasperke heeft dus vier keer moeten vissen. Mooi dat hij terug is, maar hij zal zich zijn rentree anders hebben voorgestelld zeg je dan. Gelukkig krijgt hij bij NEC gemiddeld minder doelpunten tegen.

Als ik afdaal glij ik een paar keer half onderuit. De stenen, de stukken rots waar het pad gedeeltelijk ook uit bestast zijn werkelijk spekglad. Decennial geleden ging ik daar soepeler mee om maar nu heb ik het er niet meer zo op. Wie zal me hier vinden als ik een been breek.... Jiro is ondertussen ver weg. Laat de gipsvluchten maar vertrekken vanaf wintersportgebieden, sneeuw ligt hier niet (meer?). Eenmaal heelhuids beneden is het nog een klein stukje naar de tempel, dat is vlak en verhard. Na de toegangspoort moeten er wel nog 150;trident beklommen worden bij deze tempel 36, niet ongebruikelijk. Bovenaan koop ik eerst wat wierookstokjes. Het zijn hele dikke. Ik weet niet of je die ook per drie op moet steken? De prijs is me evenmin helemaal duidelijk. Er staat een bedrag van ¥ 20 en van ¥ 30, voor twee stokjes? Ik neem er zes en stop ¥ 120 in de pot. Heb ik nu ¥ 60 gestolen of ¥ 30 teveel betaald, of nog iets anders?

Bij de hoofdhal zingt een groep oudere Henro onder leiding van een monnik toegewijd ide hartsutra. Stiekem neem ik van achteren een foto en ik ben niet de enige. Ze staan er onherkenbaar op. Mijn wens is deze keer voor de onfortuinlijke Japanse mede Henro van vanmorgen. Voor jullie volgers heb ik dat eerder al gedaan. Bij de nokyocho mag ik zelf de laatste stempel zetten, een primeur. Ik weet niet waarom dat is. Het lukt me om de stempel mooi rond en volledig linksboven op de betreffende bladzijde te zetten. Buitenlandse de poort op een bankje een ik mijn vanochtend gekochte broodjes op. Dan is het nog een klein stukje naar het luxueuze onderkomen van vandaag. Een drie-sterrenhotel met onsen. Dst heeft Jiro nog geregeld, hij sloeg bijna achterover van de prijs en dacht dat ze een vergissing maakten. Ik ben bang van niet en Ik kan morgenochtend mijn portemonnee trekken. Daar zit voorlopig nog genoeg in.... De keurige receptionist wijst me de weg in het grote hotel en loopt zelfs helemaal mee tot aan de kamer. Ik heb hem ook gevraagd of hij de reservering voor de komende dagen wil regelen. Hij belooft er achteraan te gaan. Dan is het tijd voor de was en natuurlijk de onsen. Er staan vijf wasmachines en er is er geen enkele in gebruik. Ik scheid weer de witte en de bonte was en stop ze in twee verschillende merken wasmachines. Het zijn volgens mij allemaal andere, maar er staan overal (vanzelfsprekend) alleen Japanse tekens op. Ik maak maar wat selecties, dus wat knoppen in en hoop de machines aan de praat te krijgen. De witte was duurt een uur en de bonte twee en een half uur. Ja, sokken, ondergoed en t-shirts, dat zal het zijn. De onsen is/zijn heerlijk. Enkelvoud of meervoud? Daarna ga ik de was drogen. Als ik terug ben op de kamer belt de receptionist of hij even mag komen want het schiet nog niet op met de reserveringen. Hij, nou ja beter gezegd ik, vang al een paar keer bot. Hij is heel behulpzaam en kijkt op zijn mobieltje voor alternatieven. Die zijn er wel maar die heb ik liever niet want dir staan niet in de routegids en zijn moeilijker te vinden. Uiteindelijk lukt het. Ik vraagt hem ook meteen of hij voor dinsdag voor mij iets wil reserveren. Dan loop ik in wat heuvelachtig gebied waar blijkbaar niet zo veel zit. De eerste optie izit over drie dagen al vol.De tweede optie is gelukkig raak maar die is wel 5 kilometer verder. Dst worden een paar lange zware dagen. Niettemin hrs ik tot en met dinsdag onderdak. Het is hartstikke druk en dus zakje om op tijd te boeken. Voordat ik ga eten in het restaurant tegrnover de receptie bedank ik de jongeman toevallig in het bijzijn vsn zijn bass nogmaals heel hartelijk. Tegen zijn meerdere zeg ik dat hij trots mag zijn op zo’n medewerker. Hij antwoordt geval dst hij hem goed heeft opgeleid. De receptionist neemt het compliment verlegen in ontvangst en zijn al even jonge collegs receptioniste hoort en ziet het llachend aan. Opgelucht haal ik mijn was uit de droger en ga naar het restaurant. Daar wordt ik bediend door ik denk een Indiase of Nepalese vrouw. Wellicht de enige die goed Engels spreekt. Bij de receptionist ging het ook al af een toe met vertsslprogramma’s, waar internet al niet goed voor is. Ik krijg snel al het menu in het Japans op voorgeschoteld, 10 gerechten in een stuk of 5 gangen, maar wat er nou staat. Van sashimi tot hot pot dus met veel ertussen en vers fruit toe, het is allemaal even lekker. Ik bestel er natuurlijk sake bij, Jiro zou het kunnen waarderen. De sake en ook de koffie daarna laat ik bij de recepttie op mijn rekening bijschrijven. De jongen is nog steeds aan het werk. Terug op de kamer vouw ik mijn was op en schrijf mijn blog. Die is nu om kwart voor tien weer bijgewerkt. Bedtijd want ik wil morgen op tijd opstaan om nog voor het ontbijt naar de onsen te kunnen gaan.

Zondag 26 maart 2023.

Het is gelukt met de onsen al was het een korte versie. De baden zagen er wat anders uit dan gisteren. Wat bleek, ze hadden de onsen voor de mannen en de vrouwen omgewisseld voor de broodnodige variatie.

De roze gordijnen hingen nu links en de blauwe rechts. Als ik naar het ontbijt ga zie ik bij de receptie weer dezelfde jongen en hetzelfde meisje zitten als gisterenavond. Wat een diensten draaien ze wel niet. Mijn mondmasker heb ik gelukkig bij me maar het ontbijt is gedeeltelijk een buffet en ik zie de Japanse gasten ineens allemaal met plastic handschoenen rondlopen. Die had ik even gemist. De lepel voor de rijst en de misosoep blijft nu volledig schoon… hoop ik. Ze denken echt overal aan. Het ontbijt dat wordt opgediend ziet er weer perfect uit. Diverse kleine schaaltjes. allemaal verschillende in een soort houten letterbak. Het is een kunst op zich en een lust voor het oog en uiteindelijk voor de maag. Tegenover mij zit een man met zijn jonge dochter en ze wisselen geen woord. Ik vind het maar sneu voor het meisje, maar misschien sla ik de plank helemaal mis. Een tafel verder zit een jonge vrouw die verdacht veel lijkt op Miho Takagi, de Olympisch- en wereldkampioene die ik net voor vertrek nog in Thialf in actie zag. Ik ben een groot fan van haar en ook van Nao Kodaira die inmiddels gestopt is. De jonge vrouw checkt net voor mij uit en blijkt ook Henro te zijn. Dan zal ze wel niet schaatsen….

Ik loop nog even de winkel in van het hotel. Ze verkopen allerlei Henro artikelen maar de leuke poppetjes met de hoed en het hesje helaas niet. Wat jammer nou. Ik vertrek veel te laat terwijl ik een lange dag voor de boeg heb. Binnen een kilometer passeer ik tempel 36 die ik gisteren al bezocht heb. Niet begrijpend kijkt een Japanse Henro die er netvandaan komt me aan. Ik roep iets van yesterday, wat is dat ook alweer in het Japans? Het is zwaar bewolkt maar vooralsnog droog. Even later haal ik een vrouw in en we raken aan de praat. Eerst natuurlijk in het Engels maar Sabine is een Oosterbuur dus we schakelen over op het Duits. Ze woont helemaal in Beieren in het diepe zuiden maar ze heeft helemaal niet dat dialect. Oorspronkelijk komt ze uit Rheinland Pfalz vertelt ze, vandaar. Zij blijkt de Japanner te kennen die ik vanmorgen al zag. Sterker, ze logeerden in dezelfde ryokan en hebben daar flink aan de sake gezeten vertelde ze. Een paar kilometer verder ontmoeten we bij een toilet nog een westerse Henro, Marcella, de eerste landgenote die ik hier ontmoet. Sabine had het al aangekondigd toen we op haar afliepen. Die kenden elkaar al. Met zijn vieren maken we met diverse telefoons selfies die volgens mij niet allemaal even goed gelukt zijn. Het is nog steeds droog al is het zwaarbewolkt. Toen ik opstond viel het er nog met bakken uit en dat gebeurt tijdens de geïmproviseerde lunchpauze weer. Marcella en Sabine delen van alles uit, dat wil ik op mijn beurt ook doen maar ze hebben zelf meer dan voldoende te eten. We moeten nu echt de regenkleding, in mijn geval de dure HEMA cape aan gaan trekken. Marcella en Sabine praten al aardig Japans met Tanaka, zo heet hij. Sabine is 33 jaar geleden au pair geweest in Tokio en Marcella heeft een flinke cursus gevolgd aan de Universiteit van Leiden. Dat was lang de enige Universiteit in Nederland waar je Japans kon studeren maar tegenwoordig kan dat ook in Maastricht als ik me niet vergis. Marcella baalt zelfs van al dat Engels, ze wil het liefste alleen maar Japans spreken. Dan ben ik. A twee zinnen.uitgepraat…. Ik wil er voor de volgende keer weer meer aan doen want het is helemaal niks. Het beetje wat er was is volledig ingekakt. Maar ja voornemens en de uitvoering… En die aardige Tanaka doet toch zo zijn best om wat Engels te spreken maar ik ben in zijn land. Nadat we e-mails hebben geruild gaan we na de lunchpauze ieder apart op weg. Er is wel wat verschil in tempo en ik moet nog een stuk verder dan zij. Die logeren in het noorden van Susaki en ik in het zuiden. Ik probeer er zo goed mogelijk de pas in te zetten want het wordt weer een latertje. Gelukkig houdt het op met regenen en kan ik mijn cape op het einde nog uitdoen. Net voor de minshuku is een Lawson. Daar koop ik de laatste broodjes die er nog lagen en een blikje bier erbij. Ik ben te moe om straks na het badderen in de ofuro nog ergens te gaan eten. Om vijf uur ben ik ibij mijn overnachtingsadres. Het staat goed aangegeven in hiragana dus ik kan het gemakkelijk vinden. De eigenaar vraagt of ik tired ben, inderdaad. Dat is bepaald niet het enige Engelse woord dat hij kent. Net als Jiro heeft hij in de VS gestudeerd, alweer gemakkelijk voor mij. Hij wijst me de kamer, brengt thee en vraagt of ik mijn gegevens nog even op wil schrijven. Als ik mijn broodjes en het blikje bier op heb breng ik dat naar beneden. Hij is zelf ook niet vies van het gerstenat en heeft net een halve liter fles opengemaakt. Hij biedt aan er eentje mee te drinken en we praten honderduit. Hij weet ontzettend veel over Nederland, ongelooflijk. Laatst had hij wat van Leiden gezien op de NHK, hij heeft het over de Caraïbische eilanden en weet zelfs dat het noorden van Sint Maarten Frans is en dat ze daar een heel spannend vliegveld hebben. Klopt allemaal. Hij wil ook nog weten wat de letters VOC precies betekenen…. Een paar flessen bier later houden we het voor gezien, hij moet morgenochtend voor het ontbijt zorgen en staat waarschijnlijk eerder op dan ik. Wel zal hij eerder slapen want ik dwing mezelf om nog aan mijn blog te werken.

Maandag 27 maart.

Als ik de gordijnen open doe zie ik dat het weer heel anders uitziet dan gisteren. Het ziet er mooi veelbelovend uit. Buienradar bevestigt dat zie ik op mijn telefoon. Voor wat het waard is. Hoe kunnen. ze nou van iedere plek op de wereld zo gedetailleerd van uur tot uur het weer voorspellen? Bij het ontbijt zitten ook een paar Japanse arbeiders, die verblijven hier een paar weken vertelde eigenaar Yutaka. Om half acht ga ik met mijn kleine dagrugzakje op pad. Heerlijk om dat weer en dag te kunnen. Het is dik 30 kilometer tot tempel 37, de langste etappe tot nu toe. Ik moet om half vijf bij het daar vlakbij gelegen station zijn voor de terugreis met de trein.

Ik denk voldoende tijd te hebben en wandel in het begin goed door. Na een kilometer of zes duikt de eerste heuvel echter al op en dat drukt het tempo flink. Het pad is (natuurlijk) onverhard en steil, het is een prachtige route. Even later is er een keuze. Je hebt twee mogelijkheden om naar een pas te lopen op een paar honderd meter hoogte. Ik kies voor de wat langere, maar wel gemakkelijkere route. Bij de moeilijkere moet er meer en hoger geklommen worden en er zit een trap in van meer dan 400 treden. De eenvoudigere komt door een paar straten met veel kersenbomen. Sakura dus en daar is het nu de tijd voor. De bloesem staat in bloei en kan nog groter worden. Dit wordt op tv bij het weerpraatje van dag tot dag bijgehouden. Alleen het laatste stuk van de simpelere variant gaat het stevig omhoog. Net daarvoor is nog een overdekte rustplaats voor de Henro en daar zie ik Tanaka weer, die vriendelijke en guitige Japanner uit Kobe in het midden van Honshu. Hij is vanmorgen al om zes uur vertrokken zei hij. Oeps, heel vroeg. Hoe zit het dan met ontbijten, asagohan vraag ik hem. Dat doet hij blijkbaar nooit, alleen maar avondeten, bangohan. Op de klim los ik hem even. Hij heeft wel zijn hele bagage bij zich, het is logisch dat hij dan wat achterblijft. Later zie ik hem weer bij een volgende overdekte rustplaats als ik mijn vanmorgen verkochte linch opeet. Rijst met wat garnering en daarna nog wat cashewnoten. Die biedt ik Tanaka ook aan, osettai (giften voor de pelgrims) vertel ik hem en diemag je niet weigeren. We lopen het laatste stukje samen op en Tanaka vertelt nog wat over zijn familie en over de Henro natuurlijk. Graag wil hij de route afmaken in 50 dagen. Daarna wil hij ook nog naar Koyasan waar Kobo Daishi voor eeuwig ligt te slapen in zijn mausoleum. Tanaka loopt vandaag niet helemaal door tot de tempel omdat hij vijf kilometer daarvoor al een minshuku heeft geboekt. We nemen met een high five afscheid en beloven elkaar morgen weer te zien. Ik moet nog een uur tot de tempel, het is nu allemaal vlakke weg, dat loopt goed door. Eenmaal daar is het een drukte van belang. Ik zie veel Aziaten, maar weinig Henro kleding en ook weinig mondkapjes. Dan zijn het volgens mij geen Japanners want die dragen dat nagenoeg allemaal. Ik heb nog een half uur de tijd om alles te zien en “af te handelen”. Dat jukt prima, al staat er bij de nokyocho buiten een bordje met het verzoek om even te wachten. De mevrouw in het kantoor is nog bezig met wat anders maar dan wenkt ze me dat ik binnen mag komen. Ik kijk goed hoe ze met de kroontjespen weer een mooie bladzijde toevoegt aan mijn stempelboek. De drie, meestal rode stempels die steeds worden geplaatst staan hier op een groot stempelblok. Wel zo efficiënt. Om half vijf neem ik de trein terug, daar zitten nog een paar westerlingen in, een ouder stel, dat ik ook al bij de tempel zag. Zij dragen keurig de mondkapjes maar geen Henro kleding en attributen en zijn dat dan waarschijnlijk ook niet. Eenmaal terug bij Yukata ga ik na het drinken van de groene thee snel naar de ofuro. Ik was me grondig en spoel me af zoals dat hoort. Als ik de op te rollen afdekplaat in het water warm te houden eraf haal zie ik dat er wat papiersnippers in drijven. Volgens mij is er een tissue verweekt. Verder is het water schoon. Ik sta natuurlijk al in mijn nakie en ben nog nat van de douche dus ik besluit toch maar on er in te gaan. Daarna vertel ik het wel meteen Yukata, hij bedankt me voor de mededeling en last snel het bad opnieuw vollopen. Er is net nog een Schotse vrouw, Henro binnen gekomen. Zij heeft dan in ieder geval een schone ofuro. Verder blijkt er nog een Franstalige Zwitser uit Lausanne te logeren en de vriendelijke Japanner die een paar dagen geleden in Tosa “vast” zat. Hij had de dag toch nuttig kunnen besteden vertelde hij, fijn.Ik wil nog ramen gaan eten bij een van de restaurants aan de doorgaande weg, maar Yutaka zegt dat dir allebei dicht zijn. Dan maar naar de Lawson voor een paar broodjes net als gisteren, maar Yukata heeft de halve liters alweer op tafel gezet en zegt dat er nog wel wat eten over is dat zijn vrouw komt brengen. Ik reken meteen alles af omdat ik morgen vroeg weg moet, ik heb dan geen ontbijt. Dat brengt hij keurig in mindering maar het avondeten van nu en al het bier telt hij er niet bij. Blijkbaar heb ik een bevoorrechte positie…ongelooflijk. Wat een gastvrijheid. En dan regt hij ook nog de reserveringen. Ik maak gebruik van zijn Engels en heb nu tot en met vrijdag alles vastgelegd. Dan hoef ik even geen vertaalsite meer te raadplegen.De Japanner en de Zwitser komen ook nog even binnen en zien mij daar aan het avondeten en het bier. Zij zullen ook wel denken, avondeten wordt er toch niet verstrekt en bier al helemaal niet… en dan nog in zulke hoeveelheden… Ze wensen ons daarom maar vast goede nacht. Bonsoir zegt Yutaka, merci, mais non, met een bonne nuit wordt hij gecorrigeerd.