Maandag 10 april 2023.

Weer een vrij onrustige nacht gehad. Misschien gisterenavond toch te zwaar getafeld en in de wetenschap dat de wandeltocht, de Henromichi ????? nu echt voorbij is. Als je deze 5 hiragana tekens kent kom je al een heel eind en kun je de route volgen: he-n-ro-mi-chi. Ik ga voor het ontbijt nog lekker in bad. Ik hoef niet meer te lopen en heb alle tijd. Ook voor het inpakken, dat had ik niet meer helemaal afgerond. En de flesjes bier en het flesje whiskey dat nog over is zijn van glas en die moeten wel heel aankomen in Tokio. Ik check uit en de card van het hotel mag ik houden. Ik weet niet waarom, staan daar ook al punten op of zo omdat ik hier heb gelogeerd? Geen idee en ik heb er ook niet naar geïnformeerd. Rond 09.00 uur ben ik op het station zodat ik me niet hoef te haasten met het kopen van de kaartjes. Met Google translate vraag ik de medewerker of ik al een kaartje kan kopen tot en met Tokio. Dat kan en dat lukt. Hij helpt me perfect en laat me op de kaartjesautomaten zelfs de stoelen uitkiezen, net als in een vliegtuig. Ik wil zeker in de Shinkansen naar Tokio links aan het raam zitten, dan heb ik hopelijk nog mooi zicht op de Fuji.

Voorlopig ben ik nog op Shikoku. Eerst van Uchiko naar Matsuyama, ook de eerstvolgende grotere stad op de wandelroute. Is het de hoofdstad van Ehime? Als we het station naderen zie ik links wel een groot voetbalstadio of is het voor een andere sport?Spelen ze in de J-League? Ik heb 10 minuten om over te stappen maar de trein naar Okayama staat op hetzelfde perron, meteen achter de trein waar ik net ben uitgestapt. Dit gedeelte van de reis duurt bijna drie uur, de stoel kan achterover en ik doe af en toe een hazenslaapje. Op Google maps volg ik met het blauwe bolletje de route in noordoostelijke richting. Ik pak ook mijn Henrogids erbij en zie dat we in plaatsen komen die ook allemaal op de wandelroute liggen. Dat kan ook bijna niet anders, die gaat ook met de klok mee en loopt grotendeels langs of vlakbij de kust. Ik zit er al op te vlassen dat ik volgend jaar ook weer een paar keer een paar nachten op dezelfde plek kan logeren en van de trein gebruik kan maken zodat ik zonder bagage kan lopen. Dat is een groot verschil. Iets na de middag is er nog een stop in Utazu, de allerlaatste halte op Shikoku. Daarna rijden we over een lange spoorbrug onder de snelweg, twee verdiepingen dus, naar Honshu, het grootste eiland van Japan, ten noorden van Shikoku. Weer rijden ook nog over wat mini eilandjes, waar met een soort spiraal nog wel een afrit is voor de auto’s. Er staan ook huizen en andere gebouwen. Misschien wel een hotel of restaurant? Net voor we het station van Okayama binnen rijden moet de trein nog even stoppen. Dat is waarschijnlijk een groter station omdat daar ook de Shinkansen stopt. De seconden tikken weg en ik heb hier ook maar 10 minuten om over te stappen. En met een paar minuten vertraging nog minder. Iedereen haast zich de trein uit. Er moeten meer mensen naar de Shinkansen veronderstel ik. Die loop ik maar snel achterna. Die vertrekken vanaf de tweede verdieping. Ik moet een lange trap op omhoog, maar eenmaal daar moet ik nog het perron zoeken. Dan zie ik in een flits 13.20 uur Tokio. Dat perron moet ik dus hebben. Snel met mijn kaartje door het poortje. Ik ben op tijd, 1-2 minuten voor vertrek. Ik weet niet of ik voor de goede deur sta, maar dat interesseert me niet. Als ik maar binnen ben. Ik blijk bij coupe 8 te staan en ik moet naar 12. Als ik daar ben is de trein al aan het rijden. Links van de gang staan twee stoelen en rechts drie. Van de stoelen links is er overal eentje bezet. Ik heb stoel 11E maar op stoel 11D zit een oudere man die al half lijkt te slapen. Dus ik ga rechts zitten 11 A tot en met C daar zit nog helemaal niemand. Iets wat Japanners waarschijnlijk “nooit” zouden doen. Nou ja, zolang er niemand komt te zitten met een kaartje voor deze gereserveerde plaats. We passeren Shin Kobe en Shin Osaka. Allemaal aparte stations voor de Shinkansen. In Kyoto zwaai ik in gedachten nog even naar Seiko. Pas in Nagoya komen er mensen binnen die een kaartje hebben voor de rij stoelen rechts waar ik zit. Ik sta uiteraard meteen op en ga op mijn stoel zitten. De man kijkt even op en gaat netjes wat opzij. Hij had volgens mij al lang in de gaten dat ik naast hem had moeten zitten. Ik ben wel mooi op tijd voor de Fuji. Die doemt al vrij snel op. Rond de top ligt nog behoorlijk wat sneeuw zie ik, maar er hangen ook veel wolken dus helemaal goed zichtbaar is deze mythische vulkaan niet die ik meer dan 10 jaar geleden samen met Kimi heb beklommen. Dat was ook een hele onderneming maar die duurde maar twee dagen heen en terug. Rond half vijf ben ik op station Tokyo, maar ik moet naar Shinjuku, daar heb ik met Jiro afgesproken. Met de regionale trein richting Takao waar Kimi woonde ben ik er in een kwartiertje, maar dan? Shinjuku is het drukste station ter wereld met veel verdiepingen en diverse uitgangen. Jiro heeft me wel vijf mailtjes gestuurd hoe ik moet lopen. In ieder geval naar de westkant bij een politiekantoortje? Dat doe ik maar ik blijk een verdieping te hoog te zitten. Ik wil hem bellen maar krijg geen gehoor. Dan informeer ik nog aan de balie bij een medewerkster. Zij spreekt goed Engels en geeft me een plattegrond met de juiste route. Ik val natuurlijk op met mijn Henrohoed die ik nog steeds op heb en eindelijk komt Jiro op me af lopen. Het is gelukt. Jiro weet uiteraard welke buslijn we moeten hebben, de Keio-line. We moeten er op het eind pas een keer uit. Het is een kilometer of vier maar het schiet niet op omdat het hartstikke druk is en er veel verkeerslichten zijn. Een schildpad is nog sneller zegt. Jiro. Hij zit achter me in de bus en als ik omkijk zie ik dat hij indut. Er stappen al veel mensen uit maar wij moeten nog even verder zegt hij. Dan kijk ik om en slaapt hij weer. We zijn bij het eindpunt, Jiro schrikt wakker. We moeten aan de andere kant van de weg een paar haltes terug. Nu let hij gelukkig wel op en zijn we er in een paar minuten. Het is intussen helemaal donker maar Jiro weet natuurlijk de weg feilloos te vinden en kent alle kleine straatjes. Het kleine sportparkje met de sintelbanen herken ik nog van de heenweg en als we daar het trapje afdalen zijn we er voor ik er erg in heb. In mijn slaapkamer naast de keuken zie ik wat ik allemaal heb achtergelaten. Dat zal toch ook allemaal weer mee terug moeten. Volgend jaar moet ik zeker nog minder meenemen. Ik installeer me terwijl Jiro van alles op tafel zet. Hij loopt ook af en toe de achterdeur uit. Zijn broer en schoonzus wonen naast hem en zorgen tegen betaling goed voor hem. Zijn schoonzus kookt voor hem en bestiert grotendeels het huishouden. Nu heeft ze ook heerlijke dumplings bereid. Jiro loopt weer even weg en komt binnen een minuut met een dampend vol bord terug. Ondertussen blijft hij de sake maar bijschenken. Hij maant me indirect wat door te drinken. Als zijn glas al bijna leeg is, is het mijne nog halfvol. Zo kletsen we gezellig bij en vertel ik over al mijn ervaringen op Shikoku. Jiro zegt dat hij de volgende keer niet meer meegaat. Al die bagage steeds meesjouwen dat is toch wat te veel.

Dinsdag 11 april 2023.

Goed geslapen maar wel op tijd wakker om mijn verslag af te maken. Jiro maakt ondertussen al een lekker ontbijt klaar met omelet en yoghurt met verse aardbeien. Die zijn hier al volop verkrijgbaar. Ik spring daarna nog even onder de douche en Jiro checkt zijn e-mails. Hij woont in de wijk Harajuku in het Westen van Tokyo dus we gaan daar eerst wat dingen bekijken veelal wandelend. Eerst naar de beroemde Meji Shrine met de grootste toegangspoorten, Tori van Japan. Onderweg er naar toe komen we langs de gebouwen van de NHK de nationale omroep en oude gebouwen van de Spelen van 1964. Jiro vertelt dat er op het terrein van de Shrine veel bomen zijn aangeplant die uit heel Japan komen. Het is een heel park met horeca, souvenirwinkeltjes en een museum. Verderop staan er aan weerskanten van het pad grote stellages met aan de ene kant allemaal wijnvaten en aan de andere kant allemaal sakevaten. Nu kan ik me het weer allemaal herinneren, met Kimi ben ik hier ook eens geweest. Het is een drukte van belang en er lopen onderhand meer buitenlandse toeristen rond dan Japanners. Behalve natuurlijk aan de gezichten zie je dat ook aan de lichaamsbouw. De verschillen zijn soms wel heel groot en schrijnend. Jiro zegt dat hij hier vaak loopt met zijn wandelclub en we gaan in hetzelfde restaurant eten waar zij dan altijd lunchen. We kunnen heerlijk buiten zitten, het is hier al 25 graden. Ik vraag Jiro hoe het dan in juli is. Ja, die hitte en de hoge luchtvochtigheid zijn vreselijk zegt hij. Ik zie in de reisgids iets staan over een winkelstraat met de kawai-cultuur. De “levende poppen” jonge meiden in allerlei schattige roze kleuren. Er staat overigens ook een “Conchita Wurst” in dezelfde outfit. Jiro vindt het niks en ik heb het eveneens snel gezien. We nemen nu de bus en de trein naar het noorden. Daar weet Jiro nog een mooie tempel waar hij vaker komt maar ik ben de naam even kwijt. Het is dan al later in de middag en niet meer zo druk. In mijn reisgids heb ik iets gelezen over een leuk biercafe en we gaan daar naar toe voor een klein proeverijtje om de dag af te sluiten. We komen langs het station waar de keizerlijke familie vaak opstapt als ze met de trein reizen zegt Jiro. Er staan inderdaad allemaal hekken omheen, je kunt daar het perron niet zomaar oplopen. Het is een klein station. Dat is natuurlijk veel beter te beveiligen dan een groot station. De drie proefglaasjes bier smaken prima, Jiro houdt het bij een gewoon glas en we eten er wat nootjes bij. We zijn nog redelijk vroeg en hebben nog plek aan een tafeltje maar de zaak loopt al snel aardig vol. Ook hier diverse toeristen, het staat in meer reisgidsen, maar tevens Japanners die hier vaker lijken te komen. Ze gaan joviaal met het personeel om. Jiro en ik stappen maar weer eens op en kopen bij een winkel waar ze kant en klare maaltijden verkopen okonomyaki, een soort dikke Japanse pannenkoek met groente, ei, vlees of vis. Bij de Family Mart neemt Jiro nog een pak ichiko mee want de voorraad sterke(re) drank moet worden aangevuld. Zo komen we de avond wel door. Zijn schoonzus had echter weer van alles gekookt. Een lekkere stoofpot met veel groenten en vlees dus de okonomyaki maar gauw in de koelkast gedaan. We halen herinneringen op over onze wandelavonturen en Jiro vertelt hele verhalen over de verschillen tussen Japan en de westerse wereld. Hij heeft in Amerika gestudeerd en gewerkt en tevens in diverse andere landen. Hij is met een Zweedse getrouwd geweest dus hij kan er wel over oordelen en heeft enig recht van spreken. Heel interessant. Om 22.00 uur wil hij naar het nieuws kijken en ik ga slapen.

Woensdag 12 april 2023.

Vanmorgen net als gisteren eerst weer de blog bijgewerkt. Dat moet ik vanavond voor vandaag toch ook doen want morgenochtend lukt dat niet meer. Jiro is weer flink aan het kokkerellen en na het ontbijt ga ik douchen en draai hier nog een wasje. De machine hapert echter of is afgeslagen. We moeten dus nog langer wachten want we moeten de was ook nog ophangen. Ondertussen probeer ik on line in te checken voor mijn vlucht morgenochtend om 09.40 uur. Dat hoop ik althans. Een week voor vertrek heb ik tijdens het WK schaatsen in Heerenveen de terugvlucht nog moeten wijzigen omdat de oorspronkelijke vlucht was geannuleerd. Ze boden me een vlucht een dag eerder aan maar ik heb verzocht om een terugvlucht op de geplande dag, donderdag 13 april. Dat is met een e-mail bevestigd maar ik kreeg vanmorgen wel een appje van ANA, zustermaatschappij van Lufthansa dat ik vandaag word verwacht op Haneda. Ik ben benieuwd of ik morgen kan vliegen?

Tegen de middag eindelijk op pad. We zijn heel laat, maakt niet uit. Bij station Tokyo dat wat weg heeft van het centraal station van Amsterdam zijn we uitgestapt. Volgens Jiro is het daar op geïnspireerd. We gaan naar de tuinen van het keizerlijk paleis. Daar ben ik nog niet geweest. Het is nog steeds prachtig weer dus we kunnen een paar uur rond lopen. Daarna een late lunch. We zien de bekende dubbele Seimonbrug nog en daarna lopen naar een bijzondere Indische tempel, Honjogo als ik het goed zeg. Die is aan het eind van de middag al dicht maar de buitenkant is ook mooi. Als afsluiter gaan we nog naar een speciaal biercafé. Er zijn er meerdere met dezelfde naam en we lopen eerst naar de verkeerde. Dan maar het adres intikken, dat is handiger. Ik neem nog twee verschillende pints ? Niet te zware, dat scheelt. Jiro houdt het bij eentje voor hij weer in slaap valt zegt hij…. We hebben ook wat te knabbelen erbij. De rekening kan ik niet helemaal volgen. Hoe duur zijn die hapjes nou toch? En waarom komt er nog 10% bij. Na enige uitleg is het me duidelijk. Niet dat ik betoept word. Dat doen Japanners niet/nooit, maar ik wil het gewoon graag weten. Dan snel naar huis, daar is ook nog wat te eten en te drinken en het wordt toch al een kort nachtje. De restjes van gisteren moeten op en of het nog niet genoeg is heeft zijn schoonzus ook weer wat gekookt. Voor de laatste keer komt er sake op tafel en dan is het bedtijd. Morgenochtend pak ik mijn rugzak wel in.

Donderdag 13 april 2023.

Vroeg eruit. Half vijf voor de zekerheid. Scheren en douchen. Dat vooral, daar komt de komende 24 uur niks meer van en ik ben bang nog wat langer. Daarna begin ik mijn “zootje” in te pakken. Die (bijna te) aardige Nii-San heeft nog een folder naar Jiro gestuurd ter attentie van mij met alle Henroartikelen uit de winkel in Osaka. Er zitten leuke hebbedingetjes tussen. Ook heeft hij nog een hoop snoepjes meegestuurd met het logo van Kobo Daishi erop. Zes zakjes, ik geef er drie aan Jiro, die heeft ook gelopen. De allerlaatste osettaivan Nii-San. Daar staat slechts een klompje van mij tegenover… . Om zes uur op weg naar het vliegveld , bus, metro en nog een metro. Terminal 3 moet ik hebben.

Lange rijen en uitgebreide controles op Haneda. Ik heb de tijd wel nodig. Het is een lange vlucht van circa 15 uur omdat we helemaal om Rusland heen vliegen over de Noordpool. Links naast me zit een Duitser en rechts een Japanner. Om half zes lokale tijd in Munchen. Een uur later vlucht naar Schiphol met gelukkig extra beenruimte. Mijn zus verwelkomt me met een mooie bos bloemen en ook wandelvriend Reint is er weer. Hij had me een maand geleden ook uitgezwaaid. Leuk. We drinken nog koffie en praten natuurlijk over mijn vakantie. Daarna met de auto naar huis. Mijn zus had een lange dag en is ook moe. Rond middernacht lig ik eindelijk in bed. Het was een prachtige vakantie. Volgend jaar hopelijk verder.