Zaterdag 18 maart 2023.

Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nog steeds. Volgens buienradar zou het rond 8 uur droog zijn. We hebben vandaag slechts een korte etappe voor de boeg dus we kunnen het nog even afwachten. De Nederlandse voorspelling blijkt te kloppen en we kunnen op tijd weg. Na een paar kilometer wordt het al warmer. We trekken onze jassen uit en net op dat moment passeert een jonge Henro. Het is een Canadees, de eerste buitenlandse, althans niet Japanse pilgrim die we ontmoeten. Hij komt uit Quebec en gelukkig is zijn Engels net zo goed als zijn Frans, dat is bij mij niet het geval. Ik a hat hem een jaar of 30 maar hij blijkt slechts 22 te zijn, oeps. Bijzonder dat zo’n jonkie dit doet. Hij wil in anderhalve maand de Henro lopen maar bij slecht weer neemt hij ook af en toe de bus. Het lijkt me een aardige gast. Dat denkt Jiro ook want binnen 5 minutes na onze kennismaking nofigt hij hem al uit om bij hem langs te komen in Tokio. We vervolgen onze weg en zijn voor de middag al bij het eindpunt van vandaag. Station Tonohsma of wat er voor doorgast. We nemen de trein, nou ja treintje of trammetje terug naar Tano dat we onderweg al zijn gepasseerd. Jiro had daar zijn wandelstok laten staan en die staat er na een paar uur nog steeds. We hebben nog niet geluncht en daarom kopen we op het station een bento box, heel populair in Japan. Ondertussen bellen we op haar verzoek de eigenaresse an de minshuku dat we in aantocht zijn. We worden allerhartelijkst verwelkomd door deze bezige bij. We krijgen meteen een drankje en het gastenboek wordt onder mijn neus geduwd. Daar blijken ook de nemen in te staan van een paar bekende Nederlandse Henro. Ik krijg weinig tijd om er wat in te schrijven want de auto.staat al klasr om ons naar de onsen te brengen even verderop, waarvoor we vrijkaartjes hebben gekregen. Ze speelt dus ook al voor taxichauffeur. Ze rent en vliegt om het iedereen maar naar de zin te maken, ongelooflijk. Ze is ook niet meer de jongste, 70+. Wij genieten van de baden en de sauna en in de tussentijd heeft zij al gekookt. We kunnen ongeveer meteen aanschuiven. Het is heerlijk en zeer uitgrbreid. Hoe krijgt ze het toch voor elkaar. Alleen de alcoholische drank ontbreekt maar Jiro is niet voor een gat te vangen. Hij haast zilch naar een dichtbij gelegen supermarkt en komt terug met anderhalve liter ichiko. Wat is hij toch van plan. Ondertussen blijkt er nog een andere gast te zijn., Mori uit Nara, een vrouw die al voor de deride keer de Henro loopt . Jiro lijjkt nogal gecharmeerd van haar en wisselt meteen emailadressen uit. Ze praten honderduit en er wordt veel gelachen. Mori waagt zilch ook aan de sterke drank, die vloeit rijkelijk. .Later vertelt Jiro dat ze Christen is, heel bijzonder, die zijn er minder dan een miljoen in Japan. Om 9 uur vinden we het welletjes en gaan we pitten.

Zondag 19 maart 2023.

Goed geslapen na al die drank ook al moest ik er weer uit. We moeten vandaag op tijd ontbijten want er moeten met de trein terug naar Tokohana, vanaf daar start de zware wandeling naar tempel 27. Jiro moest nog snel naar het toilet maar gelukkig halen we de trein van 07.38 uur. Het prachtige boemeltje. Wannneer we uitstappen zien we nog juist de marathonloper, mede-Henro instappen. Hij is al boven op de heuvel geweest.. De schoonmaakster wijst ons de weg en wenst ons veel succes. Eerst beklimmen we een trap en daarna volgen we de omhoog lopende weg. Het is veelal asfalt, misschien niet zo mooi, maar veel minder moeilijk dan de oneffen steil oplopende bospaden, die ik 8 jaar geleden meermaals heb gewandeld. Destijds naar tempels die nog hoger lagen dan deze. Onderweg zien we al diverse Henro. Een jonge vrouw haalt ons in. Even later rust ze op een bankje en raken we aan de praat. Ze blijkt Amerikaanse te.zijn en heeft voor haar studie een tussenjaar ingelast. Ze komt uit Montana, het noordwesten en had als kind al iets met Japan vertelt ze. Ze studeert nu linguïstiek maar ze gaat switchen naar Japans vertelt ze. We lopen verder naar boven, Jiro als een pinguïn zegt hij zelf, langzaam maar veilig en gestaag. Er komen nu wel een paar stukken onverhard en ik verlies hem niet uit het oog. Het is bewonderenswaardig hoe hij dit als 86-jarige doet. Ik heb er zo ongelooflijk veel respect voor. Indrukwekkend, impressive zoals de jonge Canadees zei en zo is het maar net. Eenmaal boven zien we de Amerikaanse studente weer die beter Japan spreekt dan ik maar dat is niet zo heel moeilijk. Ze volgt de rituelen nauwgezet heb ik het idee en komt natuurlijk als laatste ook de nokio ophalen die ik nog bijna vergeet te betalen. Als we de poort uit zijn en deze prachtige tempel achter ons laten gaat het vlot naar beneden, totbwevweervop zeeniveau zijn. Omdat we twee nachten in deze minshuku blijven hebben we alleen een klein rugzakje bij ons en Jiro stelt zelf voor om nog een kilometer of 10 te lopen naar Aki. Halverwege lunchen we in een restaurant dat ook in de gids vermeld staat. Het is dan half een, etenstijd. Nu zien we geen Henro meer maar we lwolgen opnieuw de kustweg. Gelukkig kunnen we ook hele stukken over een fietspad lopen, een meter of 20-30 vanaf de weg, maar dat scheelt al enorm met de herrie en het drukke verkeer. Tegen drieën zijn we bij station Aki maar ik waag het erop dat we het volgende kleine bijststation ook nog wel kunnen halen, dat is amper een kilometer verder. Ik heb gelukkig goed gegokt. De trein terug naar Tano die maar een keer per uur rijdt komt binnen tien minuten. Het is heerlijk om relaxed in de trein te zien waar we vandaag gelopen hebben. Voor vieren zijn we terug in ons gasthuis. Yamamoto brengt ons weer naar de onsen en net als gisteren ga ik ook in de sauna van 110 graden. Omdat het zondag is, is het waarschijnlijk extra druk, het is zoeken naar een plaatsje, ook in het bubbelbad. Vandaag lopen we terug naar de minshuku. Gastvrouw Yamamoto heeft het al zo druk. Ze heeft een gigantische hoeveelheid eten bereid. De warme gerechten zoals de tempura, gepaneerde vis en - groenten, heerlijk is ondertussen koud geworden dus Jiro vraagt of het nog even in de magnetron kan. Ik volg zijn voorbeeld. We drinken er een paar glazen ichiko bij maar lang niet zo veel als gisteren. Er is slechts een andere gast maar die praat niet veel en is ook snel vertrokken naar zijn kamer. Yamamoto trekt zich ook even terug dus we gaan ook maar vroeg naar onze kamers. Daar schrijf ik nog flink verder aan mijn dagboek want ik loop een paar dagen achter.

Maandag 20 maart 2023.

Bijtijds eruit en ontbijten zodat we ons niet hoeven te haasten voor de trein. Na het ontbijt en het betalen van de rekening nemen we hartelijk afscheid van onze geweldige gastvrouw. Ze zwaait ons nog na als we naar het station lwandelen. Vandaag lopen we weer met onze volledige bepakking en het is een lange etappe, Gelukkig weer helemaal vlak en zonder tempels. Goed voor de doorlooptijd. De eerste helft leggen we binnen drie uur af maar daarna begint de vermoeidheid weer toe te slaan. Het wordt warmer en we moeten ook nog lunchen. Dat willen we doen bij een van de restaurants;die in het Bork vermeld staan. De eerste, aan zee zit propvol en de mensen staan buiten te wachten. We lopen dus door naar de volgende gelegenheid maar die blijkt dicht te zijn. Dan maar naar het iets verder gelegen winkelcentrum. Daar is gelukkig wel een restaurantbezoek kunnen we zitten. Jiro probeert me over te halen om bier te bestellen. Ik antwoord dat een 0.0;prima is. Ik drink alleen bier van 5%:zegt hij. De verleiding is wel heel groot dus uiteindelijk stem ik toe en delen we de halve literfles. We komen nog langs een tempel echt op het randje van de oceaan. Als je 10 meter de deur uitloopt kun je ook van 10 meter hoogte. Op het laatste moeten we nog even zoeken naar onze volgende ryokan. Jiro informeert bij een voorb8gamger en een paar honderd meter verder staat het met koeienletters in hiragana op de gevel. Gelukkig maar want de batterij van de telefoon was bijna leeg. Ook hier blijven we twee nachten, morgen lopen we dus opnieuw zonder bepakking, heerlijk want het belooft weer vrij warm te worden. Dan kunnen we onze kleren nog wassen.want er is ook een droger beschikbaar. Een mooie grote off-road is er ook, waar we zoals steeds gretig gebruik van maken. Na het eten, met lekkere tempura en sashimi en bier willen weide reservering voor woensdag regelen maar we krijgen geen gehoor. Dan morgen maar proberen. Ik ga terug naar mijn kamer en schrijf mijn dagboek dat nu weer even helemaal bij is. Nu ga ik slapen. Ik probeer morgen foto’s te plaatsen.