Donderdag 6 april 2023.

Voor de verandering geen ontbijt in een eetzaal maar op de kamer. Nee, geen roomservice, Ik kan het ontbijt bij de receptie afhalen in een voorverpakte doos ofwel een bentobox. Die haal ik tegen 7 uur op. Ik neem weinig mee vandaag, want ik blijf vanavond ook nog hier. Natuurlijk wel mijn regencape. Het is er de hele nacht flink uitgevallen en dat doet het nog steeds. Meteen de cape aan duiden richting het station. Ik wil wat meer weten over de diverse treinverbindingen tussen Uwajima en Uchiko, het zijn meerdere lijnen. De jonge vrouw is net met haar rooster begonnen en geeft me een paar dienstregelingen mee. Het is alleen in het Japans, maar ze omcirkeld de betreffende stations, prima. Eenmaal buiten wil Ik snel naar een tempel die tot de 20 extra tempels behoort. Die staan ook in de gids vermeld maar horen dus niet bij de officiële 88 tempels. Ik bekijk hoe ik moet lopen maar dan hoor ik ineens iemand hoi roepen. Tot mijn verbazing staat Marcella voor mijn neus. Die had ik helemaal niet meer verwacht. Zij ging als een speer en was me een week geleden al voorbij. Ze heeft echter een pijnlijke blessure aan haar voeten opgelopen zegt ze en ze kan niet meer verder wandelen. Heel triest voor haar. Ze is een paar dagen hier in Uwajima en heeft wat dingen bekeken zoals het kasteel. Ze gaat voorlopig met de bus en de trein verder, ontzettend sneu en frustrerend. Je ziet dat ze er moeite mee heeft maar als het lijf niet mee wil houdt het op. Dat kan iedereen gebeuren, mij ook, dat besef ik terdege.Ik besluit om een wegschoor haar te doen bij een van de tempels van vandaag. Zij moet de trein halen en ik ga snel naar de genoemde extra tempel. Er moeten weer trappen worden beklommen, zoals zo vaak.Hier ga ik de rituelen niet doen, ik ben ook al laat. Snel naar beneden maar dan glij ik bijna weg over de spekgladde stenen tegels. Ik bekijk mijn zolen eens, die hebben hun beste tijd ook gehad. Wat dat betreft is het goed dat het bijna voorbij is.

Vanaf deze. tempel ben ik snel weer op de route en loop in noordelijke richting de stad uit. Ik stap flink door en haal een aantal Henro in waaronder de vier vrouwen die gisteren in dezelfde mooie minshuku logeerden. Ze proberen ondanks de plensbuien een praatje aan te knopen. Ze informeren naar mijn leeftijd. Die vinden ze best respectabel maar één van hen blijkt al tachtig te zijn, dat is nog een iets ander verhaal. Net voor de eerste tempel ga ik even van de route af om bij de Family Mart naar het toilet te gaan.ik doe meteen wat kunchinkopen en laad mijn telefoon weer wat op. Dat kan daar allemaal. Drinken had ik voldoende bij me maar eten niet. De sandwiches eet ik meteen op en en de repen bewaar ik voor onderweg.Dan komen er een paar luidruchtige auto’s aan.Het is de campagne voor de verkiezingen voor de prefectuur, net zoals bij ons de Provinciale Statenverkiezingen van een maand geleden.Ze dragen allemaal groene hesjes,maar wat voor partij het dan is? Eentje is er al eens in ons land op bezoek geweest en een ander heeft zelfs Nederlandse familie. Dat maak ik er althans uit op, ik kan het mis hebben. De karavaan trekt verder en ik ook, richting tempel 41. Wat afstand betreft over de helft. Tempel 40 ligt het verste van tempel 1 vandaan. Van het zuidwesten naar het noordoosten van Shikoku. Bij de tempel zie ik de vier gezellige dames weer. De regen doet ze ogenschijnlijk niks. Ze zijn ook goed beschermd met hoezen, regen broeken en capes. De volgende tempel ligt minder dan 3 km. verder. Als ik daar voor een uur weg ben kan ik tempel 43 ook nog halen had ik uitgerekend. Ik ben om precies 13.00 uur weg naar dan gaat het bij een tunnel finaal mis. Die dingen hebben me al vaker dwars gezeten. Je gaat er liever niet doorheen maar dan moet je helemaal over de heuvel die er boven ligt. Net voor de tunnel moet ik links en kom nog bij een rusthut maar daarna zie ik geen aanwijzingen meer. Het zal aan mij liggen maar ik loop maar verder op de volgens mij enige mogelijk route. Die is bepijld. Het woord michi, route kan ik onderscheiden mast het woord Henro leesintensiteit nergens. Het pad gaat alleen maar omhoog terwijl ik weer omlaag moet naar de weg. Ik zie op Google maps dat het niet klopt maar denk op de top dat ik daar dan wel weer ergens naar beneden kan. Niet dus, het pad loopt daar dood en ik moet dezelfde weg terug door de stromende regen en de blubber. Eenmaal weer bij de tunnel ben ik 10 kilometer en twee uur verder. Die laatste tempel wordt niets meer vandaag. Het is bijna half vier, ik neem nu wel de tunnel, had ik dat maar wat eerder bedacht…. Als ik daar uit ben pak ik de route er eens bij. Het is nog 9 km tot het station net voor die tempel. Het plan was om naar het station na die tempel te lopen. Dat is te ver weg en red ik niet meer. Ik loop alleen nog langs de hoofdwegen en durf zelfs geen parallelweg meer te nemen ook al heb ik de hoofdweg nog in zicht. Om kwart over vijf ben ik er eindelijk. Op de teller van de Strava app staat bijna 40 km. De langste afstand deze Henro. Terwijl ik misschien 23 km. verder ben. Ik heb het volledig gehad en ben blij dat ik niet lang op de trein hoef te wachten. Bij het hotel spreekt een westerse Henro me in de lobby aan maar ik hou het kort want ik wil alleen maar in bad. Deze vieze natte kleren uit en rust. Die ga ik vervolgens ook nog wassen en drogen, ze zijn zo smerig. Bij de Larsson die gelukkig direct naast het hotel ligt en waar je vanuit de lobby binnen kunt lopen zonder dus naar buiten te hoeven haal ik weer een magnetronmaaltijd en een blik bier. Ik ben te moe om nog naar een restaurant te gaan. De mailtjes en deze blog moeten ook weer worden bijgewerkt, dat is opnieuw gelukt. Morgen moet ik mijn planning misschien herzien. Dat zien we dan wel weer. Niet te veel onduidelijke bospaden meer nemen. Maar: geen zorgen, behalve moe gaat het verder nog naar behoren. Geen, weinig fysieke klachten, ik hoop de laatste twee dagen goed te voltooien.

Vrijdag 7 april 2023.

Met het motorechtpaar Mori & Hiromi heb ik ook nog steeds contact en zij leven eveneens mee met mijn Henro. Ze vragen me regelmatig hoe het gaat en wensen me altijd het allerbeste. Ze zeggen dat het vandaag opnieuw flink zou regenen maar dat het vanaf zaterdag, dus morgen beter wordt. Ook vanwege de vermoeiende dag gisteren besluit ik tijdens mijn nachtelijke toiletbezoek al dat ik een rustdag ga nemen na 24 opeenvolgende wandeldagen. Ik zet de wekker op de telefoon meteen een uur later maar dat is blijkbaar niet goed gelukt want om goed 6 uur rammelt ‘ie flink. Ik zet ‘m af en slaap weer in. Om 7.15 uur rinkelt het nog een keer. Dan moet ik er toch wel een keer uit want opfrissen, wassen, aankleden dat duurt allemaal even en voor acht uur moet ik mijn ontbijtbox ophalen. Deze keer kan ik als drank kiezen uit groene thee of appelsap. Warme groene thee vind ik wel lekker naar koude wat minder dus het wordt appelsap.

Mijn planning is nu natuurlijk veranderd daarom ga ik eerst naar het station om te informeren naar de treinverbindingen. In de hotellobby heb ik al mijn cape aangetrokken want het is werkelijk naadje pet. Ik heb dan ook geen enkele spijt of wroeging dat ik niet ben gaan lopen. Het schema met de vertrektijden heb ik wel maar lang niet iedere trein stopt op alle stations. Vanmiddag heb ik nog een trein nodig, nou twee zelfs en morgen ook weer eentje. Een jonge medewerker legt me het een en ander uit. Vanmiddag gaat het prima, morgen wordt lastiger. Dat zijn zorgen voor later. Mijn rugzak kan ik mooi in een kluisje doen maar mijn wandelstok past er niet in. Die laat ik prompt achter als ik naar het kasteel loop. De jongen die me zojuist nog geholpen had is uit zijn kantoortje gekomen en is me in de stromende regen achterna gelopen om mijn steun en toeverlaat ”Kobo Daishi” aan me terug te geven. Vlak voor het kasteel is de VVV, de mevrouw legt me in prima Engels uit wat er allemaal te zien is in Uwajima en omcirkelt dat op de plattegrond.Ze drukt me nog op het hart goed op te letten met de wandeling naar en van het kasteel. Zeker met die regen is het spekglad geworden. En ook dit pand verlaat ik zonder Kukai en weer komt de bediende me achterna gerend, zonder ook maar een spoor van ergernis. Gewoon heel behulpzaam en attent. Wat zijn het toch allemaal ongelooflijke lieverds. Het is inderdaad zeer opletten de weg naar boven. Je kunt ook een stenen trap op, maar die is een stuk steiler en dat vertrouw ik helemaal niet. Eindelijk boven maak ik meteen een foto van het prachtige kasteel of donjon. Er staan een paar bomen voor waar nog net de laatste Sakura aan hangt. De entree is ¥ 200 maar ik krijg ¥ 40’ terug… als vermeend 65 plusser….De baliemedewerker geneert zich overduidelijk en put zich uit in excuses als ik zeg dat het ondanks mijn grijze hoofd zover toch nog niet is…, Er is ook een Engelse toelichting maar dat is me allemaal wat te veel tekst. Ik hou het vooral bij kijken, ook naar buiten. Bij helder weer heb je vast en zeker aan alle kanten een prachtig uitzicht, dat is nu wat minder, schuine streep nauwelijks aanwezig. Ik kan wel de heuvel zien waar de tempel op ligt die ik gisteren heb bezocht. Die richting ga ik nu weer op want daar echter ligt een stierenvechters arena. Tip van Elly. Ik stap flink door en ben er voor 12.00 uur nog. Dan heb ik nog een twintig minuten de tijd om er rond te kijken. De arena is blijkbaar nog steeds in gebruik. Begin mei start het seizoen zei de medewerkster van de VVV. Nou, ik hoef het niet te zien. Ook al gaat de strijd hier tussen twee stieren in plaats van tussen mens en dier.

Hierna is het snel afdalen naar het station en ik moet door een tunnel.Het fiets- en wandelpad is gelukkig breed genoeg en ik hoef mezelf niet tegen de muur te plakken…. Gauw mijn spullen uit de kluis en naar de trein, die staat er al. Ik had eergisteren al een kaartje gekocht toen ik op Seiko wachtte. Ik denk dus zo door te kunnen lopen maar dat is een misvatting. Dit is een expresstrein zonder overstap en daar zit toeslag op. De jongen regelt dat nog snel en ik betaal een extra kaartje. Ik berg het op en loop naar het perron. De jonge vrouwelijke collega van de jongen houdt me echter nogmaals staande want ik moet wel de beide kastjes laten zien die haar collega net al heeft beoordeeld…. Het is goed en ik mag door het poortje. Ik zit goed en wel of de conductrice komt voor de kaartjescontrole en jast er een stempel op. Als ik 10 minuten later uitstap op station Unomachi komt ze me op het perron achterna, ik had mijn kaartjes bij het verlaten van de trein aan haar moeten geven. Ik onderga het allemaal rustig maar kan een glimlach niet onderdrukken. Het is een boekhouding van hier tot ginder… al is Tokio niet zo heel ver weg.

Snel nu naar tempel 43 want dat was het doel, daar waar ik gisteren niet meer aan toe gekomen ben. Het regent nog steeds maar ik ben er niettemin binnen een half uur. Er is ook net een hele bus oudere Henrosan gearriveerd. Het is een drukte met de kaarsjes en de wierookstokjes. Nu kan ik wel mooi meedoen met hun hartsoetra, bijzonder die klanken uit twintig kelen. Daarna spoed ik me naar de nokyo-cho voor mijn laatste tempelstempel van 2023 voordat zij daar met zijn allen staan. Niet bepaald onbaatzuchtig, ik heb nog veel te leren. Over een oud Henro bospad kan ik verder maar na de ervaring van gisteren durf ik dat niet goed want ik moet om 16.00 uur mijn volgende trein hebben. Voor de zekerheid neem ik dezelfde weg terug. Verderop kom ik langs een bank en ik probeer met mijn visacard te pinnen.Het logo staat er duidelijk vermeld. Desondanks weigert het apparaat keer op keer mijn kaart te accepteren. Ook tussenkomst van een vrouwelijke medewerker biedt geen soelaas, wat ze ook probeert. Ik zeg dat ik verder ga want ik moet de trein halen.Ja, maar de eki, het station is vlakbij zegt ze. Dat klopt maar mijn Japans is uiteraard veel te ontoereikend om haar duidelijk te maken dat ik het volgende station moet hebben. Daar start ik morgen en anders mis ik drie kilometer… Even later haalt ze me met de auto in en stopt midden op straat. Ze excuseert zich nogmaals en biedt me een lift aan.Oh, lieve mevrouw, sorry ontzettend aardig, maar ik wil graag lopen… ze verwijst me verder naar de Seven Eleven, een supermarkt. Wie is hier nou de bank, vrij naar de Maaskantjes. Het is een humoristisch dagje. Ik ben nog ruim op tijd bij het kleine station Kami-Uwa. Daar neem ik met een overstap de trein naar Uchiko. De laatste bestemming op Shikoku. Ik maak meteen een foto van de dienstregeling en koop voor morgen een kaartje naar Unomachi. Een station te ver terug dus maar in Kami-Uwa stopt er bijna niks. Daar zou ik ongelogen om kwart voor een pas zijn met drie overstappen. Een treinreis van 30 kilometer die vijfenhalf uur duurt…. in die tijd reis je met de Shinkansen ongeveer van Tokio naar Fukuoka op Kyushu, zo’n 1.000 kilometer. Ik had dus toch die lift, osettai moeten accepteren.Afijn, het hotel heb ik sneller gevonden en ik boek er meteen nog een nacht bij. Tot maandag ben ik hier. Ik heb er ontbijt en diner bij, A en B, asagohan en bangohan. Het is wel allebei in de vorm van een buffet, dat vind ik wat minder., maar dat heb je in een hotel,Er is van alles en ik neem overal een beetje van. Uiteraard bestel ik er een glas bier bij maar dat moet ik meteen afrekenen. Geld op de kamer laten liggen, dus terug. Weer wat opgestoken voor morgen.Ik drink nog een tweede glas en zo heb ik weer voldoende inspiratie voor deze blog.

Zaterdag 8 april 2023.

Ik heb een wat onrustige nacht achter de rug misschien vanwege de wetenschap dat mijn Japanse wandelavomtuur er bijna opzit. Voor dit jaar althans. Veel herinneringen komen weer boven, de leuke ontmoetingen en de ongelooflijk aardige en vriendelijke Japanners .Mijn telefoon ligt voor de wekker naast me op bed en rond 04.00 uur begint dat ding te trillen. Ik word uit Nederland gebeld door iemand die helaas niet weet dat ik in Japan ben. Ik zal zo meteen nog terugbellen. Dan slaap ik nauwelijks meer want de wekker staat op 05.45 uur. Vanaf 6 uur kunnen we ontbijten en dan ben ik er ook ongeveer. Voor 7 uur moet ik naar het station want ik heb de trein van 07.13 uur al van Uchiko naar Unonachi. Ik had gisteren al een kaartje uit de automaat gekocht met de tijd erbij. Ik denk dat het allemaal goed is maar ik word ook nu verrast door de conducteur. Hij zegt dat ik voor deze exprestrein nog een kaartje moet hebben. Dus twee kaartjes voor een enkele reis. Morgen heb ik geen trein nodig, maar maandag op de terugweg naar Tokio natuurlijk wel. Ik hoop dat ik dan weer bij een balie terecht kan, die was vrijdag al dicht.

De uitstaphalte Uninachi is een station te ver, ik moet eigenlijk naar Kawi-Uma maar daar stoppen maar een paar treinen per dag. Daarom loop ik een kilometer of drie meer vandaag, die zijn dubbel want dat had ik gisteren al gedaan. Dat maakt me niet uit veel uit m: of het nou 30 of 33 km zijn. Uiteindelijk worden het er overigens 36. Wel allemaal zonder bagage, behoudens een dagrugzakje dan, dat scheelt enorm. Dat vind ik veel belangrijker m. Het weer werkt ook prima mee. Het is opnieuw prachtig zonnig. In de ochtend nog wat frisjes, maar het is uitstekend wandelweer. Al snel zie ik wat Henro-San en ze informeren met een wellicht wat jaloerse blik naar mijn bagage. Hoe kan dat? Ja, met de trein dus naar het beginpunt gaan en je bagage in het hotel achterlaten.

Met een van hen raak ik aan de praat, een gepensioneerde man uit Kobe die me bekend voorkomt. Inderdaad, hij logeerde vorige week op weg naar tempel 38 in dezelfde minshuku als ik. Daar waren veel Henro en ik heb niet met iedereen gepraat. Hij spreekt redelijk goed Engels en hij heeft voor een grote landelijke Japanse krant gewerkt, op de advertentieafdeling, commercieel dus. Hij loopt wat langzamer dan ik, ik ga alleen verder en even later tref ik een jong, niet Japans stel dat uit Denemarken blijkt te komen, Jonas en Isa uit Aarhus.Acht jaar geleden waren ze al op Shikoku en toen hoorden ze van de Henro. Dat wilden ze ook. Ze dragen niet de Henro outfit maar zijn wel drie maanden hier en doen de hele ronde. Ze zijn nu bij dag 38 en houden ook een blog bij, in het Engels.Even later stoppen we bij een rusthut waar ook een kraam staat die heerlijke ijskoude aardbeienshakes verkoopt. De aardbeien komen vers van het eigen land of uit de kas? Begin april lijkt me wat vroeg voor aardbeien. De Denen blijken allebei in de IT te werken. Zij onderzoekt technische mogelijkheden hoe de CO-2 uitstoot in de agrarische sector kan worden teruggedrongen. Blijkbaar is dat in Denemarken ook een groot probleem. We discussiëren er wat over. Ik zeg dat het in Nederland wel een heel hot item is waar de politiek geen raad mee weet. Moed tonen om de juiste beslissingen te nemen. Gewoon bij de bron beginnen denk ik dan. Veel minder dieren gaan houden, hoe simpel kan het zijn.

Maar goed, het is vakantie en hier zie ik geen megastallen. De Japanner is er ondertussen ook weer. Hij bestelt ook een lekkere ;koude versnapering. Daarna moeten we nog eens een tunnel door of erover heen… De Denen lopen er doorheen, de Japanner haat ze zegt hij. Al dat verkeer, die herrie. Met hem in de buurt waag ik me weer aan de alternatieve route over de heuvel. Die staat nu gelukkig goed aangegeven en een paar kilometer verder ben ik aan de andere kant. Dan gaat de route weer verder langs de drukke rondweg van Shikoku. Af en toe kan er van een parallelweg gebruik worden gemaakt. Zo ook in het leuke plaatsje Ozu waar ik in het centrum grote baniers of banners zie van een bierbrouwerij. Daar kan ik als liefhebber van speciaal bier natuurlijk niet voorbij lopen. Ze hebben 6 verschillende soorten onder andere ook IPA maar daar hou ik dan net niet zo van. Het is nog dik 10 kilometer naar Uchiko maar ik kan de verleiding niet weerstaan om er eentje te drinken. Een lichte Belgische blonde dan maar van 5%. Heel koud en lekker. Ik koop ook een paar flesjes voor Jiro, dan drinkt hij een keer wat anders dan Asahi of Kirin.Het is lunchtijd maar helaas serveren ze geen eten. De naastgelegen bakker verkoopt echter heerlijke hartige broodjes en dat gaat prima samen. Ik blijf vrij lang zitten en raak nog aan de praat met een jong Japans stel met twee kinderen.

Hiernasnel verder, opnieuw langs de hoofdweg met veel winkels, garages enz. Het is heel druk en voor de stoplichten staat iedere keer een hele rij auto’s. Eindelijk ben ik Ozu uit en gaat de route ook van de hoofdweg af. Met een omweg kom ik door een groot park Uchiko binnen gewandeld. Ik zie het station van de achterkant en de route loopt nog even verder tot 300 meter van mijn hotel. Daar moet ik morgen dus beginnen. Ik ga meteen weer in bad en daarna even liggen. Om half acht schrik ik wakker, het is etenstijd. Veel bakken zijn al bijna leeg. Noedels met kleine garnalen zijn er nog voldoende en ik drink er weer een glas bier bij. Voor de alcoholische dranken moet je betalen, al het andere is gratis.Sake is er natuurlijk ook. Misschien iets voor morgen?

Zondag 9 april 2023.

Ik heb een goede nachtrust gehad en het is Paasbest weer. Ook krijg ik nog een leuk en lief mailtje van Seiko dus mijn dag kan niet meer stuk, al is het de laatste wandeldag. Om kwart voor negen loop ik het hotel uit voor deze korte slotetappe van ongeveer 16 of 17 kilometer. Die gaat in oostelijke richting grotendeels lamgs de doorgaande weg 379 en de rivier Oda tot aan de voet van een paar flinke heuvels, een bergrug die leidt naar tempels 44 en 45. Dat is voor nu te ver voor mij, dat wordt de volgende keer. Net als gisteren heb ik vandaag geen bagage bij me dus ik kan flink doorstappen.. Door dat voordeel haal ik een Japanse Henro San in die, oh toeval een oranje shirt draagt met als logo een leeuw. Dat verzin je toch niet. Hij heet Uchida en komt uit Tokio. Ook hij loopt de Henro in gedeelten, kortere periodes dan ik, maar hij woont natuurlijk veel dichtrr bij. Hij gaat nu nog een paar dagen door, tot in Matsuyama en moet dus nu de bergen over. Daarom vrssgt hij gekscherend of er geen kabelbaan is. Zeker voor een Japanner is hij toch wel wat gezet en daarom is het extra knap dat hij dit doet en de OHenro te voet aflegt. Zijn Engels is heel redelijk en hij vertelt dst hij al een paar keer in Europa is geweest. Hij vindt de Elzas heel mooi en houdt van de witte Rijnwijnen, ik ook.

Omdat hij wat langzamer is zegt hij dat ik gerust mag doorlopen en zo mijn eigen wandeltempo kan bepalen. Het einde van mijn wandelavontuur komt in zicht. Tijdens de laatste kilometer daal ik af naar de rivier en met mijn schoenen een beetje in het water denk ik terug aan alle mooie momenten en dan stroomt er meer water. Nog een paar honderd meter, net voor de finish krijg ik nog een osettai van een aardige mevrouw, ze wenst me kio tsekete en heeft natuurlijk geen idee dat mijn Henro even voorbij haar huis eindigt. Ondertussen moet ik ook hoog nodig naar het toilet, dat zou hier zijn, maar ik zie het niet. Dan maar van de weg af, ergens uit het zicht. Een man op een fiets heeft het in de gaten en wijst me de korte weg naar de wc. Om half een ben ik bij de halte, ruim op tijd voor de bus van 13.10 uur die me terug zal brengen naar Uchiko, dacht ik.... Pas dan dringt het tot me door dat het vandaag zondag is en er net als in mijn eigen kleine woonplaats vandaag helemaal geen bus rijdt. Wat nu? In teruglopen heb ik helemaal geen zin. Qua tijd en fysieke gesteldheid zou het kunnen maar het is dan een grote anti-climax. De enige optie is een taxi. Ik wil er maximaal ¥ 10.000 aan besteden. Ik hoorde iets van jon sen dus ¥ 4.000 uiteindelijk worden het ¥ 4.100, zo’n € 30. Goed te doen voor 15 km. dat kan het vakantiebudget nog wel trekken. “Als het over de kop is kan het ook wel over de staart” zou mijn moeder gezegd hebben, die zou het wel weten. Eenmaal terug bij het station in Uchiko tref ik een vrouw die goed Engels spreekt. Ze heeft een jaar in de VS gewoond, vandaar. Ze wil me wel helpen met het kopen van het juiste kaartje voor de trein naar Matsuyama, maar als ze hoort dat ik terugreis naar Tokio adviseert ze me toch om morgen net de nedewerker van de Japanse spoorwegen te overleggen. Nu is er niemand omdat het zondag is. Ik loop terug naar mijn hotel, ga in bad en doe daarna de was. Dan heb ik voor de rest van mijn vakantie schone kleren. Daarna zoek ik op internet naar een leuk restaurant. Ik kom uit bij een Duits restaurant, geleid door een Duits-Japans koppel, hoe kan het ook anders. Ik bestel pommes mit currywurst, was sonst. Daarna nog een toetje en koffie met Jagermeister als afzakkertje. We hebben leuke gesprekken en ik beloof hen volgend jaar terug te komen als ik hier weer begin. Ik wens ze het allerbeste met hun leuke restaurant.

Dit was mijn grote wandelavontuur. De vakantie duurt nog een paar dagen maar de Henro 2023 zit erop. In totaal heb ik in 26 wandeldagen ongeveer 520 officiele kilometers gelopen dus een gemiddelde van 20 km. per dag. In werkelijkheid zijn het er nog veel meer, ik denk dat ik de 600 wel haal.. Ik ben blij, gelukkig en vooral dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. Het is een grote luxe..Ik heb ontzettend aardige en lieve mensen ontmoet, veel Japanners, maar ook buitenlanders, eh niet Japanners. En sommige ontmoetingen waren wel heel bijzonder. Ik kan iedereen aanraden dit prachtige land te bezoeken en kennis te maken met hun cultuur en met hun omgangsvormen. Iedere niet Japanse Henro heeft het erover, dat is de rode draad in alle commentaren. Morgen ga ik terug naar Tokio, naar mijn fysiek kleine, maar figuurlijk grote wandelvriend Jiro. Wat hij op zijn leeftijd nog allemaal doet, daar kun je alleen maar respect voor hebben. Het zal even wennen zijn, vanuit het lieflijke rustige Shikoku naar de hectische metropool. Ik ga mijn spullen vast pakken, dat scheelt morgen tijd. Volgend jaar hoop ik mijn Henro in goede gezondheid te kunnen vervolgen en misschien wel te voltooien. “Kobo Daishi volente”