Hallo allemaal,

andermaal dank voor jullie reacties. Ben, ik hou me zeer aanbevolen voor je boek, is dat nog verkrijgbaar? Eergisteren hebben we dus de laatste dag gelopen, van Tokushima naar Kochi, die provincie hebben we net bereikt. In het laatste café van Tokushima, net voor de tunnel die de provincies scheidt, kwamen we een Deen tegen, hij liep alleen en had nog nauwelijks buitenlanders gezien zei hij, hij was een dag of tien onderweg. De eigenaresse van het café sprak overigens behoorlijk goed Engels en nadat ze had gevraagd waar ik vandaan kwam vertelde ze dat er ook wel eens een professor van de Universiteit van Leiden in haar café was geweest. Dat moet dan welhaast de heer Van der Veere zijn, lijkt me. Naast de café-restaurant zijn er ook speciaal voor de pelgrims allerlei overdekte " hutten" gebouwd waar je vaak gratis koffie kunt drinken. Dit is grotendeels allemaal met hulp van de lokale bevolking opgezet, echt geweldig. Hier vind je ook overal schriften, waar je je ervaringen kunt vermelden. Allerlei nationaliteiten tref je hier aan. Heel West-Europa, maar ook de VS, Australië, Nieuw Zeeland en diverse Latijns-Amerikaanse landen, opvallend.

Om kwart voor een waren we op het station van Kannoura, zo ongeveer de eerste plaats in Kochi. met de trein terug naar Tokushima waar we in het donker aankwamen, daar hebben we nog heerlijke ramen gegeten, de lokale specialiteit, een noedel soep met ei, vlees, groenten enzovoorts. Onderweg zijn we nog gestopt in Saba-Daishi, naast de 88 heilige tempels, een van de andere 20 belangrijke tempels op Shikoku, die ook in de reisgids staan vermeld. Deze tempel is ook zeer de moeite waard, binnen kun je in een schaars verlichte galerij langs boeddhabeeldjes met de namen en nummers van alle 88 tempels en die 20 andere lopen. echt prachtig en heel mystiek ook, vooral op het einde in de gebedsruimte. Dit lijkt ons ook een mooie plek om de volgende keer als eerste te overnachten en van daaruit,met de trein naar Kannoura te reizen, niet zo ver daarvandaan. Een schiterend boemeltreintje trouwens, 48 zitplaatsen en dat is het, hij rijdt ongeveer om het anderhalf uur, kom daar in Shinjuku in Tokyo maar eens om, het drukste station ter wereld, met een paar miljoen reizigers per dag.

De vakantie gaat verder en dus gisterenmorgen vroeg met de bus naar Hiroshima gegaan, de stad die zoals iedereen weet als eerste door een atoombom is getroffen. Na aankomst zijn we meteen naar het Vredespark gegaan, ik had het in 2002 al gezien, maar het blijft zeer indrukwekkend. Op 6 augustus 1945 viel om 8.15 uur de bom, bijna 70 jaar geleden dus, en in een straal van een paar kilometer vielen meer dan 100.000 doden. Er zal waarschijnlijk een flinke herdenking plaatsvinden later dit jaar. De naam van de B29 bommenwerper was overigens Enola Gay, luister maar eens naar het gelijknamige liedje van Orchestral Manouevres in the Dark.

's-Avonds zijn we doorgereisd naar Otake, een stadje vlakbij Miyajima eiland,waar een van de bekendste toeristische attracties van Japan staat, de Itsukushima schrijn met de prachtige oranje Torii, poort die tijdens vloed in zee staat. Dat hebben we vandaag bekeken, echt een magnifiek gezicht, vanaf de veerboot al, maar ook toen het donker werd en er door de verlichting een mooie oranje gloed over kwam te hangen. Ik had Miyajima in de voorgaande reizen naar Japan nog niet gezien en wilde er nu dolgraag naar toe. Kimi ook trouwens, dus dat scheelt. Het is weliswaar zeer toeristisch, Unesco Werelderfgoed tenslotte, maar een absolute aanrader. Ik heb in een paar uur meer buitenlanders gezien dan in twee weken Henro bij elkaar.

In Hirohima hadden we overigens nog heerlijke okonomiyaki gegeten, een soort gestapeld gerecht, hier tenminste ,want je hebt twee versies, die van Hiroshima en Osaka, bestaande uit noedels, ei, groenten, vlees en/of vis en dat als een soort hele dikke pannenkoek opgediend, overheerlijk, zou ik zeker proberen als je hier nog eens verzeild raakt.

Ik vind het Japanse eten trouwens allemaal lekker en laat niets staan, nou een paar keer het rauwe ei bij het ontbijt, vooruit, maar niet altijd dus....

Nou dit was zo ongeveer het verhaal van de afgelopen dagen, volgende keer verder,bedtijd. Foto's volgen.

Hartelijke groeten,

Kimi en Henk.